Στα παλιά βιβλία της φυσικής, κατά την έναρξη ενός πειράματος, η μόνη ανθρώπινη παρουσία ήταν ένας «ακίνητος παρατηρητής». Καθόσον με τα χρόνια δεν ξέμεινε κάτι που να μην κινείται, ο άνθρωπος αυτός έπεσε σε δυσμένεια. Αν παρ’ ολ' αυτά τον εντοπίζαμε κάπου, του παρουσιάζαμε δύο γυναίκες σε αντιπαράσταση και του ζητάγαμε να βρει ποια από τις δύο έχει παιδιά, θα του ήταν αδύνατο να επιλέξει.
Κι όμως, η γυναίκα από τη σύλληψη ακόμη του εμβρύου, αναζητάει τη σύνδεση μ’ έναν αγωγό άπειρης απορροφητικότητας, προκειμένου να εκχωρήσει με ασφάλεια το φορτίο της. Έτσι η γη αναλαμβάνει την ευθύνη στο ακέραιο. Η γυναίκα για αντάλλαγμα δέχεται να εμφανιστούν, έστω και ανεπαίσθητα, στις γάμπες της οι αγωγοί αυτής της γείωσης. Πρόκειται για αγγεία που ακόμα και σε πολύ νεαρές ηλικίες γίνονται αμέσως αντιληπτά. Δεν θα μπορούσαν όμως να αποτελέσουν αλάνθαστο κριτήριο επιλογής για τον ακίνητο παρατηρητή μας.
Τελευταίες μελέτες όμως, απέδειξαν ότι εγκάρσιες τομές σ’ αυτές τις λεπτές σωληνώσεις, δείχνουν με ακρίβεια την ηλικία μιας γυναίκας έως την ημέρα του πρώτου της τοκετού. Εκεί σταματάει η χρονολόγηση, αφού διακόπτονται απότομα οι σχεδόν ομόκεντροι δακτύλιοι. Επομένως, και η επιστήμη πλέον φαίνεται να επιβεβαιώνει την προαιώνια υποψία ότι πολλές γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή τους, μετατρέπονται σε φορητά δέντρα αειθαλούς χαρακτήρα.
Είτε πρόκειται για τη «μεγαλόψυχη» μητέρα του Σολωμού είτε για την «σκοτεινή» μητέρα του Γκάτσου, η «Μεγάλη Μητέρα» εμφανίστηκε μαζί με τη ζωή στον πλανήτη μας. Εντούτοις το βασικό χαρακτηριστικό της δεν ήταν τόσο η καρποφορία, όσο η απαίτηση για αιώνια επιστροφή του καρπού στους κόλπους της. Οι γεωργικοί λαοί της Μεσογείου, ανεξαρτήτως Θεών, τηρούν ακόμη με μυστικιστική ευλάβεια τον κύκλο: ζωή - θάνατος - ζωή. Ακόμα και οι κατά παράδοση ποιμενικοί λαοί της Σκανδιναβίας, μετά από δεκαετίες επιτυχίας των φιλελεύθερων προγραμμάτων, καρπώνονται τη θαλπωρή των πλέον σοσιαλιστικών ιδανικών. Η προϋπόθεση της επανόδου μπορεί να διέφυγε από τους εκπροσώπους της σχολής του Μονάχου, υπογραμμίστηκε όμως από τον Αχιλλέα Παπακώστα στην φρικτά όμορφη «Ταναγραία» του.
Η οργή της Μεγάλης Μητέρας δεν πρόκειται ποτέ να κοπάσει. Η όποια κίνηση για εξατομίκευση θα προσκρούει και θα απορροφάται στον τόπο καταγωγής της. Κάθε νέος κόσμος μοιραία θα επιστρέφει κατάκοπος και εξουδενωμένος, ενώ γυναίκες και άντρες θα ξαναγεννάνε συνέχεια τον εαυτό τους ως σπονδή στη Μητέρα Θεά. Εξού και η αμηχανία του ακίνητου παρατηρητή, αφού μια γυναίκα είναι πάντοτε μητέρα.