Στα μέσα του 16ου αιώνα, ο κόσμος της δυτικής μουσικής χρειαζόταν το κίνημα της Aναγέννησης. Όχι όμως και την αναγέννηση. Γι´ αυτό και ανέθεσε την οριστική ταφή του πεπλεγμένου Γρηγοριανού μέλους στον Palestrina. Εκείνος νομοθέτησε μια σειρά από αυστηρότατους αντιστικτικούς κανόνες, που στα κορυφαία του έργα, καταστρατήγησε έναν προς έναν. Περίπου 4 αιώνες αργότερα, οι συνθέτες, καταλαχανιασμένοι από πρόοδο, κλήθηκαν να υπολογίσουν απαιτητικότατα όρια, να εντοπίσουν άγνωστα έως τότε ακρότατα και να εκμετρήσουν απροσμέτρητες επιφάνειες.
Ως συνέπεια, στα μέσα της δεκαετίας του 60, ο κόσμος χρειαζόταν το κίνημα του μινιμαλισμού. Όχι όμως και το μινιμαλισμό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, τόσα χρόνια πια μετά τα γεγονότα της Κρονστάνδης, ίσως υποτίμησαν τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Η ιερή ιδέα της ακτημοσύνης είχε από καιρό ξεπέσει στη λαϊκή απαίτηση για ισοκατανομή του πνεύματος. Αυτό υποχρέωσε τη νέα μουσική, να γίνεται κατανοητή από όλους. Έτσι καταντάνε ιστορικά όλες οι μεγάλες φωτιές, όταν τελικά πέφτουν στα χέρια των ηρώων της εργατικής τάξης. Πίστεψαν, φαίνεται, ότι πιθανές θέσεις minimum θα αποκαλυφθούν στη συρρίκνωση κοντά στη γειτονιά του μηδέν. Πνευματικά έγκυρο όμως, είναι μόνο εκείνο το έργο που έχει το μηδέν για δεξί του χέρι. Όπως οι χάλκινες εκτροπές του Nyman ή ο απροσδόκητος Glass της ταινίας « The Hours», όπου πρόδωσε τις βασικές αρχές του. Γιατί όποιος λέει ψέματα, ξέρει πολύ καλά τι λέει.
Λίγους μήνες πριν το πρώτο του μεγάλο εγκεφαλικό, ο Schnittke κάθισε στο προετοιμασμένο πιάνο για την εκτέλεση του ωραιότερου ίσως μινιμαλιστικού έργου: Tabula Rasa του Arvo Pärt. Την περίοδο που το έγραφε ο συνθέτης, λίγο μετά το γύρισμα της ζωής του, πήγαινε τα βράδια και κοιμόταν σε ένα διάσελο. Λέγεται ότι η περιοχή αυτή υπάρχει ακόμη και βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις τυφλές ελπίδες και τον τελικό συμβιβασμό. Εκεί που όλοι, έστω για μια στιγμή στη ζωή μας, καταλαβαίνουμε πως δεν έχουν όλες οι συναρτήσεις ολικό ελάχιστο.