Νομίζω θα συμφωνήσετε, ότι μια από τις ωραιότερες θεωρίες συνομωσίας στο χώρο της τέχνης, ήταν ο θάνατος του Paul McCartney. Οι ψίθυροι είχαν κιόλας ξεκινήσει το 1966. Όμως και οι πλέον καχύποπτοι, βλέποντας 2 χρόνια αργότερα το εξώφυλλο του Abbey Road, πείστηκαν. Το λάθος βήμα, το παράταιρο ντύσιμο, ξυπόλυτος με το τσιγάρο στο δεξί (αριστερόχειρ), μετατράπηκαν σε αδιάσειστα στοιχεία του μοιραίου γεγονότος.
Με τον καιρό, δυστυχώς, αυτή η ιστορία ξεθώριασε. Ίσως γιατί: «Δεν απoθνήσκουν οι θεοί. Η πίστις αποθνήσκει…». Κρίμα γιατί τελικά εκείνοι οι πιστοί είχαν δίκιο. Δεν είναι ότι ο McCartney δεν ξανάγραψε μεγάλο τραγούδι εδώ και 52 χρόνια. Αυτή είναι πάνω κάτω η μοίρα των ποπ μουσικών. Η διαφορά του είναι ότι συνειδητοποίησε πως ο θάνατος ανέκαθεν υπήρξε το πιο εκλαϊκευμένο γεγονός. Γι’ αυτό δεν τον πειράζει να ’ναι κάποιο από τα άψυχα δελφίνια που παρατάνε τα παιδιά στις παραλίες, όταν πάψουν να σπαρταράνε.
Συνεπής όσο ελάχιστοι στο θάνατο του, δεν σταμάτησε ποτέ να εμφανίζεται, ερμηνεύοντας κομμάτια που γράφτηκαν κυρίως ως τα μέσα του 68. Άλλωστε γνωρίζει ότι τα στάδια γεμίζουν ακόμα, αποκλειστικά γι’ αυτά τα τραγούδια. Έχει βέβαια στο ενεργητικό του αρκετά συμπαθητικά άλμπουμ ( chaos and creation in the Backyard, tug of war κ.α.). Τα τελευταία τραγούδια στις συναυλίες του όμως, δεν ανήκαν ποτέ στη δισκογραφία του μετά τη διάλυση των Beatles. Ούτε μπήκε στον πειρασμό ν’ αλλάξει κάτι ουσιαστικό από την ενορχήστρωση ή έστω το τέμπο εκείνων των τραγουδιών. Εν ολίγοις, πιστεύει ακόμα, πως η ασθένεια που τον περιθάλπει μετά τη διάλυση των Beatles «ουκ έστιν προς θάνατον».
Στις αρχές του 69 ο Paul McCartney διορίστηκε «φύλακας ερειπίων» ανά τον κόσμο. Λίγους μήνες νωρίτερα, είχε πιάσει δουλειά ένας λιγότερο γνωστός συνάδελφος του: ο Αλέξης Τραϊανός.
Υιοθετήσαμε τις απεγνωσμένες
Χειρονομίες των πουλιών
Το ζεστό γλίστρημα των ψαριών
Κι όλ’ αυτά για να μην πεθάνομε
Τώρα που ο θάνατος
Έγινε μια υπόθεση τόσο εύκολη
Και λογική τόσο.
Σάββατο 4.5.68