Δεν υπάρχει μουσικό είδος πιο ακριβές στη στόχευσή του από την ερωτική αφιέρωση, το δυναμικό της οποίας συνήθως δεν διαχέεται πουθενά αλλού έξω απ’ τα όρια ενός χαρτογραφημένου πόθου, με μια μονομανία που θα ζήλευαν ακόμα και οι οδηγίες χρήσης ηλεκτρικής σκούπας. Είναι σαν να πασχίζει να πείσει ότι ο αρχικός της παραλήπτης δεν αποτελεί μόνο τον αποκλειστικό τερματισμό, αλλά και την απόλυτη αφετηρία της και καθετί ανάμεσα..., όταν ακόμα κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει ότι τα άνθη του δημιουργικού κακού ποτίζονται από έσωθεν πηγάδια…
Γι αυτό και είναι απορίας άξιο ότι η πλέον «άστοχη» ερωτική αφιέρωση στην Ιστορία απευθύνθηκε στη μεγαλύτερη μούσα της. Όταν ο Gustav Mahler δούλευε στην Πέμπτη του συμφωνία, συνέθεσε το τέταρτο μέρος της ως τραγούδι του έρωτά του για τη σύζυγό του Alma Mahler, μια γυναίκα που, εκτός από το γάμο της με τον πιο δημοφιλή μουσουργό της εποχής, έμελλε να παντρευτεί και τον Walter Gropius –τον πλέον αναγνωρισμένο αρχιτέκτονα των αρχών του εικοστού αιώνα– αλλά και τον επίσης επιφανή συγγραφέα Franz Werfel, ενώ σύνηψε επί μακρόν μια τρικυμιώδη σχέση μ’ έναν νεαρό ζωγράφο που αργότερα όλος ο κόσμος θα γνώριζε ως Oscar Kokoschka. Ωστόσο, το σήμερα πασίγνωστο adagietto διεκδίκησε εξαρχής την αυτονομία του ως μια βρύση που δεν στάζει μόνο μέλι, αλλά λίγο πολύ και ό,τι άλλο ρέει κάτω απ’ τον ήλιο… Αυτό αναγνώρισε και ο αριστερός αριστοκράτης Luchino Visconti και είπε ν’ ανοίξει τον κρουνό λίγο περισσότερο, όταν το χρησιμοποίησε ως επένδυση στην ταινία του Θάνατος στη Βενετία, αλλάζοντας τον Gustav von Aschenbach – από συγγραφέα που ήταν στη νουβέλα του Thomas Mann– σε συνθέτη. Την ώρα που ο Tadzio έσκυβε το κεφάλι φορώντας τη μορφή του Δαυίδ του Donatello καθώς κοιτά το ματωμένο κεφάλι του Γολιάθ, το adagietto ολοκλήρωσε την πορεία του από ένα τραγούδι ερωτικό, σ’ έναν ύμνο στον Πόθο με «Π» κεφαλαίο…, και οι αγγέλοι αποκάλυψαν το τρομακτικό τους πρόσωπο.
Η συλλέκτρια των μεγάλων ανδρών, Alma Mahler, παραδέχτηκε την ήττα της κρατώντας το όνομα του συνθέτη μέχρι να πεθάνει…