Ανοιξιάτικη Πλημμύρα • Ιωάννης Μουχασίρης

Δυο μέρες χωρισμένος και δεν είχε καταφέρει να εξωτερικεύσει τη συντριβή του. Δυο μέρες ζωντανός-νεκρός περιφερόταν αδιάκοπα στην πόλη, έως ότου τα πόδια του τον οδήγησαν έξω απ’ τη βουλή όπου έγινε ένα με το εργατικό συλλαλητήριο της Πρωτομαγιάς.

Γλιστρώντας ανάμεσα στο πλήθος, προσπαθούσε να εντοπίσει αν ο ίδιος συνιστούσε το μόνο ξένο σώμα σε μία συμπαγή μάζα συστρατευόμενων. Ενώ αρχικά το μόνο που αναγνώριζε ήταν η δική του αποξένωση, σταδιακά, μία-μία οι μορφές των διαδηλωτών άρχισαν να ξεχωρίζουν απ’ τη λαοθάλασσα μοναχικές. Και τότε, διέκρινε χιλιάδες διαφορετικές διαδηλώσεις βιαίως συναγελασμένες σε μία και μόνο, διάβασε χιλιάδες αιτήματα στριμωγμένα σε λίγες λέξεις στα πλακάτ, κι άκουσε χιλιάδες διαμαρτυρίες σ’ ένα μόνο σύνθημα. Φώναξε κι αυτός, πιο δυνατά, πιο οργισμένα απ’ όλους τους άλλους. Η πρώτη πέτρα που εκσφενδονίστηκε ήταν απ’ το δικό του χέρι!

Όταν έπεσαν τα δακρυγόνα βροχή, το πλήθος διαλύθηκε κι άρχισε να τρέχει προς πάσα κατεύθυνση. Εκείνος έφτασε εκδιωκόμενος μέχρι το πρώτο νεκροταφείο, εισήλθε και γονάτισε στο πρώτο τυχαίο μνήμα. Έψαχνε κάπου να αποθέσει τα δάκρυά του.