Στην επαρχία, ακόμα και στις μέρες μας, δεν είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς στο δρόμο μια παλιά νοικοκυρά. Θα τη δει στο φούρνο ή στο χασάπη και θα τη διακρίνει αμέσως μιας και πάντα ξεχνάει ν’ αφήσει την ποδιά της στο σπίτι. Ίσως όμως και να το κάνει επίτηδες, για να ‘χει το νου της στη δουλειά που άφησε στη μέση για να βγει έξω (πχ το φαγητό στη φωτιά). Με παρόμοιο τρόπο βρίσκει κάποιος τους παλιούς καλλιτέχνες και συγγραφείς σε μια πόλη. Ξεχωρίζουν εύκολα αφού είναι οι μόνοι που ξέμειναν να περπατάνε, χαζεύοντας με συστηματικό τρόπο. Άλλωστε, έχουν κι αυτοί να επιστρέψουν γρήγορα στο σπίτι. Εκεί παίρνουν στο κατόπι τη ζωή τους που την αφήνουν κάθε μέρα στη μέση.
Τα τελευταία χρόνια στα ορεινά χωριά, αφαιρέθηκαν όλα τα σκαλιά στα κεντρικά μονοπάτια για την άνετη διέλευση των τροχοφόρων. Οι παλιές γυναίκες όμως, εις ανάμνησίν τους, εξακολουθούν να τα βαδίζουν με τον ίδιο τρόπο. Εκεί έγκειται και η βασικότερη διαφορά των δύο φύλων· δηλαδή στο ότι οι γυναίκες δεν είναι εφοδιασμένες με την ιδιότητα να θυμούνται ακίνητα περιστατικά. Γι’ αυτές, με τον καιρό, η διαδρομή είναι κάτι που δε γίνεται ν’ αλλάξει. Ας είναι, ν’ αλλάζουν μόνο οι ιδιοκτήτες των σπιτιών στα οποία κάποτε ήταν τόσο ευπρόσδεκτες. Γι’ αυτό και μια μελωδία δε μπορεί να έχει καμία σημασία. Δε μπορεί να είναι ούτε καλή ούτε κακή. Αν συνέβαινε αυτό, ο Rossini και ο Glenn Miller ίσως και να στέκονταν ψηλότερα από τον Mahler και τον Joe Zawinul.
Το ίδιο και τα γεγονότα στη ζωή μας. Δεν έχουν καμία σημασία. Το μόνο που έχει αξία είναι πώς φτάνουμε σ’ αυτά και πως φεύγουμε από αυτά. Και ακόμα περισσότερο, όλα κρίνονται στην ικανότητά μας, να ξαναζούμε ασυνεχείς πλην ολόκληρες εποχές που δεν συνέβησαν ποτέ. Εκτός, αν τύχει και τις σημειώσουν κάπου, εκείνοι που ξέμειναν να περπατάνε, χαζεύοντας με συστηματικό τρόπο.