Υπάρχει στον καθένα η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του˙ αυτό το γνωρίζει καλά κάθε δημιουργός αφού αυτήν επικαλείται –ή έστω προσπαθεί να επικαλεσθεί– τη στιγμή της δημιουργίας. Όμως κάθε έργο διεκδικεί κι επιτυγχάνει τη δική του αυταξία, στέκει ανεξάρτητο κι αυτούσιο˙ αφής στιγμής πάρει σάρκα και οστά, πολλώ δε μάλλον όταν εκτεθεί, αυτό είναι που συνδιαλέγεται με το περιβάλλον και όχι το χέρι που το έπλασε. Το αντίστοιχο δε συμβαίνει με τις πάσης φύσεως διακηρύξεις στο πλαίσιο της κοινωνικής ζύμωσης. Ο καθηλωμένος στο χώμα μπορεί να ζωγραφίζει πουλιά κι αυτά θα συνεχίσουν να πετούν, όμως το πετάρισμα των χεριών του δεν συνιστά θέση πτήσης!
Την πραγματική του θέση ο καθένας δεν την ορίζει μ’ αυταναφορικές κορώνες, αλλά με τον τρόπο που πορεύεται εν ζωή με το σύντροφό του, με τα παιδιά του, το φίλο, το συνεργάτη, το συνομιλητή, το γείτονα, τον ξένο… Το ν’ αναγνωρίσεις το σκουλήκι με τ’ όνομά του πιθανώς ν’ αποτελεί το έναυσμα για το πρώτο βήμα προς τον καλύτερο εαυτό. Όμως δε συνιστά ούτε καν αποκόλληση του πέλματος από τη λάσπη όταν ο ίδιος έρπεις…, παρά μόνο ίσως μια φυσαλίδα που σύντομα θα σκάσει εν πτήση…