Οι etudes εφοδιάζουν τον εκτελεστή με επιπλέον ικανότητες να αντιμετωπίσει έργα με αυξημένη δεξιοτεχνική δυσκολία. Θεωρητικά λοιπόν, πρόκειται για σπουδές με μοναδικό στόχο τη βελτίωση της τεχνικής του μουσικού σε κάποιο όργανο. Υπάρχει όμως κάτι το εγγενώς απαράδεκτο στη φύση τους. Αρκεί να σκεφτούμε ένα φίλο που μας βοηθάει ν ανέβουμε στη μάντρα, για να δούμε λαθραία το φιλμ σε κάποιο θερινό. Αν και γνωρίζει πως ο ίδιος, δεν θα βρει κάποιον για να τον βοηθήσει ν’ ανεβεί.
Εδώ έγκειται και το άτοπο: Δεν ορίζονται ασκήσεις, αν δεν αποκαθίστανται μεταφυσικά από τον ίδιο τον συνθέτη. Κατά την άποψή μου, επιτυχείς υπήρξαν μόνο οι σπουδές που ακολούθησαν τον κανόνα με τον οποίο χτίστηκαν τα ξωκλήσια. Δηλαδή, η σκάλα που οδηγεί στο καμπαναριό, οφείλει να είναι μέρος του τοίχου. Ήτοι˙ η καθημερινή αγωνία του ανθρώπου, για ν’ αντέχεται, πρέπει να είναι κομμάτι του υψηλού.
Εξού και το έργο του Chopin για πάντα θα «λέγεται πολλαχώς». Ο Scriabin στις τελευταίες του σπουδές, είχε πλέον την Αλμαγέστη με το μέρος του. Ο Cage με τις Etudes Australes επεδίωξε το αδύνατο: Να αναμεταδώσει εκ του φυσικού τον ήχο που παράγεται, όταν πρωτοκάθεται στο πιάνο ένα παιδί. Από κει προέρχεται και η άδικη δυσκολία στο να εκτελεστούν. Ο Liszt που εργάστηκε τόσο, για να έρθει η εξαΰλωση. Ο Ligeti, ο συντεταγμένα μυστικιστής και κάποτε ο επηρμένος Glass.
Οι ασκήσεις που μας συστήνουν είναι άλλου τύπου. Γι αυτό και απευθύνονται σε συγκεκριμένους λουόμενους. Εκείνους που με τα χρόνια, δύσκολα ξεχωρίζει κανείς από το νερό˙ και που φαίνεται ότι το νερό, εντέλει θα επιλέξει να τους προσαρτήσει.