Αιώνια Λάμψη • Ιωάννης Μουχασίρης

Ένας άνδρας κοιτά μακριά προς τις Άλπεις και χαμογελά˙ ξέρει πως πέρα απ’ τις βουνοκορφές, πέρα απ’ τους παγετώνες και τ’ απόκρημνα μονοπάτια, πέρα προς την Ανατολή βρίσκεται το σπίτι του. Έχει φτάσει με ιδρώτα κι αίμα σχεδόν μέχρι τους πρόποδες και τίποτα πλέον δεν φαίνεται ικανό να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο του. Μπορεί σχεδόν να φανταστεί ό,τι και όλοι οι άλλοι άνδρες, οι κοινοί: ένα καταφύγιο μακριά από τις κλαγγές, κάπου κρυμμένο μέσα σ’ ένα δάσος˙ μια εστία να καίει και μια τρυφερή, σιωπηλή γυναίκα να μαγειρεύει˙ γέλια παιδιών. Μπορεί ακόμα και να φανταστεί τη μέρα που, χρόνια μετά, θα βλέπει τις διάσπαρτες ουλές στο κορμί του και πια δεν θυμάται πότε και πού τις απέκτησε. Κι όμως, ο άνδρας στρέφει την πλάτη στις βουνοκορφές, σε όσα λαχταρά, στο σπίτι, τη γυναικά, τα παιδιά… Άλλοι συνεχίζουν, τον προσπερνούν κινώντας για τη λευτεριά… Κι ενώ απομακρύνεται, το χαμόγελο ακόμα διαγράφεται στα χείλη του, απαράλλαχτο μα διαφορετικό…

Τον άνδρα αυτόν τον γνωρίζουμε ως Σπάρτακο, ή, μάλλον, τ’ απανθρωπισμένο σύμβολό του, τον επαναστάτη που εξεγέρθηκε ενάντια στο δυνάστη του, το δούλο που όρθωσε τ’ ανάστημά του για να πεθάνει αφέντης του εαυτού του. Κι όμως, ο άνδρας, κι όχι το σύμβολο, είχε φτάσει ίσαμε τις Άλπεις, μέχρι το πέρασμα μέσα απ’ τα βουνά που θα τον οδηγούσε σπίτι του και μακριά απ’ τον πόνο. Και τότε, άγνωστο γιατί, απαρνήθηκε τη δική του γη της επαγγελίας, κι ενώ κάποιοι απ’ τους συντρόφους του συνέχισαν προς τ’ όνειρο, εκείνος έκανε μεταβολή και με τους υπολοίπους κίνησαν παρέα για να πάρουνε τη Ρώμη…

Οι πιθανότητες είναι πως, αν ο Σπάρτακος είχε μείνει πιστός στην προκαθορισμένη του πορεία, σήμερα κανείς δε θα θυμόταν τ’ όνομά του. Άλλα, και ούτως εχόντων των πραγμάτων, η αναπάντεχη απόφαση που του εξασφάλισε σταύρωση κι υστεροφημία έχει περάσει στα ψιλά. Κι αυτό γιατί η Ιστορία ανεμίζει εκείνα τα σύμβολα που αντανακλούν το σπάνιο εαυτό του καθενός, εκείνον που αντιστέκεται στη μοίρα την τόσο σίγουρα άδικη όσο κι η γέννα… Πώς, άλλωστε, θα μπορούσε να μυθοποιήσει κάτι τόσο δεδομένο: την άστεγη πλευρά έκαστου που καθημερινά, στην προοπτική μιας εστίας αμφιβόλου ζεστασιάς, στρέφει το βλέμμα προς τη λάμψη της Αιώνιας Πόλης;

Ένας άνδρας κοιτά μακριά προς τις Άλπεις και χαμογελά...