Είναι μια αρχαία εβραϊκή παράδοση να αφήνεις νερό σε μια θυρίδα του τάφου. Ο νεκρός ξεδιψά καθώς ταξιδεύει για μιαν ακόμη ενσάρκωση της ψυχής του. Τι θα μπορούσα να πάρω μαζί στον τάφο, ώστε να μη διψώ; Τη σκέψη πως ορισμένοι άνθρωποι που συνάντησα υπήρξαν καλοί σαν τους γονείς μου.
♦
Συγγενής γίνεται αυτός που νοιάζεται την απουσία σου.
♦
Όλη του τη ζωή ο Βάλτερ Μπένγιαμιν αναζητούσε συγγενείς στις πλέον διαφορετικές παραδόσεις. Εβδομάδες αργότερα, περνώντας επιτέλους τις φωτογραφίες που τράβηξα στο εβραϊκό νεκροταφείο της Χαλκίδας θυμήθηκα μια εικόνα νοερή δική του: «αφήνω τον χριστιανικό μου Μπωντλαίρ να υψώνεται στους ουρανούς από ρωμαλέους εβραίους αγγέλους».
♦
Εικόνες δικές μας ή των άλλων φανερώνονται εξαπίνης εκεί που δεν τις περιμένουμε, ψηφίδες ενός μωσαϊκού που μοιάζει ολοκληρωτικά θρυμματισμένο κι όμως το περπατάμε εντός μας.
Οι φωτογραφίες είναι του συγγραφέα
