Έστω ένας νέος άνθρωπος που ακολουθεί μια ομαλά επιταχυνόμενη κίνηση, μετά την εκούσια διάρριψή του στο κενό, από το αγαπημένο του πρόσωπο. Ως έρωτα, ορίζουμε την έσχατη απελπισία που νιώθει, ελάχιστα πριν την οριστική πρόσκρουσή του στο έδαφος. Κατά συνέπεια, είναι αδύνατο κάποιος να είναι ερωτευμένος και να γράφει μουσική. Δεν είναι δουλειά της μουσικής να μιλήσει για τον έρωτα. Πολύ σπανίως το έπραξε, κυρίως με κάποιες συμπαθητικές άριες και εισαγωγές, αλλά και λίγα τραγούδια του ρεμπέτικου και της ευρύτερης jazz. Οι μεγάλες συναυλιακές αίθουσες τιμούν τη μνήμη του, συνήθως στις 14 Φεβρουαρίου με το Ρωμαίος και Ιουλιέτα (Prokofiev, Tchaikovsky) ή Τριστάνος και Ιζόλδη (Wagner).
Πάντοτε βέβαια οι υπόλοιπες τέχνες ζήλευαν τη μουσική για την απουσία τίτλων στα έργα. Η αντικατάσταση κάθε πιθανής ονομασίας από τον αύξοντα αριθμό καταλόγου, επέτεινε τον αφηρημένο χαρακτήρα των έργων και απέκρυψε περαιτέρω τις προθέσεις του συνθέτη. Αυτή η απροσδόκητη αριθμητικότητα πάντως, δεν αποκλείεται κάποτε να επικαλύπτει την πιο ακραία ερωτική απόγνωση, όπως ίσως στις τελευταίες συμφωνίες του Bruckner. Αν και ευτυχώς, ακόμη και ο τελευταίος άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των απωθήσεων και των καθημερινών εμμονών του.
Τα αιώνια έργα και οι ανεπίστροφοι έρωτες είναι «γεννηθέντα ου ποιηθέντα», αχειροποίητα, αφού στα θεμέλια αυτών των οικοδομών θα βρούμε πάντοτε το δημιουργό τους. Πως να φτιάξει κάποιος ένα σπίτι αν δεν το κατοικεί ήδη; Ιδίως εκείνα που είναι αδύνατον να διακρίνει κανείς τους αρμούς (Vermeer). Η βάση της δημιουργίας του Θεού απ’ τον άνθρωπο είναι ικανή συνθήκη αλλά ποτέ αναγκαία.
Ο έρωτας είναι το μοναδικό γεγονός στη ζωή που αφήνει ερείπια, ομοιόμορφα φωταγωγημένα. Ερείπια τα οποία με διαφάνεια οστού, μοιάζουν σαν να ‘ταν πάντα εκεί. Γιατί ποτέ δεν κατεδαφίζεται ο έρωτας. Ούτε πεθαίνει ξαφνικά. Αν ήταν έτσι, θα προκαλούσε άπλετο ξάφνιασμα και όχι συντριβή. Τα ακριβά ερείπια, τα τοποθετημένα ένα ένα, τα φέρνει η κατευναστική φθορά. Και τη φθορά την προετοιμάζει το πένθος το ανήκεστο. Μόνον αυτό είναι υπεύθυνο για την ύπαρξη του έρωτα και της μουσικής. Γι’ αυτό άμα τη αναμνήσει τους, μας προσφέρεται κάθε φορά η ίδια λαμπρή εμπειρία θανάτου.