Βλαντιμίρκα • Ιωάννης Μουχασίρης

Τυχεροί εκείνοι που μέσα τους ορθώνουν ένα κτίσμα μοναχό, φανταστικό, για να στεγάσουν μια χούφτα το πολύ ψυχές, έναν σύντροφο και κανά δυο κουτσούβελα.

Αλίμονο σ’ όσους υψώνουν πόλεις απέραντες˙ σ’ αυτούς δεν μένουν παρά δύο εξίσου αβάσταχτες επιλογές: είτε να τις γεμίσουν με μυριάδες πλασματικούς ανθρώπους, είτε –για να μην τρελαθούν από το σφύριγμα της ανάσας καθώς περνά μέσα από δρόμους έρημους– να τις ισοπεδώσουν.

Και τρισαλί σε μένα που τα μέσα μου στα δυο χαράσσει η Βλαντιμίρκα˙ τούτου του δρόμου τα λασπόνερα δεν μπαίνουν σε καλούπια, δεν ψήνονται κάτω απ’ τον ήλιο, παρά αδιάκοπα έρπουν για να καταπιούν ένα ζευγάρι ακόμη σκισμένα παλιοπάπουτσα.