Ήμουν-δεν ήμουν εικοσιπέντε χρονών, όταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό μια γάτα με πήρε στο κατόπι στην παραλία της Χρυσοπηγής. Η επιμονή της μου ήταν ανεξήγητη. Το ζώο ήταν εμφανώς εξαντλημένο.
«Τον χειμώνα στα νησιά οι γάτες αναπτύσσουν συμπεριφορά σκύλου» · βρήκα ένα άλλοθι καλό –είμαι κυνόφοβος–, ώστε να μην κοιτάζω το σκελετωμένο πλάσμα, που ήταν γάτα πάντα,
λίγο τάχυνα το βήμα και τα πόδια της στρέβλωναν στην άμμο κι άλλο,
ένας ορειβάτης που περιμένει τον θάνατό του μες στα χιόνια.
Η γατίσια χάρη είχε χαθεί για τα καλά, η άμμος βαρύτερη κατά πολύ,
κι όμως το πλάσμα με προσέγγιζε ολοένα, όποτε τύχαινε να σταθώ για μια στιγμή, οπότε ξανάνοιγα το βήμα και την παίδευα για ώρα, ώσπου εντέλει έμεινε πίσω μου κατάκοπη κι απορημένη.
Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε, δέκα ίσως,
μόλις σήμερα μούρθε στον νου το περιστατικό.
Ντρέπομαι τόσο που νόμισα πως ήταν αστείος ο κάματος εκείνος, ο
πόνος,
ενώ ήταν μάγια καλά, κι εγώ τ’ άφησα
να με περάσουν ξώδερμα.
Απόσπασμα από το υπό διαμόρφωση βιβλίο "Ο καρπός της ασθενείας μου», όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό recto/verso, τεύχος 2 (2019), σ.29