Μα όμως ο κόσμος δεν τα ´χει καλά με την ύλη
και λαιμαργεί σε βάρος της
Ερυθρογράφος
Νίκος Καρούζος
(1988)
Ως τον 20ο αιώνα, ο μόνος τρόπος ν’ ακούσει κάποιος κλασική μουσική, ήταν να παρευρίσκεται κατά την εκτέλεσή της. Σταδιακά, η τεχνολογία του ήχου κατάφερε να μας δώσει πιστές ηχογραφήσεις, κάτι που ενθάρρυνε και εντέλει εμπέδωσε την κατ´ ιδίαν ακρόαση της μουσικής. Επίσης, μειώθηκε στο ελάχιστο ο όγκος των συσκευών που επωμίστηκαν την επεξεργασία του μουσικού σήματος, ενώ συρρικνώθηκαν μέχρι εξαΰλωσης τα μέσα αποθήκευσης και αναπαραγωγής του ήχου (δίσκος - cd - mp3). Πλέον ο σύγχρονος ακροατής έχει ανά πάσα στιγμή στη διάθεσή του το σύνολο των ηχογραφήσεων με σχεδόν αόρατα μέσα. Μόλις έναν αιώνα νωρίτερα, ένας φίλος της μουσικής στην Αθήνα είναι αμφίβολο αν είχε ακούσει από ολοκληρωμένη ορχήστρα έστω και μία από τις συμφωνίες του Μπετόβεν.
Τα πολύ παλιά χρόνια, οι άνθρωποι ταξίδευαν όταν ήταν ανάγκη (υγεία, μετανάστευση) και σπανιότατα για αναψυχή. Οπότε και τα πράγματα που μετέφεραν ήταν τα απολύτως απαραίτητα, δηλαδή τα λίγα ρούχα που έτσι κι αλλιώς είχαν και κάνα δυο προσωπικά είδη. Σε κάθε περίπτωση, οι βαλίτσες τότε από μόνες τους ήταν ασήκωτες. Δέρμα, ξύλο και σίδερο δεν επέτρεπαν υπερβολές στην ποσότητα των πραγμάτων που έπαιρνε κάποιος μαζί του.
Στη μουσική εγκαταλείφθηκε ο πλουσιότερος αναλογικός ήχος χάριν του δημοκρατικότερου ψηφιακού, ενώ στα ταξίδια υιοθετήθηκαν οι ελαφρύτερες και ανθεκτικότερες πλαστικές βαλίτσες στη θέση των άβολων δερμάτινων. Και στα δύο ενδεικτικά παραδείγματα αγνοήθηκαν και το Περιέχον και το Περιεχόμενο, για να δοθεί προτεραιότητα στην αλόγιστη ποσότητα του περιεχομένου. Όλα δείχνουν ότι το ιστορικό εκκρεμές έχει ξεκινήσει για τα καλά την πορεία προς την αντίθετη κατεύθυνση. Είναι ίσως η πρώτη φορά που κάποιο περιέχον καλείται να καλύψει τις προδιαγραφές που θέτει το περιεχόμενο. Είναι βέβαιο ότι θα ξεχαστούν τελείως κατηγορίες ύπαρξης όπως: ενοχή, απελπισία και «είναι προς θάνατον». Συνθήκες που βασάνισαν για αιώνες το δυτικό άνθρωπο αλλά τον άρδευσαν και με τον ανάλογο πολιτισμό.
Το ανέγγιχτο πρόβλημα της εποχής μας είναι η αδυναμία μας να κάνουμε αφαίρεση. Θρησκεία, φιλοσοφία, τέχνη και εσχάτως η κατεξοχήν αρμόδια τεχνολογία, στην προσπάθειά τους να μας βοηθήσουν, μας προμήθευσαν με ακόμα περισσότερο χώρο. Εκεί, σύννοες πια περιμένουμε να μας δοθεί λίγο πιο πολύς από τον ήδη μάταια υποθηκευμένο χρόνο μας. Εκεί προς το παρόν, ξαναβρήκαν θέση οι παλιές βαλίτσες ως τραπεζάκια και κομοδίνα, και τα πρώτα έπιπλα πικάπ-ραδιόφωνο ως ντουλάπια και μπαρ.