Όταν μια ευθεία τέμνει έναν κύκλο σε ένα σημείο, την ονομάζουμε εφαπτόμενη. Όταν τον τέμνει σε δύο σημεία, τη λέμε τέμνουσα. Όταν η ευθεία και ο κύκλος δεν έχουν κάποιο κοινό σημείο, τότε η εξωτερική αυτή ευθεία μένει χωρίς ιδιότητα άρα και χωρίς όνομα. Τα μαθηματικά, επειδή αναπτύχθηκαν μαζί με την τέχνη και τη φιλοσοφία, δεν εξετάζουν ποτέ κάτι αν δεν έρχεται σε αλληλεπίδραση με κάτι άλλο. Άλλωστε ποτέ κάποιο ον δεν καταφέρνει να μείνει τελείως μόνο του. Ούτε όμως καταδέχεται και τους ορισμούς που του αποδίδουν τόσο μονοσήμαντα. Αυτό κατέδειξε και ο Δημήτρης Παπαιωάννου στην παράσταση «2» μετά την ολυμπιάδα των Αθηνών.
Τα πράγματα όμως αποδείχθηκαν πολύ δυσκολότερα στην κατεξοχήν αφηρημένη τέχνη της μουσικής, που τον 20ο αιώνα διατέλεσε επίνειο της φιλοσοφίας (Γιάννης Χρήστου) και της επιστήμης (Ξενάκης, Ligeti, Stockhausen). Πολλοί άνθρωποι επιβιβάστηκαν με έντιμες αποσκευές και από τις 3 ομολογίες πίστεως. Τότε ήταν που συντελέστηκε και το πέρασμα από την επιστήμη στον επιστημονικό άνθρωπο. Είναι άλλο πράγμα να απαιτείς τη μαθηματική συνδρομή στην κατάρτιση της δομής ενός μουσικού έργου, και άλλο να επικαλείσαι την καλλιτεχνικά μαθητευόμενη επιστήμη ως αδιαφιλονίκητο κριτήριο πνευματικής εγκυρότητας. Η δημοκρατική διάχυση της επιστήμης κατά τις τελευταίες δεκαετίες, όπως και «κάθε ισοπέδωση, συνέβη εις βάρος της υπεροχής». Προς τιμήν του ο Ξενάκης προέκρινε το ηχητικό αποτέλεσμα, από την αυστηρότητα του μαθηματικού μοντέλου. Όχι λίγες φορές, σωστοί υπολογισμοί τον οδήγησαν σε «λάθος» συμπεράσματα.
Φαίνεται πως η επιστήμη είναι υπεύθυνη για όλους τους αριθμούς έως το 2, χωρίς όμως το 2. Όλες οι παραδόσεις διασώζουν την εικόνα ενός κατακλυσμού, ως μία αναπόφευκτη αναγκαιότητα για κάθαρση. Το στερνοπαίδι της επιστήμης, το διαδίκτυο, αποκατέστησε και με το παραπάνω τη χαμένη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Κατάφερε επιπλέον να αντιστοιχίσει έναν τόμο για κάθε συνεπή χρήστη. Αλίμονο όμως, δεν προέβλεψε την επένδυση εξωφύλλου για κανένα απ´ αυτά τα βιβλία, καθιστώντας τα, ανεπικοινώνητα. Ο κατακλυσμός αυτός είναι ένα ακόμη τροχαίο πλανητικών διαστάσεων, στη μυθική ιστορία του ανθρώπου. Τη μόνη στην οποία εμπλέκεται προσωπικά.
Μέρες και νύχτες του Αυγούστου ξεμείναμε, προσπαθώντας να θυμηθούμε την ιερή στιγμή που η μνήμη συγκρούεται με την απώλεια και εκλύεται ο αριθμός 2.