Η περίπτωση Feldman • Δημήτρης Αλιμπέρτης

Οι παλαιότεροι φίλοι του σινεμά, όταν έχαναν το ξεκίνημα της ταινίας, καθόντουσαν και στην επόμενη προβολή για να δουν έως το σημείο που πρόλαβαν, όταν μπήκαν στην αίθουσα. Έτσι ολοκλήρωναν τον κύκλο, δίχως να τους πολυνοιάζει που δεν τον ξεκίνησαν από το ίδιο σημείο με τους υπόλοιπους θεατές. Υπάρχουν, δε, 2 άνθρωποι που θα μας παρότρυναν όλους να το δοκιμάσουμε αυτό: ο Ηράκλειτος και ο Morton Feldman.

Σε ό,τι αφορά τον Feldman (Αμερικανός συνθέτης του 20ου αιώνα), σχεδίαζε τους κύκλους των αλγορίθμων του, ώστε να κλείνουν μετά από 2, 4 ή και 6 ώρες. Κάποιοι θυμούνται ότι στις συναυλίες του δεν έμεναν όλοι ως το τέλος. Εκείνος όμως, είχε να σεβαστεί την κάθε νότα και την κάθε μικροσκοπική φράση. Γι’ αυτό και τις επαναλάμβανε μ έναν ανθρωπισμό που θα ζήλευε και ο Kant. Άλλωστε η ζωή δεν έχει τίποτε μικρό. Αυτό το καταλαβαίνει κανείς κυρίως από τις ήττες που δεχόμαστε, οι οποίες δεν είναι ποτέ μικρές.

Ακόμα προσπαθούν να τον κατατάξουν ως παιδί του γερμανικού εξπρεσιονισμού ή μεσοπολεμικού σειραϊσμού κλπ. Η άποψή μου είναι ότι ανήκε στους πραγματικούς Εβραίους, φλανέρ των χιλιετιών. Δεν ήταν λοιπόν παράδοξο που για δεκαετίες, κατ’ ουσίαν, μεγάλωνε στα ατελιέ των φίλων του των ζωγράφων. Εξού και η μόνη διακριτή παράδοση που έφερε, ήταν εκείνη της ακινησίας.

Από το 1978 και μετά έγραφε μόνο αριστουργήματα, τρία εξ αυτών τους τελευταίους μήνες της ζωής του. Πάλι καλά που οι σημαντικοί άνθρωποι μπορούν να σου σκουπίζουν το πρόσωπο, ιδίως κατά την απουσία τους.