Ο Αυτάρεσκος Ζητιάνος - The Vain Beggar • Ιωάννης Μουχασίρης

1

Κλείσε το ραδιόφωνο, τον κλαψιάρη που ζητά ανταπόδοση για όλα όσα ξόδεψε τζάμπα˙ κι άκου: ένα πουλί πετάει από πάνω μας. Έχει ξεφύγει απ’ το κοπάδι του κι έχει χάσει τον προσανατολισμό του, μα στην τύφλα έχει βρει καινούργιο προορισμό. Το ακούς; Δεν έχουμε συναντήσει αυτοκίνητο εδώ και ώρες, κι όμως γλιστρούμε στην ομίχλη με την πεποίθηση ότι αυτοκίνητα ακόμα συνεχίζουν να κινούνται περά-δώθε… κάπου. Αν ήμασταν κάπου αλλού… ίσως και να βρίσκαμε ένα σπίτι που θα χωρούσε και τους δυο μας. Σου το ’χα πει ότι στην ερημιά βρίσκεις τον εαυτό σου, μα χάνεις τον άλλον. Ελπίζω η μάνα σου να καταλάβει. Όσο για τον πατέρα σου... να πάει να γαμηθεί. Πέτα το έξω, αφού το γύρισες στα άφιλτρα… Θα μουσκέψει στο χιόνι και θα διαλυθεί! Το ακούς; Μας προσπέρασε και γυρίζει προς τα πίσω. Πλησιάζει…. Όπου να ’ναι θα σκάσει στο παρμπρίζ.

Turn the radio off, that sniveler asking for payback, crying for everything he spent in vain on a good for nothing bitch. Shush and listen: a bird is flying over us. It has escaped its flock, has lost its bearing, and yet in blindness it has found a brand new destination. Can you hear it? It’s been hours since we’ve seen a car, but here we are, sliding through the mist with the solid conviction that somewhere cars still move from one place to another, to and fro… If we were somewhere else… maybe, just maybe, we would have found a home to fit us both. I told you so… in the wild you find yourself but lose the other. I hope your mother understands. As for your father… he can go fuck himself! Just throw it out the window; you’ve switched to unfiltered anyway. It will soak in the snow and eventually dissolve! Can you hear it? It flew past and now it’s turning back towards us. Soon, any moment now… it shall dive and crash into the windshield.

2

Θυμήσου… Tο βράδυ πρέπει να βάλουμε το ρολόι μία ώρα μπροστά. Θα χάσουμε εξήντα λεπτά, και μαζί τους θα χαθεί το κρεβάτι με τους σιωπηλούς σουμιέδες, το δείπνο στο πεντάστερο με την ξακουστή κρεμμυδόσουπα, η αιώρα που λέγαμε να στήσουμε στον κήπο ανάμεσα στις νεραντζιές, το ταξίδι στο Βόρειο Σέλας, το σπίτι που δε θα έμπαζε νερά και η φρεσκάδα απ’ το πρόσωπό σου… Σαν σήμερα, χρόνια πριν, είχαμε τον πρώτο μας καυγά. Είχε και τότε εξαφανιστεί μια ώρα κι έκτοτε δεν φιλιώσαμε ποτέ! Πώς γίνεται οι μέρες να περνούν, αφού ποτέ δεν έρχονται; Δεν ήσουν η πιο καλλίγραμμη, άλλες μιλούσαν πιο έξυπνα και χόρευαν με μεγαλύτερη χάρη˙ όμως ξεχώριζες… όπως ξεχωρίζει η μία κερδισμένη ώρα το χρόνο. Το βράδυ πρέπει να βάλουμε το ρολόι μία ώρα μπροστά. Δώσ’ μου την υπόσχεση και θ’ αντέξω, πες μου ότι σε έξι μήνες θα τα φέρεις όλα πίσω…

Don’t forget… tonight we need to set the clock an hour ahead. Sixty minutes will be forever lost and along with them the mattress with the silent springboard, the dinner at the posh restaurant with the famous onion soup, the hammock we’ve been meaning to hang in the garden between the apple trees, the trip to the Northern Lights, the house that wouldn’t leak and the freshness from your face. Twenty years ago today, we had our first fight. An hour had also vanished into thin air back then and we haven’t made amends since. You were not the easiest on the eyes, others talked more eloquently and danced with finer grace; yet you stood out, the way one extra hour a year does. Give me the promise and I will endure, say that in six months you’ll bring everything back.

3

Μου λείπει η σιωπή σου… η αυτούσια. Όχι εκείνη που απαιτεί να την κάνω απουσία ούτε η άλλη που μου ζητά να τη γεμίσω εγώ… με λάθη, αφού δε δύναμαι να υπάρχω παρά μονάχα ως λάθος. Σήμερα στον ηλεκτρικό συνάντησα ένα σωρό αρρώστιες, ορφάνια και σαράκι. Δεν ξέρω αν ήταν αληθινά ή όχι… μα το ίδιο κάνει. Και όταν βγήκα με κουτσούλησε ένα περιστέρι κι είπα: «Τύχη!». Πιο κάτω, σκόνταψα στο κράσπεδο, κουτρουβαλιάστηκα, έφαγα τα μούτρα μου και είπα: «Τύχη…». Και το ’πα και το ξανάπα όταν με πλάκωσε το ερειπωμένο κτίριο με τα ψηλά παράθυρα… και το ’πα πάλι, και πάλι μέχρι που μπήκα σπίτι. Μου λείπει η σιωπή σου, μα μόνο με τη σιωπή μπορώ να σου το πω… κι εγώ είμαι λάθος.

I miss your silence, your integral, sound and undiminished silence; not the one demanding that I should turn it into absence, nor the other asking of me to fill it… with mistakes, since I can only be as a mistake. Today on the tube, I met with all kinds of affliction, orphanage and grief. Don’t know if it was all true, but it makes no difference… And when I got out, a pigeon crapped on my shoulder and I mumbled to myself, “Good luck!” Further down the road, I tripped on the pavement, fell flat on my face and said to myself, “Good luck…” And I said it again when the abandoned building with the tall stain glass windows collapsed on me, and again and again and again… till I got home. I miss your silence, but only in silence I can speak of it… and I am nothing but a mistake.

4

Δεν υπάρχει ξαφνικός θάνατος˙ πάντα προετοιμάζεται. Του ’χα πει να προσέχει όταν περνά το δρόμο. Αλλά κι ο άλλος… όλο και κάποιος θα του ’χε πει να μην τρέχει! Μα να γελάμε στην κηδεία… ντροπή! Αλλά μ’ αυτή τη φωνή… ήταν λες και πριν την τελετή κρυβόταν κάτω απ’ την Αγία Τράπεζα και ρούφαγε μπαλόνια. Πώς από μεταφορές γίναμε παρομοιώσεις και ύστερα κυριολεξίες; Πώς, από αστέρι, έπεσες σαν άστρο και χάθηκες στ’ αλήθεια; Δε θέλω να ξαναδώ ψάρι στη ζωή μου! Τι ανόητοι… δεν ξέραμε τι πραγματικά σημαίνει να ντύνεις τα σχήματα λόγου με το πετσί σου! Κάναμε το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» τέχνη˙ είχαμε μυριάδες μάτια να σπαταλήσουμε. Για τη ζεύξη έχεις ακούσει; Σχεδόν κανένας δεν την ξέρει. Μη μιλάς για το τίποτα με τόση ευκολία! Πάω να βγάλω αυτό το κοστούμι˙ κάπου έχει μείνει ένα πουκάμισο κι ένα παντελόνι. Άντε να ομολογήσεις φόνο σ’ εκείνον που σκοτώνεις, ξανά και ξανά και ξανά! Και πώς να δώσεις συλλυπητήρια στο φονιά σου; Μου έχει μείνει μόνο ένα μάτι˙ δε θέλω να ξαναδώ ψάρι στο θάνατό μου. Θ’ αφήσω εδώ το μαύρο το κοστούμι… και τη γραβάτα. Τίποτα… Φεύγω, αν και ξέρω: δεν υπάρχει ξαφνικός έρωτας…

There is no such thing as a sudden death; death is always somehow prepared in advance. I’d warned him more than once, “Keep an eye for passing cars!” And that other bloke… I am certain he had a mother who loved him, a brother or a damn broad; someone must have told him not to be a fucking leadfoot! Laughing at the funeral… shame on us! But his voice! You reckon before the ceremony he was hiding behind the altar inhaling helium balloons? What happened to us… metaphors at the start, similes further down the road, and at the end, nothing but literalisms pumping blood? And you, such a shining star once! How did you end up falling like a star only to disappear for real? I never want to lay eyes on fish again for as long as I live! An eye for an eye as the highest form of art… And, boy, did we have eyes to spare… skies full of them! Fools… we had no idea what it truly means to dress up figures of speech with one’s own skin! Have you heard of merism? Hardly anyone has… I’m more than skin and bones, you know! So don’t talk so lightly about nothing! I’m taking off the suit; there’s still a pair of trousers and a shirt somewhere ’round here. How can you confess murder to the one you’re stabbing… again and again and again? And how can you offer your condolences to your own murderer? I only got one eye left… I don’t want to see fish again for as long as I die! I’ll leave the black suit with you… the tie as well. Nothing… skin and bones! Off now… although I know there’s no such thing as sudden love.

5

Τι το ’χουμε το χαλάκι στην εξώπορτα, αφού κανένας δεν σκουπίζει τα πόδια του; Μπαίνουνε μέσα με προκάτ περπατησιές και σκορπίζουν τις πατημασιές τους εδώ κι εκεί, λες και το σπίτι μας είναι σκουπιδοτενεκές! Σέρνουν τα χαμένα τους νιάτα στο μωσαϊκό, τις καλύτερές τους κινήσεις στο γυαλισμένο παρκέ, τα ταξίδια που έκαναν κι εκείνα που δεν πρόκαμαν στην κόκκινη μπουχάρα. Επάνω στα πλακάκια της κουζίνας χτυπούν τη μισή ζωή που ξόδεψαν στον ηλεκτρικό, ενώ σ’ εκείνα του μπάνιου την άλλη μισή που πήγε στράφι σε εκκρίσεις! Πατούν και στο κρεβάτι μας, στους τοίχους και τα φωτιστικά… ακόμα και στο ταβάνι, μα τω θεώ! Και να τους λέγαμε να βγάλουν τα παπούτσια… και πάλι δεν θα καταφέρναμε τίποτα. Ακόμα και τα πόδια να τους κόβαμε, εκείνοι θα έβρισκαν τον τρόπο ν’ αφήσουνε τα βρώμικά τους χνάρια! Και γιατί να λέει «WELCOME» με κεφαλαία; Γιατί να μην λέει «απορία» ή «τέρμα» με πεζά, να έχει γράμματα ανάκατα ή, έστω, τίποτα; Ούτε κι εσύ τα σκουπίζεις τα πόδια σου πριν μπεις˙ το μισό σπίτι είναι δικό μου, ξέρεις… Τι στο καλό το θέλουμε το χαλάκι στην εξώπορτα αφού δεν έρχεται κανείς; Είναι πιο καθαρό κι απ’ τα σερβίτσια μας! Να ’ναι καλά η Καραμούζα που μας αφήνει κάνα νεκρό ποντίκι πού και πού.

Why on god’s green earth do we need a doormat, if no one wipes his feet? They barge right in with tailor made steps and scatter their footprints here and there as though our house were a trash bin! They drag their long lost youth on the mosaic floor, their best moves on the freshly polished parquet, their travels on the red Bukhara… and also those they never got the chance to travel. They tap-dance on the kitchen tiles the one half of their lives they spent riding the subway, while on the bathroom shingles they beat the other half they wasted on secretions. They step on our bed, on the walls, the light fixtures and the shelves. By Jove, they even step upon the ceiling! Even if we were to cut off their legs, they would still find a way to leave their filthy footprints! And why should it say “WELCOME” in capital letters? Why should it not spell “hesitation” or “finality” in miniscule… or perhaps flaunt random, scrambled letters, or simply… nothing? You never wipe your shoes either upon entering; half of the house is mine, you know… What do we need a doormat for, if no one shows up anyway? God bless Lili Marlene for leaving us some mouse once in a blue moon.

6

Μου γυρίζεις την πλάτη επειδή το περίγραμμά μου είναι θολό κι εγώ επειδή το βλέμμα σου με διαπερνά. Αλλά υπάρχει πάντα το αύριο... και ας γυρίζει την πλάτη και στους δυο. Με πόση φυσικότητα κόβαμε κομμάτια ο ένας του άλλου… τότε, στο νέο μας σπίτι! Με πόση χαρά τα αλατίζαμε, τα μαγειρεύαμε κι αχόρταγα τα τρώγαμε˙ ακόμα και το πλύσιμο των πιάτων ήταν απόλαυση… τότε! Και την επομένη, ακέραιοι και πάλι, αρχίζαμε ξανά, δίχως ν’ αναγνωρίζουμε ότι η αναπλήρωση θα είχε ημερομηνία λήξης: όταν θ’ αρχίζαμε να μοιράζουμε μπουκιές από τη σάρκα μας και σ’ άλλους, εδώ κι εκεί. Μας χόρτασε η γειτονιά, η προσδοκία κι η δουλειά… ακόμα κι ο ίδιος ο Θεός! Πού να ’χαμε φανταστεί τότε ότι ο άνθρωπος σιγά-σιγά… κάποια στιγμή αποφαγώνεται.

You turn your back to me because my outline is a blur and I to you because your gaze goes right through me. But there’s always tomorrow… although tomorrow turns its back on both of us. How naturally… with what ease did we cut one another up, back then in our new home! With what joy did we season the slices, toss them on the grill and ate them with such voracious appetite; even the washing of the dishes was a sheer delight back then! And the next day, whole once again, we’d start afresh, failing to recognize that the replenishment came with an expiration date when we would start to offer bites to others, here and there and everywhere. The neighborhood had its fill of us, the colleagues, friends and expectations… even the mighty Lord himself! How were we to know back then that, piece by piece and day by day, a man gets slowly eaten away to the bone?

7

Όταν μπήκαμε στο σπίτι, ο παραλληλόγραμμος, μακρόστενος λεκές ήταν ήδη στον τοίχο, ανάμεσα στις απλίκες και πάνω απ’ τ’ άχρηστο καλοριφέρ – οι προηγούμενοι θα ’ταν φουγάρα όπως κι εμείς. Κρύψαμε το καλοριφέρ με τη χαμηλή σερβάντα της γιαγιάς σου˙ μα πού χρόνος και λεφτά για μερεμέτια! Εγώ ήθελα να καλύψω τη σκιά με το μεγάλο σου πορτραίτο… μα εσύ επέμενες στο δικό μου. Πες-πες και φιλί-φιλί, το αποτύπωμα έμεινε… Μας διασκέδαζε να φανταζόμαστε τι κρεμιόταν εκεί τόσον καιρό˙ εσύ έλεγες μια αφίσα της Καζαμπλάνκα, εγώ μια φτηνή αναπαραγωγή της Κραυγής. Ήταν το παιγνίδι μας˙ θαλασσογραφία εσύ, Φουτζιγιάμα εγώ! Χρόνια μετά, στη δέκατη επέτειο μας –θυμάσαι, στην αγορά της Φεζ;– εγώ είχα βρει έν’ άσπρο τομάρι αντιλόπης που θα ταίριαζε τέλεια σ’ εκείνο το σημείο, μα εσύ είχες ερωτευτεί ένα υφαντό. Πόσο μας έσπαγε τα νεύρα εκείνο το κενό στον τοίχο! Κι όμως, όταν τελικά φρεσκάραμε τους τοίχους του σπιτιού, λες κι είχαμε συνεννοηθεί, εκείνον αποφασίσαμε να τον αφήσουμε άβαφο. Σιωπή με σιωπή και γκριμάτσα με στραβή ματιά, το κενό βάθαινε. Δεν γέμισε ούτε όταν προσπάθησα να κρεμάσω το δικό μου πορτραίτο – εσύ ήθελες ντε και καλά το δικό σου! Ευτυχώς αλλάξαμε σπίτι και γλιτώσαμε απ’ το λεκέ των άλλων που με τα χρόνια είχε γίνει φάντασμα δικό μας. Λες οι επόμενοι να το ’χουνε ξεφορτωθεί;

The house came with a rectangular ghost shadow on the wall, between the sconces and over the broken radiator; the former owners must have been the likes of us: chain smokers! We hid the radiator behind your grandmas’ walnut cabinet, but had no time or money for odd jobs. I wanted to cover it with your portrait but you insisted on mine! So, after many a word and kiss was exchanged, the stain remained. We so enjoyed trying to imagine what was hanging there before; a poster of Casablanca you would say; and I, a cheap reproduction of The Scream. It used to be our favorite game. A seascape you’d envision; and I, the Fujiyama. Years later, on our tenth anniversary –in the marketplace of Fez, remember?– I had found a white antelope’s pelt that would have been just right, but you had your eyes set on a crimson tapestry. Boy did that empty spot get up our noses! And yet, when we finally got to renovate, we painted all the other walls but silently agreed to leave this one they way it was. Silence after silence and frown upon frown, the void deepened. I tried filling it with my own likeness, but you would have none of it; you wanted yours! So at the end, we bought another house and left behind someone else’s shadow which in time had grown to be our own! Do you reckon the new owners have finally done away with it?

8

Άδειασ’ το, ξεκρέμασέ το, σπάσ’ το… κάψ’ το! Αν θέλεις, γέμισέ το με κάτι άλλο, μ’ αυτά τα τσίγκινα, κουρδιστά παιγνιδάκια που χτυπούν κλαπατσίμπαλα, που άτσαλα περπατούν σαν το τέρας του Φρανκενστάιν και πέφτουν απ’ την άκρη του τραπεζιού επειδή δεν ξέρουν πώς να στρίβουν. Πέφτουμε! Τι το θες το εικονοστάσι αφού έχεις τα μάτια μου, τα χέρια σου και τον Βρούτο που κουνάει την ουρά του ακόμα κι όταν τον μαλώνεις; Πάμε να πάρουμε κι ένα ξυπνητήρι, απ’ τα παλιά, με τα διπλά κουδουνάκια και το σφυράκι ανάμεσα˙ δε θέλω πια να ξυπνάω με τον εθνικό ύμνο. Σε γνωρίζω απ’ το κάθε τι που είσαι κι απ’ όλα όσα δεν είσαι: απ’ το πετάρισμα των βράχων, το βρώμικο ποτήρι στο νεροχύτη, το φράχτη του γείτονα, το παράπονο του Αυγούστου και το γέλιο της χιονοστιβάδας! Τι τα θέλουμε τα πλαστικά λουλούδια; Πάμε να πάρουμε ένα βασιλικό κι απλά να τον κοιτούμε ενώ θα μαραίνεται. Μα, τέλος πάντων, πόσες Παναγιές υπάρχουν; Θα σε πίστευα, θα πίστευα στη μετά θάνατο ζωή… αν πίστευα σε τούτη ’δώ. Γίνε ζωή, εσένα ξέρω μόνο…

Empty the damn thing, take it off the wall, smash it, burn it if you will! If you so desire, stuff it with something else… maybe with those tin, wound-up toys that bang on tiny drums; you know them, those with the awkward walk like Frankenstein’s monster, falling off the table every time because they’ve never learned how to turn. We are falling! Why on heaven’s sake would you need a shrine? What for, when you’ve got my eyes, your hands and Brutus who wags his tail even when you scold him? Let’s get an alarm clock, an old one with the two bells and the little hammer in between; I don’t want to wake up to the national anthem anymore… I recognize you from everything that you are and all that you are not, from the flutter of the rocks, from the dirty glass in the sink, the neighbor’s fence; from the lament of August and the avalanche’s laughter! What do we need the plastic flowers for? Let’s go out and get a pot of basil and just watch it slowly wither away. How many holy virgins are there, anyway? I would believe you, I truly would! I would believe in life after death, if I believed in this one… Become life, you’re all I know…

9

Τη βλέπεις τη βελανιδιά… στην άκρια του κήπου; Το μόνο που σου ζητώ είναι να πηγαίνεις εκεί κάθε απόγευμα, δέκα λεπτά πριν δύσει ο ήλιος και να κάθεσαι στην κούνια μέχρι να πέσει το σκοτάδι… και όλα τ’ άλλα θα έρθουν! Την είχε φυτέψει ο παππούς μου όταν γεννήθηκε ο μπαμπάς, ενώ εκείνος κρέμασε την κούνια τη μέρα που με καλωσόρισε ο κόσμος. Μα εγώ δεν έκατσα ποτέ ούτε και άφησα άλλον να το κάνει˙ περίμενα εσένα. Όταν έφυγε, ήθελαν να την κόψουν για να φτιάξουν το φέρετρο, μα εγώ αλυσοδέθηκα στον κορμό˙ περίμενα εσένα. Όλα τ’ άλλα θα ’ρθουν από μόνα τους, φτάνει να κάθεσαι εκεί γι’ αυτά τα δέκα λεπτά κάθε απόγευμα, κι ας είσαι τσαντισμένη μαζί μου επειδή ξέχασα το ένα ή το άλλο, ή επειδή θυμήθηκα κάτι που έπρεπε να ξεχάσω. Τα καλοκαίρια να φοράς ένα φόρεμα με λουλούδια και τους χειμώνες ένα δικό μου μάλλινο πουλόβερ και πολύχρωμο σκουφάκι, απ’ αυτά με τη φούντα στην κορφή. Κι ας μην κουνιέσαι˙ φτάνει να γέρνεις το κεφάλι και με τ’ ακροδάχτυλα των ποδιών να σχεδιάζεις στο χώμα σα να ξέρεις κάτι που όλος ο κόσμος αγνοεί. Κι αν λείπουμε, όπου και να ’μαστε, να κλείνεις τα μάτια λίγο πριν σκοτεινιάσει και πάλι να κάθεσαι στην κούνια κάτω απ’ τη βελανιδιά μας… και όλα τ’ άλλα θα ’ρθουν. Τη βλέπεις; Σε περιμένει…

Can you see the oak three… out there at the end of the garden? All I ask of you is that you saunter ’round it each coming afternoon and then, ten minutes before sundown, sit on the swing until the darkness falls… and everything else will fall right into place. It was planted by my grandfather when daddy was born, while he was the one to hang the swing on the very day I opened my eyes. Yet, I never dared to sit on it, nor did I let anyone else; I was waiting for you. When dad passed away, the others wanted to cut the oak tree down and use the lumber for the coffin, but I chained myself to the trunk; I was waiting for you. Everything else will work itself out, as long as you sit right there for those few minutes every afternoon, even if you are pissed off with me for forgetting one thing or another, or for remembering what I shouldn’t have. On summer days you’ll wear a floral dress and in the wintertime, an Aran cardigan of mine and a colored woolen cap, one of those with the tassel on top. And you won’t even have to swing if you don’t want to; just gently sway, tilt your head slightly and, with your toes, trace upon the ground those secrets that you know and the entire world ignores. That’s all I ask of you; to close your eyes ten minutes before sundown, wherever we may be, and rest upon the swing under our oak tree.... and all will fall right in its proper place. Can you see it… our tree? It stands right there at the end of our garden, waiting for you…

10

Μη βάλεις αυτά με τα τριαντάφυλλα, ταράζουνε τον ύπνο μου και ξυπνώ λες κι έχω φάει ξύλο! Ούτε τ’ άλλα με τις ρίγες˙ ακόμα και φρεσκοπλυμένα νομίζω ότι μυρίζουν μούχλα! Αύριο, λέει, θα βρέξει... Να βάλεις μέσα την απλώστρα. Αυτός ο τύπος μπροστά απ’ το χάρτη έχει ένα ύφος μικρού θεού˙ από πίσω του, ξέρεις, δεν υπάρχει τίποτα. Στην πραγματικότητα, δείχνει στον αέρα… στα κουτουρού! Κάποτε είχαμε μόνο δύο άσπρα σετ σεντόνια. Στρώναμε το ένα και πλέναμε το άλλο – και τότε δεν προλαβαίναμε να τα λερώνουμε! Πόσο λάτρευα να σε κοιτώ όταν άπλωνες στον κήπο! Ήσουν σα σταρ του σινεμά! Ήθελα να πάρουμε έναν σκύλο, κοντοπόδαρο, μόνο και μόνο για τον βλέπω να κυνηγά τη φούστα σου γύρω-γύρω… αλλά είχες πει ότι ήσουν αλλεργική. Δύο μόνο ήταν αρκετά… Κι όταν έδιωχνε τον Μήτσο η δικιά του και κοιμόταν στον καναπέ μας, σκεπαζόταν με το ένα μας και μοναδικό τραπεζομάντηλο – πού τον θυμήθηκα τον φουκαρά; Τι να πρωτοχωρέσει πια σε μιαν απλώστρα; Κι αυτή η Τετάρτη˙ πόσο αναποφάσιστη μέρα! Γεμίσαμε μανταλάκια! Με φρικάρουν έτσι όπως μοιάζουν με μικρά τερατάκια… ακόμα και μέσα απ’ τον κουβά κάτω απ’ το νεροχύτη˙ έχω την αίσθηση ότι τις νύχτες βγαίνουν κι αλωνίζουν και μασουλάνε όπου βρουν. Θέλω ένα βράδυ να μη δούμε ειδήσεις, ν’ αδειάσουμε το ντουλάπι με τα σεντόνια και να τα κρεμάσουμε όλα έξω… χωρίς μανταλάκια. Κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει…

No... not the ones with the roses! They upset my sleep. Nor the stripped ones; even fresh off the wash, they still seem to reek of mildew! It is supposed to rain tomorrow; better bring the drying rack in! This clown in front of the map is acting like some kind of god! There’s literally nothing behind him, you know… he actually points to nowhere. Once, we only had two pairs of white linen. We would lay one and wash the other – back then we would go through them in a flash… How I loved to watch you hang the laundry in the garden – you looked more “Doris Day” than Doris Day! I wanted to get us a dog, a short legged corgi, just to watch it chase your skirt around… but of course, you just had to be allergic! Two pairs, but more than enough… And when the missus would kick Barney out of the house only to have him end up on our couch, he would tuck himself in with our one and only tablecloth… the red one with the hollies. Whatever happened to poor old Barney? A rack can only fit so much. We’re up to our necks in fucking cloth pins… they freak me out, even from inside the bucket under the sink! I’ve got this strange feeling that, each night when we retire, those little monsters sneak out and roam around the house, feasting on anything they can chew on. One of these nights I want us to turn off the TV, stay away from the news and weather reports, empty the linen cabinets and let all of our bed sheets out to hang… with no cloth pins. And if it rains or if it blows…, so be it!

11

Προσπαθήσαμε τόσο να δούμε τις λέξεις δίχως το στόμα που ξεχάσαμε πώς ν’ ακούμε το στόμα δίχως τις λέξεις. Ξέρω σου ’χα τάξει θέα, και τα τραγούδια δεν είν’ παράθυρα ούτε μπαλτάδες, ακόμα κι όταν λάμπουν ή χτυπούν. Όμως μη με πληρώνεις άλλο με σταυροβελονιές και κόμπους. Κοίτα την κουρτίνα… δεν είναι ο άνεμος που την κάνει να φουσκώνει. Τι να κάνω; Να την θάψω ή να την αφήσω ν’ αναπαυτεί στο βυθό; Είχες τόσο δίκιο: «Αρμονία» ήταν τ’ όνομά της, ακόμα κι αν οι συλλαβές ήταν πολλές και δεν το άκουγε. Τι θα κάναμε αν δεν έμπαινε ανάμεσα μας στο κρεβάτι για να μας ενώνει;. Και τώρα… που δε θα είναι εκεί να μας χωρίζει, που δε θα υπάρχει πια μάρτυρας κανένας για τις χαρές και τα ψέματά μας; Ξεκρέμασε την κουρτίνα να την τυλίξω˙ δεν πρόκειται να το κάνω με σεντόνι ούτε με τραπεζομάντηλο… ούτε και με το πετσί μου! Μόνο με την κουρτίνα! Ανάπηρος γεννήθηκα κι ανάπηρος θα πεθάνω. Δε θα ήμουν όμως σακάτης αν στα χείλη μου έβλεπες το τραγούδι και όχι, απ’ όλα τα φιλιά, εκείνα που δεν πήρες. Μπορεί και να την πετάξω στον κάδο˙ μια κάποιου είδους αρμονία θα ’ταν κι αυτό… Μη με πληρώνεις άλλο με σταυροβελονιές και κόμπους! Ένα τραγούδι μπορεί ν’ αλλάξει από μινόρε σε ματζόρε σε μια στιγμή˙ όχι όμως αν δεν τραγουδήσεις.

We tried so hard to see the words beyond the lips that we’ve forgotten how to hear the mouth without the words. I had promised you a view, I know, and songs are neither windows nor sledge hammers, even when they shine or when they hit. But please, don’t punish me with cross-stitches, knots and needles! Look at the curtain … ’tis not the wind that makes it swell. Shall I bury her or let her sink and rest at the bottom of the lake? You were right: “Harmony” was her true name, even though the syllables were too many and she never learned how to answer to it. What would we have done if she had never come between us on the bed and, so, bond us? And now… now that she won’t be there anymore to separate us… who will be the witness to our joys and fabrications? Take down the curtain.. I am not about to do it with a tablecloth or a bed sheet… and definitely not with my own skin! I’ll only wrap her in the curtain. I was born disabled and disabled I will die. But I wouldn’t be a cripple if in my lips you’d see the song and not, out of all the kisses, the ones you never got. Perhaps I’ll toss her in the dumpster; it is some kind of harmony as well… as good as any other… Don’t get even, not with cross-stitches, knots and needles. A song may change from minor to major at any moment, but not if you ain't singing.

12

Και πήραμε σβάρνα τα εργαστήρια, τα σεμινάρια, τα συμπόσια και τις ημερίδες. Οργώσαμε και τα βουνά χέρι-χέρι, με το δικό σου βλέμμα στο χώμα και το δικό μου στα σύννεφα. Μα όταν σκόνταφτε ο ένας, πέφταμε κι οι δυο. Πήγαμε και χωριστά, όμως και πάλι πέφταμε μαζί… Έχεις ακουστά για την Καμτσάτκα; 270 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα παγωμένης ερημιάς… Αυτό το μέρος σε τσακίζει μόνο με τ’ όνομά του! Πώς σε λένε; «Όπως θες εσύ!» μου είχες πει. Μα και να ήξερα τι θέλω, ποτέ δε θα σου τ’ ομολογούσα. Αν ψάχναμε μαζί στο παταράκι; Νομίζω εκεί υπάρχει ένα μεγάλο πριόνι, σκουριασμένο, αλλά τη δουλεία του την κάνει. Αν κόβαμε τα έπιπλα ένα-ένα: το τραπέζι˙ την πολυθρόνα˙ τον βαρύ, σκαλιστό μπουφέ˙ ακόμα και τη βιβλιοθήκη! Αν μπούκωναν τα ρουθούνια μας με πριονίδι… μπορεί και να ’φευγε αυτή η μυρωδιά! Κεφτεδάκια μαγειρεύεις; Μικρός τα έτρωγα ακόμα και ωμά. Διάβασα για κάτι μαθήματα αυτοβελτίωσης. Αλήθεια, πώς σε λένε; 270 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα παγωμένης ερημιάς… Ο παππούς μου έλεγε πως ο άνθρωπος δεν είναι αγκινάρα να φτάνεις στην καρδιά του ξεφλουδίζοντας… ή μήπως είναι;

So we started trying all kinds of workshops, seminars, symposiums and conferences. We left no mountain trail unexplored, hand in hand, with your stare fixed firmly on the ground and mine upon the clouds. But when one of us would stumble, both of us would fall… We went separately, yet we would still fall as one. Have you ever heard of Kamchatka? One hundred thousand square miles of frozen wilderness… the name alone is enough to break one’s bones! What’s your name? “Whatever you wish!” you’d said. But even if I knew what I wanted, I would have never confessed it. What if we were to look in the attic? I believe we have a handsaw up there, all rusted, but it will do just fine. What if we were to cut the furniture to pieces, one piece at time: the table; the armchair; the heavy cabinet; even the library? Perhaps if we stuffed our noses with sawdust… perhaps then that smell would go away… Is that liver you’re frying? As a boy I couldn’t get enough of it… even raw! I heard of a good self-improvement class. Honestly, what is your name? One hundred thousand square miles of frozen wilderness! Grandpa used to say that a man is not an artichoke; you cannot reach his heart merely by unpeeling! Or can you?

13

Αν κάναμε το σωστό και κάθε που αντικρίζαμε δένδρο κλαίγαμε, τότε θα ’ταν αβάσταχτη η ζωή. Σ’ όλο το δρόμο σκεφτόμουν αν θα στο πω ή όχι, όπως άλλωστε κάθε απόγευμα. Όμως, ακόμα κι όταν τ’ ομολογούσα στον εαυτό μου, δεν ήταν αυτό που ο εαυτός μου άκουγε. Το πεζοδρόμιο βάδιζε πιο γρήγορα απ’ τη περπατησιά μου, όπως κάθε απόγευμα, κι εγώ παραμυθιαζόμουν ότι τάχα δεν τ’ ακολουθώ. Αν απ’ τη μία είμαι εγώ κι από την άλλη ο κόσμος, εσύ άραγε που βρίσκεσαι; Έπεσα σε μια σκάλα που λες κι είχε φτιαχτεί για να την ανέβω˙ την προσπέρασα και χάρηκα με την άρνησή μου, αν και τέτοια γινάτια έριξαν το θείο στο πιοτό. «Αυτός κάνει του κεφαλιού του κι έτσι όπως πάει θα το φάει!» έλεγε η μαμά. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι, αν μέσα στο επόμενο στενό συναντήσω γάτα, τότε –μα την πίστη μου– θα σου το πω! Και είδα μία… πατημένη στην άσφαλτο. Χωρίς τις μπούκλες σου τις κόκκινες θα έχανα το δρόμο και θα κατέληγα ένας θεός ξέρει πού… και ως ποιος. Σταμάτησα να παίξω: τα γενέθλιά σου˙ τα δικά μου˙ τη μέρα που γνωριστήκαμε˙ που πρωτοφιληθήκαμε˙ που παντρευτήκαμε˙ κι έναν τυχαίο αριθμό. Έξω απ’ την εκκλησία δεν ένοιωσα τίποτα˙ και το τίποτα δεν είν’ απλή υπόθεση. Κι όταν έφτασα με ρώτησες και σου απάντησα: «Καλά…». Βγήκαν και οι αριθμοί… Τυχαία σε γνώρισα, τυχαία σε φίλησα και τυχαία σε παντρεύτηκα… τυχαία γεννηθήκαμε κι εσύ κι εγώ. Ίσως το βράδυ να σου το πω… Μπορεί να κάτσω στην πολυθρόνα στο καθιστικό ενώ εσύ θα κοιμάσαι, σαν κλέφτης στο σκοτάδι και, όταν θα σηκωθείς να πιεις νερό και μπροστά στο ψυγείο το νυχτικό σου θα φεγγίσει, να δω αυτό που αιώνες τώρα περιμένω. Κλαίω, κάθε φορά που αντικρίζω δένδρο κλαίω.

What if we were to do the right thing each time we passed by a tree and cry? Life would be unbearable then… Walking home, I kept thinking if I should tell you or not… as I do every other afternoon anyway. Yet, each time I said it out loud to myself, I would hear some other thing. The pavement was traveling faster than I, as on every other afternoon, and I was fooling myself that I was not the one following it. If it is me against the world… then which side are you on? On the street, I came upon a staircase that had my name on it, and yet I simply walked by, proud of my denying and smirking, although it was such pigheadedness that drove Uncle Bill to the bottle. “Damn mule, he is riding for a fall!” mom used to say. A bit further down the road, I made a pledge: if I were to meet me a cat on the next block, then, as god is my witness, I would tell you! As a matter of fact, I did see a cat, dead and flat on the road… Without your red locks to guide me, I’d lose my way and god knows where I would end up… or as whom. I made a stop on the way, to try my luck… Picked six numbers: the day we met; the day we first kissed; the day we got married; your birthday and mine; and one more at random. Outside the church, I felt nothing, and let me tell you … nothing is no monkey business. And when I got home, you asked and I answered, “Fine…” The numbers just came out! It seems that we met by chance; by chance I kissed and married you; by chance we were born, both you and I. Perhaps I’ll tell you tonight, perhaps I’ll sit on the sofa and wait like a thief in the dark for you to get up from bed and get a glass of water. Perhaps then, when the refrigerator light shines through your night gown, I’ll finally see what I’ve been waiting for since the dawn of time. Every time I see a tree, I fall to pieces and I cry.

14

Ένα παιδί θα μπορούσε να κρατήσει τη σημαία στις εθνικές εορτές, να ντυθεί με φρεσκοσιδερωμένα ρούχα τις Κυριακές και, τα καλοκαίρια, να ταξιδέψει βλέποντας και μόνο από μακριά το γαλάζιο καράβι με το κίτρινο φουγάρο και το μαύρο αστεράκι˙ και μαζί του κι εμείς… Φόρεσε τα καλά σου και χτένισε τα μαλλιά˙ το πρωί θα τελειώσει ο κόσμος. Βάλε ένα δίσκο στο πικάπ, πιάσε το χέρι μου κι έλα να χορέψουμε τον τελευταίο χορό που ποτέ δε χορέψαμε. Κι αν σε ρωτήσω γιατί, μη μου το πεις, κράτα με στο σκοτάδι, προσποιήσου μια τελευταία φορά! Κι αν ακούσω έναν λυγμό, πες μου πως είναι ο άνεμος˙ προστάτεψέ με μια τελευταία φορά… Σβήσε τα κεριά, πες ένα ψέμα, σβήσε το αύριο μ’ έναν αναστεναγμό. Πάρε με στο κρεβάτι, κλείσε μου τ’ αφτιά και σβήσε τον απόηχο των στείρων ημερών. Το πρωί ο κόσμος θα τελειώσει. Σβήσε το ουρλιαχτό των αγγέλων που πέφτουν στο δωμάτιο, κόψε την αλυσίδα των ωρών. Κι όταν με πάρει ο ύπνος, κρύψε με στη μήτρα σου˙ δε θέλω ν’ αντιμετωπίσω έναν ακόμη ήλιο. Άσε με να γίνω το παιδί σου, τυφλό κι αγέννητο. Όταν τελειώνει ο κόσμος, η ζωή δεν θα ’πρεπε να συνεχίζεται…

A child, a young boy, could have held the flag up high with pride, dress on Sundays with starched clothes and travel simply by watching from afar the blue ferry and its yellow funnel with the dancing black star; and along with him, so could we… Please, wear your Sunday best and fix your hair; when the sun comes up the world will end. Put a record on, take my hand and let us have that dance we never danced. And if I ask you why, don’t tell me, keep me in the dark; smile and pretend for one last time. And if I hear a whimper, blame it on the wind outside… Kiss me; shelter me for this one last time. Blow the candles out, tell me a lie. Blow away tomorrow with a sigh. Take me into bed and cover my ears; drown the echoes of our barren years. Silence the howling of the angels crashing ’round the room, let the chain of hours come undone. And when I fall asleep, then hide me deep inside your womb; please don’t make me face another sun. Let me be your child, blind and unborn…When the world ends, life should not go on...

15

Σ’ αγαπάω τόσο που θα σε πάρω ν’ ανοίξουμε μαζί την τελευταία σαρκοφάγο, αυτήν που μέσα της κρύβει την ψυχή της ψυχής και κανείς δεν έχει δει ως τώρα. Θα σε αφήσω, Μαργαρίτα, να χαϊδέψεις με τα ξανθά μαλλιά σου το κόκκινο προσωπείο που εδώ και χιλιάδες χρόνια ψάχνει πρόσωπο και μαζί θα σηκώσουμε το κάλυμμα, ενώ εσύ θα μιλάς για το πόσο σ’ αρέσει η λεβάντα όταν ανθίζει και για τις νύχτες που κάτι σε πιάνει δίχως να ξέρεις ακριβώς το τι. Κι όταν ανοίξουμε την τελευταία σαρκοφάγο, θα σου πω ότι επιτέλους βρήκαμε, εκεί στο κενό, το μυστικό που έψαχνες, κι εσύ κι εγώ˙ τόσο σε αγαπώ! Και τότε μέσα της θα μπω και θα σου ζητήσω να κλείσεις τα φώτα, Μαργαρίτα…

I love you so that I shall take you with me to the unveiling of the very last sarcophagus, the one treasuring the soul inside the soul and that no soul has ever seen. Just you, Marguerite… I shall let your golden hair caress the crimson likeness that, for ages now, has been looking for a face. Together holding hands, we’ll lift the lid and you will chatter about how much you love lavender when it blossoms and about those nights when something peculiar comes over you, without exactly knowing what… And once we open the last sarcophagus, I will reveal that we have finally found, over there in the void, the secret you’ve been looking for... and I as well… this is how much I love you! And then… I’ll lie inside and ask you to please turn off the lights, Marguerite…

16

Μου λες πως η χαρά μου ποτέ της δε γελά κι η θλίψη μου ποτέ δε μαραζώνει. Μα μπροστά σου τρέμω, γιατί όταν σβήνεις είσαι φως σκληρό κι όταν αστράφτεις, απάνθρωπο σκοτάδι. Κοιλάδες πλημμυρίζουν ενώ λούζεις τα μαλλιά σου. Χύνεται αίμα ενώ τα δόντια σου βουρτσίζεις, ιδρώτας την ώρα που προσεύχεσαι. Αυτοκρατορίες πέφτουν κι εσύ σκεπάζεσαι. Κι όταν τα μάτια κλείνεις για να κοιμηθείς, νέες παντιέρες αρμενίζουν. Ναι, έτσι γυρνά η γη… Όμως γυρίζουν κι οι ουρανοί! Ένα βουνό θα γίνει σκόνη κι εσύ θα ξεσκονίζεις τα ράφια και τα μπιμπελό. Θάλασσες θα στεγνώσουν για να γλείψεις τα χείλη σου κι ένας Τιτανικός θα βυθιστεί για ν’ αρχίσεις τη μέρα σου. Βγες… βγες στον αφρό. Δε θα γελάσω, μήτε θα μαραζώσω˙ από τα σύννεφα θα πέσω για να σε συναντήσω…

You say my joy never smiles, my sorrow never withers. But in your presence I quiver, ’cause when your star’s turned off, you are the harshest light and, when you shine ever so bright, you are the darkest pit no man can ever hope to escape. Valleys will flood; you’ll wash your hair. There will be blood; you’ll brush your teeth and say a prayer. Empires will fall; you’ll tuck in deep. New flags will rise; you’ll close your eyes and go to sleep. And then you’ll dream of battlefields and carousels. Yes, that’s how the world turns… but the heavens also turn… Mountains will crumble into dust; you’ll dust the shelves and trinkets. Seas will dry up; you’ll nurse your lips and kiss yourself. That’s why the world turns. A rose will blossom to decay. A ship will sink to start your day. Come, come afloat. I shall not smile nor shall I wither; from the heavens I shall tumble down to meet you.

17

Όταν γυρίσουμε, έχουμε πολλά… Γέμισε άλατα το πλυντήριο… βρωμάει. Και δέκα ζωές να είχα δε θα μ’ έφταναν να κλείσω τους λογαριασμούς μιας μέρας. Η βρύση δε με πειράζει˙ το νερό που στάζει δε χάνεται, κάτι κάνει… και το κάνει καλά. Λένε πως τους νεκρούς τους τιμάς με το να τους θυμάσαι˙ μα τον εαυτό σου τον τιμάς όταν ξεχνάς. Τι τα θες… είναι ακόμα εκεί στον τρόπο που κρατάς το τσιγάρο, στο ύφος σου όταν ζητάς το κλειδί απ’ τη ρεσεψιόν. Κάρτες για το ’να, κάρτες για τ’ άλλο! Χάθηκαν τα παλιά που κουδούνιζαν, τα μεταλλικά με τα δόντια; Το φώναζαν με μια ματιά: εγώ ταιριάζω μόνο σ’ ένα μέρος και πουθενά αλλού. Ακόμα κι ο ήχος τους καθώς γύριζαν κάτι έκανε˙ και το έκανε καλά. Όταν γυρίσουμε, έχουμε πολλά… Δε θα το κόψω κι ας έχει γεμίσει μαμούνια! Θα το αφήσω να πέσει στην ώρα του και όπου θέλει! Μια ζωή ελληνικό… Δοκίμασε και κάτι άλλο! Αλλά σου έχω νέα: όταν χάνεσαι στα κατακάθια, αυτό με το οποίο παλεύεις δεν είν’ το αύριο. Τόσα χιλιόμετρα για να δούμε νερό να πετάγεται! Προτιμώ αυτό που στάζει. Έχουμε πολλά… Πού γυρίζουμε; Μα είμαι ζωντανός ακόμα˙ δεν έχεις λόγο να θυμάσαι! Ακόμα σε περιμένω όταν βγαίνεις απ’ το μπάνιο. Θα έκανα χιλιόμετρα μόνο για να σε δω να σκουπίζεσαι… και να δω εκείνη τη σταγόνα που πάντα ξεχνάς στο σβέρκο να κατρακυλά στη ραχοκοκαλιά σου και να σβήνει…

When we return, there’s lots to be done. The washer reeks; limescale is clogging up the pipes. A hundred lives would not suffice for me to close the books on one day’s business. I hardly mind the leaky faucet; water dripping ain’t water wasted, it does something… and rather well, if I may say so! You honor the dead –they say– by remembering them, and yet thyself… you honor by forgetting. Never mind… it’s still there, very much alive in the way you hold your cigarette, on your countenance when you ask for the key at the reception desk. Cards, cards, cards… Whatever happened to the good old metal keys with the bittings? There was something so reassuring about the cling-clang in the pocket. One look at them and you’d get the drift: “I have one match and one match only!” Even the clicking sound they made as they turned did something… and it did it well. When we return, there’s tons to be done. No, I won’t cut it down… infested or not! I shall let it fall whenever and wherever it pleases. Greek… again? C’mon, be wild… try something different for a change; French maybe? I got news for you: when lost in the dregs, what you’re fighting with ain’t the future! Miles and miles just to see water blasting off; I would take dripping water anytime! We’ve got tons to do… What are we going back to? I’m still alive, you know; you got no business remembering me. I still wait for you outside the shower. I would drive all night just to see you towel and to follow that drop you always forget at the back of your neck as it slides down your spine and disappears.

18

Πώς γίνεται όλα εδώ μέσα να έχουν πιάσει σαράκι εκτός απ’ το βαρύ, μοναστηριακό τραπέζι; Τόσα χρόνια, το έχουν σκάψει τα νύχια σου. Εσύ τους χτύπους δεν τους άκουγες ποτέ˙ με τον καιρό έπαψα να δίνω σημασία κι εγώ… Στ’ αλήθεια, όταν κερδίζεις στην πασιέντζα, ποιον κερδίζεις; Εγώ ο χαζός πίστευα ότι δεν το στρώναμε επειδή συμφωνούσες πως δεν του πάει. Ας κάτσουμε μέσα να φάμε κατιτίς˙ έτσι αρμόζει στην πέμπτη επέτειο… την ξύλινη – τα άλλα είκοσι πέντε που χάθηκαν στα «θα» και τα «αν» δεν τα μετράω. Ναι, ναι, ξέρω… οι γονείς σου είχαν κλείσει τα εξήντα! Να που κι αυτοί σε ξύλο αναπαύονται. Πώς γίνεται, αφού ήμουν ο πρώτος σου, να σκέφτεσαι τους πρώην; Κάποτε δεν χόρταινες τις ουλές μου, και τώρα, κάθε φορά που ανακαλύπτεις και από μία καινούργια κοιτάς μακριά˙ και κοιτάς μακριά όλη την ώρα. Μήπως θα ’θελες να ξαπλώσω μπροστά σου στο τραπέζι, μέσα μου να σκάψεις, τ’ όνομά σου να χαράξεις στα κόκκαλά μου; Μα ποιον νομίζεις πώς κερδίζεις όταν κερδίζεις στην πασιέντζα; Ας το δώσουμε να πάει στο καλό, σε κάνα μοναστήρι ίσως… προτού πιάσει κι αυτό σαράκι. Ας πάρουμε ένα από γυαλί. Θέλω τους χτύπους σου ν’ ακούσω πάλι…

How come woodworm has chewed its way into everything in here… save for the monastic table? Your fingernails, on the other hand, have done a swell job digging into the surface, year after year after year… You, yourself never heard them tapping; in time, I stopped as well. Really… whom do you beat when you win in solitaire? At first, I thought you wouldn’t lay a tablecloth for purely aesthetic reasons. Let’s stay in and have a bite to eat; seems appropriate for our fifth anniversary – wooden they call it… don’t they? Well, I’d rather forget the twenty five we wasted on “ifs” and “buts”. Yeah, yeah, I know… your parents reached sixty! Yet at the end… wood and worms for them… just like the rest of us common folk! If I were your first, how can it be you reminisce about your exes? There was a time you couldn’t get enough of my scars, and now, whenever you come across a fresh one, you turn the other way… and you turn all the time. Would you like me stretched on the table in front of you… so you can dig and scratch your name on my bones? Whom do you reckon you beat when you win in solitaire? Let’s give it away before woodworm gets to it as well; a monastery is as good a place as any. Let’s get a new one, made of glass perhaps. I want to hear your beat again… but different.

19

Τα δαχτυλικά αποτυπώματα, λένε και ξαναλένε, είναι μοναδικά. Όμως, σε ποιον ανήκουνε πραγματικά; Κάτι κρατάς… δε βλέπω καλά μέσα στο φως των τόσων ημερών. Σε τι άπλωνες το κοριτσίστικό σου χέρι; Τα δάκτυλα πού τα βουτούσες; Πού έμπηγες τα νύχια; Χαμένο κορμί ήμουν για όλους, ακόμα κι όταν φόρεσα τα μέσα έξω για να με βρεις. «Ή βέρα» είχες πει «δεν είναι δαχτυλίδι». Όμως ποτέ δεν είπες τι είναι… Σφουγγαρόπανα κι ενυδατικές κρέμες, ψωρίαση, θαυματουργά σκευάσματα και γάντια! Ήρθε ένα πακέτο για σένα, μα δεν το άνοιξα. Το σχήμα του, τέλειος κύβος, με τρόμαξε. Το κούνησα, μα δεν άκουσα κιχ. Και το καφέ περιτύλιγμα… είχε κάτι από τη μούχλα νεκρικής μάσκας. Κάτι κρατάς… Τι ’ναι τούτο που φοράς; Μοιάζει γιορτινό, μα δεν βλέπω καλά μες στο σκοτάδι τόσων εσπερινών. Χαμένο κορμί ήμουν και για το Θεό˙ δε μ’ είχε ανάγκη. Μη σέρνεις τις παντόφλες, σε παρακαλώ! Πού καρφώνεις το κουρασμένο βλέμμα σου; Τα δαχτυλικά αποτυπώματα, λέω και ξαναλέω, είναι μοναχικά. Κάτι κρατάς… Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο εξαφανίζονται!

The fingerprints –they say– are one of a kind; but to whom do they really belong? You’ve got something in your hands… I cannot see clearly in the light of so many days. The girl that is you was reaching out her hands. You were dipping your fingers… into what? What were you slicing with your nails? I was a lost cause to everyone, always, even when I wore my insides out for you to find me. “A wedding band” you’d said “is not a ring!” … yet you never said what it is. Mops, cream lotions, psoriasis, miracle cures and surgical gloves! A parcel arrived for you today; didn’t open it – the perfectly cubical shape gave me the creeps. I jiggled it… but heard no whisper. And that brown wrapping… it had the musty aura of a death mask! You’ve got something in your hands… What’s that you’re wearing? Looks festive, but I can’t see clearly in the darkness of so many vespers. A lost cause I was… even for God Almighty; he had no need for me. Don’t drag your slippers, please! You’ve got something in your hands… A gaze can be as sharp as any blade, even one as weary as yours. What are you looking at? The fingerprints, I say, are one but never kind. One hand washes the other and both… they disappear.

20

Τα ξένα πρόσωπα πάντα γλυκά μιλούσαν, ανέκαθεν μοσχοβολούσαν τα εξωτικά λουλούδια. Μ’ ακόμα πιο πολύ με το πού σφράγισες τα χείλη και την ανάσα σου που μύριζε δυόσμο άρχισες μέσα να κρατάς... Το πρώτο, θυμάμαι, ήταν ένα αψιδωτό γιοφύρι. Έτρεχα απ’ τη μιαν άκρη στην άλλη για μέρες και πλατσούριζα κάτω από τη σκιά του. Είχα ανοίξει πάρε δώσε μ’ όλες τις γωνιές της γης, μόνο και μόνο για να μου ’ρχονται γραμματόσημα. Ένα παράξενο τρωκτικό από τη Μογγολία ήταν το αγαπημένο μου… και του Μάο! Για κάποιους δικτάτορας, για άλλους επαναστάτης. Εσύ τι λες; Κι έγραφα κι έγραφα… ό,τι μου κατέβαινε στο νου, αρλούμπες και παραμύθια, αφού η ζωή μου ήταν βαρετή. Έψαχνα με μεγεθυντικό φακό στα σχέδια που από κοντά χάνονταν κι εμφανίζονταν ξανά ως άλλα˙ νόμιζα ότι κάπου εκεί κρυβόταν κάποιο ανεκτίμητο μυστικό. Δεν το βρήκα ποτέ, αλλά έκρυψα ένα σωρό ανάμεσα στις λεπτές γραμμές, απειροελάχιστα. «Δεν είναι πολύ σπουδαίο» είχες πει κι εγώ είχα συμφωνήσει… αλλά για άλλους λόγους˙ το δικό μου άγαλμα της ελευθερίας ήταν πιο ψηλό, πιο λαμπερό κι ελεύθερο. Τι κι ανάμεσα στα τόσα γράμματα έληξαν και μερικοί λογαριασμοί; Χρεωμένοι σταθήκαμε στα πόδια μας κι από τα χρέη θα μας κοπούν. Γράμματα και γράμματα να δεις… αλλά γράμμα κανένα από εσένα. Μου πήρες άλμπουμ για να μην τα ’χω σε σακουλάκια και να τα σκορπίζω εδώ κι εκεί. Τι γέλιο κι αυτό… τότε που ’χαμε πάει στο ρεβεγιόν με τον Γκάντι κολλημένο στα οπίσθιά σου! Μου πήρες και προθήκη για να τα έχω στη σειρά, με πόρτα γυάλινη και κλειδαριά. Όμως από κει μέσα, τα ξένα πρόσωπα δε λένε να σωπάσουν κι οι τόσες μυρωδιές μ’ ανακατεύουν! Πνίγομαι, μην κρατάς άλλο την αναπνοή σου! Μην τα πετάς! Κάποια έχουν μια περιουσία, ειδικά αυτά που ήταν σκάρτα εξαρχής! Ποτέ μου δεν αγόρασα από ’δώ κι εκεί˙ μόνο από επιστολές. Θα τα πετάξω εγώ μαζί με την προθήκη, φτάνει να πας μέχρι την άκρια του κόσμου, να γίνεις δικτάτορας επαναστάτης και να μου στείλεις ένα γράμμα, καθαρό που να μυρίζει δυόσμο… και ας μην έχει γραμματόσημα.

Even before, faces would shine brighter on the other side, they spoke words more kind and smelled of flowers more exotic… but they did so with even greater ease after you sealed the lips and locked your spearmint breath inside. The first, I recall, was an arched stone bridge. All day long I’d run from one end to the other or slosh about under its shade. I used to keep correspondence with people from all over the world for the sole purpose of receiving stamps. A strange rodent from Mongolia was my favorite… and Mao Zedong… rebel to some, dictator to others… What do you reckon? I spent my youth writing day and night… whatever would come to mind, nonsense and fabrications; my life lacked spice back then. Armed with a magnifying glass, I would examine the intricate designs which, from up close, would vanish only to reappear as new ones; I was convinced that, somewhere there between the lines, a secret of great consequence was concealed…. Never found it, but I did manage to hide plenty of secrets of my own, endless and miniscule. “It ain’t much!” you’d said and I had concurred, but for different reasons all together: my Statue of Liberty was taller, shinier and freer! What if a few bills expired, lost in the piles and piles of letters; when we stood upright it was on borrowed feet and we shall carry the debt all the way to our graves! So many letters… but not a word from you… You hated those small bags, so you bought me an album to keep them organized and not spread them out all over the place…. and then another and another. What a hoot… at the ball… when you made your entrance with Gandhi stuck on your ass! And you got me a glass showcase with a lock to keep all the albums in a row. But from in there, the foreign faces never seem to keep their mouths shut and the smells make me nauseous. I’m suffocating… stop holding your breath! Don’t throw ’em away; some of them cost a fortune, especially the ones that came defective to begin with. Never bought any… from letters only! I’ll throw ’em away myself… and that damn showcase, as long as you travel to the end of the world, become a revolutionary dictator and send me a letter… fresh with spearmint… stamped or not.

21

Καρλ Φρίντριχ Κρίστιαν Λούντβιχ Φράιχερ Ντράις φον Ζάουερμπρον˙ αυτός φταίει για όλα! Θεός να ’ταν, δε θα ’χε τέτοιο μακρινάρι! Άραγε, αν ήξερε, θ’ ανακατευόταν με τις ζωές του κοσμάκη έτσι; Απ’ όλα τα δώρα, μ’ αυτήν είχαμε γελάσει πιο πολύ˙ ούτε που μάθαμε ποτέ ποιος την είχε στείλει. Ήταν όμως αντίκα, κι είπαμε να την κρατήσουμε για μπιμπελό στο καθιστικό˙ μια χειροκίνητη μηχανή του κιμά στη βιβλιοθήκη, πλάι στην πορσελάνινη βοσκοπούλα και την παλιά ρώσικη κάμερα. Πάντα έπαιρνες την ίδια έκφραση όταν πόζαρες˙ κάτι ανάμεσα σε κηδειόσημο και διαφημιστική πινακίδα. Και, πίσω απ’ τα γέλια, τσακωνόμαστε˙ έλεγες ότι το χέρι μου δεν ήταν σταθερό, κι εγώ ότι ήσουν εσύ που έτρεμες. Κάποιος θα πρέπει να φταίει! Καρλ και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά˙ ο πατέρας του ποδηλάτου και της κρεατομηχανής. Την άκουγα… Εγώ την άκουγα καθαρά να τρίζει απ’ το πρωί ως το βράδυ, μα μ’ έλεγες τρελό. Αλλά κι εσύ… τον έβλεπες το μύλο να γυρίζει δίχως σταματημό κι εγώ ο τυφλός σε κορόιδευα… Και ρουφούσε και ξερνούσε, ξαναρουφούσε και ξερνούσε πάλι, και πάλι από την αρχή… ξανά και ξανά! Αν είχαμε συμφωνήσει να συμφωνήσουμε; Τίποτ’ άλλο δεν ήταν… ούτε η ήπειρος στην πίσω μεριά του χάρτη ούτε ο ουρανός κάτω απ’ το δέρμα ούτε το τομάρι πιο πέρα κι απ’ σύννεφα˙ αυτή μας άλεθε! Μα τρέμαμε κι οι δυο εκ γενετής… δε φταίμε. Κάποιος όμως πρέπει να φταίει! Αν ήξερε… ίσως και να ’χε σταματήσει στο ποδήλατο. Λες να ’ναι πλέον αργά για ένα ποδήλατο; Η μάνα σου θα πρέπει να την είχε στείλει… μαζί και η δικιά μου! Μα πού την πας; Μετά από τόσα χρόνια, τώρα βρήκες την ώρα να τη χρησιμοποιήσεις; Τώρα που μάθαμε ολόκληρο το μακρινάρι απ’ έξω κι ανακατωτά; Καρλ Φρίντριχ Κρίστιαν Λούντβιχ Φράιχερ Ντράις φον Ζάουερμπρον…

Karl Friedrich Christian Ludwig Freiherr Drais von Sauerbronn; he alone is to blame! But with a name like that…what did you expect! I wonder … if he had known, would he still have chosen to mess with people’s lives so fiendishly? Of all the gifts, this one had cracked us up the most; never found out who the sender was! But it was an antique, so we decided to keep it as an exhibition piece in the living room; a manual meat grinder on the buffet next to the porcelain shepherdess and the vintage Russian camera. You always assumed the same pose… good for a pin up… or a funeral template… We would laugh and argue; you would claim that my hand was never steady and I, that you couldn’t stop trembling. It has to be somebody’s fault! Karl… etcetera-etcetera-etcetera and blah-blah-blah; father of the bicycle and the meat grinder! I could hear it squeaking all day long, but you would call me paranoid! You on the other hand… you could see the handle turning, but I would call you delusional and make fun of you. It sucked and spewed, and sucked and spewed again and again… and again! If only we had agreed to disagree… It was not the continent on the back side of the map that was slowly grinding us to the bone; it was not the sky under the skin, neither the skin beyond the clouds; it was that damn machine! We are not to blame; we were both trembling since birth… but somebody has to be! If he only knew… perhaps then the bicycle would have been enough to appease his curious disposition. It must have been some kind of joke by your mother… or mine… Reckon a bicycle would be a good idea? Where are you taking it? Now is not the time to start putting it to use; now that we know by heart the whole name… and all it truly means: Karl Friedrich Christian Ludwig Freiherr Drais von Sauerbronn…

22

Πάρ’ τα όλα, έκτος απ’ αυτό. Μα πώς βρεθήκαμε μ’ ένα πιάνο, αφού κανένας απ’ τους δυο δεν ήξερε να παίζει; Και μάλιστα χωρίς χορδές! Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ; Το ’χουμε στην οικογένεια, αλλά όχι από τόσο νωρίς. Τότε δεν είχαμε ούτε καν γραφείο˙ έκανα τους υπολογισμούς επάνω στα ξεχαρβαλωμένα πλήκτρα. Κι όταν ακούγαμε μουσική, εσύ τάχατες έπαιζες˙ τα μακριά, λεπτά σου δάχτυλα φάνταζαν φτιαγμένα γι’ αυτή τη δουλειά. Νομίζω η Παβάνα για μια Νεκρή Πριγκίπισσα σε έκανε να κλαις… ή εμένα… δε θυμάμαι. Αλλάζαμε έπιπλα, χρώματα και ταπετσαρίες στους τοίχους, μα το πιάνο έμενε εκεί στη θέση του, στη γωνιά του σαλονιού. Μάλλον πιστεύαμε ότι από μέσα του κάτι θα γεννιόταν, όπως εκείνοι που τρέχουν στους ερημότοπους για τη συνάντηση της ζωής τους. Θαρρώ δεν τ’ ανοίξαμε ποτέ να δούμε τι κρύβει. Κι εσύ τάχατες έπαιζες κι εγώ τάχατες έκανα υπολογισμούς… απ’ το υπνοδωμάτιο. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως ήταν αμαρτία, πως κάποιος απ’ τους δυο μας θα έπρεπε να μάθει… μα πέρασε η στιγμή. Η γαμήλια ήταν η πρώτη… Κι ύστερα γέμισε με φωτογραφίες. Μα ποιοι είναι όλοι αυτοί; Γιατί δεν τους θυμάμαι; Εκείνη τέρμα αριστερά μοιάζει με τον πρώτο μου έρωτα. Το δέρμα της ήταν κάτασπρο πανί και φορούσε πάντα μαύρα για να το τονίζει. Και σταμάτησες τάχατες να παίζεις και καταριόσουν όταν το ξεσκόνιζες, μα δεν έλεγες να το ξεφορτωθείς! Δε θα κάνω υπολογισμούς… Πάρ’ τα όλα, αλλά το πιάνο θα μείνει μαζί μου! Θα τ’ ανοίξω και θα του βάλω χορδές. Θ’ αρχίσω και μαθήματα. Και τότε ίσως θυμηθώ αν έκλαιγες εσύ ή αν δάκρυζα εγώ…

You can have it all… except for the piano! How did we end up with a piano anyway, since none of us knew how to play… not to mention, with no strings? Why can’t I remember? I know it runs in the family… but never so soon! Back then, we didn’t even have a desk; I would do the calculations on the broken keys! And when we would listen to music, you would pretend to play; your slender long fingers seemed ideal for the job. I believe Pavane for a Dead Princess made you cry… or was it me? Can’t remember…We would change wall paper, furniture and guests, but the piano wouldn’t budge, remaining always in its place at the corner of the living room. I guess we expected something to be born out of it, like those who travel to the most remote wilderness expecting to have a life changing encounter… I believe we never actually lifted the top to take a look inside. And you pretended playing and I pretended doing calculations… in the bedroom. It really was a sin; the thought that one of us ought to learn crossed my mind more than once… but was quickly forgotten every time. The wedding portrait was the first… before long it was showcasing all kinds of photographs. Who are all these people? Why can’t I remember? The one at the end reminds me of my first love. She had skin white as milk and she would always wear black to underscore it. And then… you stopped pretending to play and started spewing prophanities each time you would dust it… yet you never considered getting rid of it! I ain’t doing any more calculations! And you can have everything… but the piano stays with me! I’ll lift the top and take a look inside; I’ll finally string it, begin lessons, and then… perhaps remember if it was you crying… or me.

23

Φυσικά και θα φάμε. Να παραγγείλουμε απ’ το γιαπωνέζικό που άνοιξε δίπλα˙ για σένα θα φάω ακόμα και ωμό ψάρι. Φυσικά και θα δούμε τηλεόραση. Έχει μια καλή βουβή˙ για σένα θα κάνω ακόμα και το σχολιαστή. Φυσικά και θα πηδηχτούμε˙ για σένα θα κάνω ακόμα και τον παρθένο. Φυσικά και θα περιμένουμε την ανατολή˙ για σένα θα κάνω ακόμα και προσευχή. Φυσικά και θα κοιμηθούμε… κι αφύσικα θα ονειρευτούμε. Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ένα άσπρο σκυλί να κοιμάται στο κρεβάτι μας, πάνω στο άσπρο κάλυμμα, το κεντητό. Ανέπνεε ακύμαντα˙ τα πλευρά του φούσκωναν κι άδειαζαν με ρυθμό προσευχής. Εγώ δεν ήμουν εκεί˙ μάλλον θα λιαζόμουν στον κήπο και θα διάβαζα κάποιο βιβλίο – αργά, δίχως βιασύνη. Ούτε κι εσύ φάνηκες˙ θα μαγείρευες στην κουζίνα, κάτι ξεχωριστό, αν και δεν περιμέναμε καλεσμένους. Δεν ακουγόταν τίποτα πέρα από ένα απαλό θρόισμα… μα όλα ήταν καλά, αφού ένας άσπρος σκύλος κοιμόταν στο κρεβάτι μας. Ήξερα τα πάντα για σένα απ’ τον τρόπο που περπατούσες ξυπόλητη πάνω στις καυτές πέτρες, στο χερσότοποπο που είχαμε συναντηθεί. Τα δάχτυλα μου, κοφτερές λεπίδες, γύρευαν κάπου να χωθούν… μα πουθενά σκιά! Και μου έκανες τη χάρη: στο πουθενά και απ’ το τίποτα έπλασες μια φουντωτή χαρουπιά. Κάτω από τη δροσιά της, ακούμπησα τον κορμό και ρώτησα: «Πώς είπαμε τ’ όνομά σου;». Και το ατσάλι γένηκε πετσί ξανά. Φυσικά και θα φορέσω παντόφλες και θα έχω το νου μου από δω και στο εξής να μην αφήνω δαχτυλιές παντού… Κυρά μου, χάρισέ μου την ηρεμία για να δεχτώ τα πράγματα που δεν μπορώ ν’ αλλάξω, το κουράγιο για ν’ αλλάξω τα πράγματα που μπορώ και την άνοια για να μπορώ να τα μπερδεύω...

Naturally we shall dine. Let’s order Japanese from the new place across the street; for your sake I will even eat raw fish. Naturally we shall watch TV. There’s an excellent silent oldie tonight; for your sake I’ll do the commentary. Naturally we shall fuck; for you I will pretend being a virgin again. Naturally we shall stay up for the sunrise; for your sake I’ll even say Hallelujah. Naturally we shall sleep… and dream so unnaturally. Last night I dreamt of a white dog sleeping on our bed, on top of the white knitted cover. It was breathing peacefully, its ribs swelling and deflating and at a prayer’s beat. I was nowhere to be seen; probably basking in the garden, reading some book… slowly, taking my time. You also failed to show up… I reckon you were in the kitchen cooking something special, although we were not expecting any guests. All was silent… save for a gentle rustle. But all was alright, since a white dog was sleeping on our bed. I knew all there was to know about you from the way you were walking upon the hot rocks, on the barren land where we had met. Sharp blades my fingers, they were thirsty for somewhere to sink into… But there was no shade in sight. And then you indulged me: you made a bushy locust tree appear out of thin air. Under its dew I touched the bark and asked: “What was your name again?” And then the steel turned back to skin. Naturally I shall wear slippers and I will mind from now on not to leave my fingermarks all over the place. My lady, grant me the serenity to accept the things I cannot change, courage to change the things I can, and the dementia to confuse one for the other.

24

Είμαι ακόμα εδώ. Πίσω απ’ το λόφους που σου θύμιζαν γυναικείο στήθος, ο ήλιος δύει ακόμα, και τα πρωινά, τα καΐκια ακόμα μουγκρίζουν κι αδειάζουν την ψαριά τους στο μόλο. Χθες πέθανε η γάτα του γείτονα... Θυμάσαι με πόση χάρη έτρεχε παρά τα τρία της πόδια; Έβαψα το φράχτη μια απόχρωση του γκρι κι έχτισα ένα πεζούλι γύρω απ’ το δένδρο μας… για να ξεκουράζομαι κάτω απ’ τους όρκους που ’χες χαράξει τότε, όταν ακόμα ήσουν ελεύθερη. Έσκαψα κι ένα μονοπάτι για την παραλία μας, μα η θάλασσα τραβιέται ακόμα. Ο ταχυδρόμος σταμάτησε να φέρνει γράμματα με τ’ όνομά σου, κι εκεί που κάποτε έλαμπε το χαμόγελό σου, τώρα στέκει μια κενή κορνίζα. Κι όμως, όλα είναι τέλεια, έτσι όπως τους πρέπει, απείραχτα˙ είσαι μακριά και δίπλα μου… Τα χελιδόνια ακόμα φτάνουν την άνοιξη και τα παιδιά ακόμα τρυπώνουν στον κήπο μας για την κούνια. Ακόμα καπνίζω δύο πακέτα… μα σπάνια πίνω. Οι κρίσεις μου σταμάτησαν… έτσι νομίζω. Επιτέλους έφτιαξα τη διαρροή στο ταβάνι! Τα μαλλιά σου… είναι άραγε ακόμα κόκκινα; Άσπρισαν και τα γένια μου˙ όλοι λένε πως δείχνω απόμακρος. Ο Νίτσε τα κατάφερε, έμαθε πια να φέρνει το μπαλάκι… έμαθε πια να μη σε ψάχνει. Στο περβάζι που καθόσουν να πιεις το τσάι σου, τώρα κάθεται ένας βασιλικός και μια πορσελάνινη χελωνίτσα. Τα πάντα είναι στη θέση τους, έτοιμα για την κατάρρευση… Δεν μπορείς να μ’ ακούσεις, μα τα ξέρεις όλα. Χθες βράδυ σου έβαλα ένα ποτήρι κρασί. Πέντε χρόνια πέρασαν από τη μέρα που ’χες πει πως δεν έχεις άλλη στοργή για μένα. Όμως σε τούτο το σπίτι τριγυρίζεις ακόμα, πάντα στο σπίτι σου … για πάντα νέα.

I’ m still here. Each afternoon, the sun still sets behind the reclining figure of the hills across the bay, and at dawn, the trawls still huff and puff before unloading their nets upon the pier. The neighbor’s cat died yesterday; remember how gracefully she’d move despite the missing leg? I painted the fence a shade of gray and built a stone bench next to our tree, under the vows you had once carved… back then, when you were free. I cleared a pathway to our beach, but my ocean still pulls away… as always out of reach. The mailman stopped bringing postcards in your name and on the wall where your smile once glistened, now hangs an empty frame. Yet… all is perfect, unspoiled as it oughta be; you’re far away, right next to me. The swallows still arrive each spring and the children still sneak in to use our garden swing. I still smoke two packs… but rarely drink. My fits have stopped… or so I think. I’ve finally fixed the leaking roof. Do you still read in bed? Your hair… is it still red? I’ve grown a grey beard; the locals say I look aloof. Caesar has finally learned to fetch the ball; he’s learned to look for you no more… Upon the window ledge you used to sit and drink your tea, now sits a pot of mint and a turtle figurine. Everything is right in place and ready for the fall; although you cannot hear me call, you know it all… Last night I poured you a glass of wine; five years ago you’d said, “Our hearts no longer rhyme!” Yet, in this house you linger on… forever young… always at home.

25

Σκόρπισαν τα χαριτωμένα αγρίμια˙ μια πιστολιά στο ταβάνι ήταν αρκετή. Μεγάλη Πέμπτη ήταν –θυμάσαι;– στο σπίτι που ονομάζαμε το παλάτι της οδού των Μπλαμαντώ. Ο Καμπάνας κράδαινε ένα πιστόλι του Κόκκινου Στρατού που ’χε λαθραία περάσει απ’ τα σύνορα˙ ζήλευε τον Φανφάρα που έδινε μια απ’ τις γνωστές του διαλέξεις για τον Γκυ Ντεμπόρ. Ο Κοντός σηκώθηκε σ’ ένα σκαμνί για ν’ απαγγείλει κάτι ασυναρτησίες που έβγαζαν τέλειο νόημα σε όλους μας, ενώ η Σοφία, γυμνή στην μπανιέρα με το σουτιέν στο κεφάλι, πόζαρε σαν τον νεκρό Μαρά. Και βρίζαμε το χθες και χορεύαμε κάτω από ένα κοφτερό μισοφέγγαρο στο παλάτι της οδού των Μπλαμαντώ. Μόνο εσύ, γαλήνια, ανέγγιχτη και ξαπλωμένη στο κρεβάτι, σαν κόρη μειδιούσες κι ονειρευόσουν κάποιο νησί όπου η επανάσταση γεννιέται στα μελίσσια και πνίγεται στα κύματα… και γεννιέται ξανά απ’ την αρχή κάτω από μια συκιά. Ο Χανς έφτιαξε την παντιέρα μας μ’ ένα σκουπόξυλο και ένα σφουγγαρόπανο, κι η γενναιόδωρη Μαρία μας φίλησε έναν-έναν για να μας δώσει καινούργια ονόματα ανάλογα με τη γεύση του καθενός και μας έστειλε να πολεμήσουμε στα χαρακώματα της οδού των Μπλαμαντώ. Μα εσύ άπλωσες το χέρι κι αυτό ήταν αρκετό. «Πάμε να φύγουμε από ’δώ!» ψιθύρισες. «Ξέρω ένα μέρος… Άλλαξε τον κόσμο μου κι εγώ θ’ αλλάξω τον δικό σου!» Κι εγώ πήρα το χέρι σου… Καθώς απομακρυνόμασταν, ακούστηκε η πιστολιά. Και τρέξαμε προς το λιμάνι μέσα από επιτάφιους, αφήνοντας πίσω τους φίλους μας… τους φίλους μας που έμεναν πίσω… Και ζήσαμε για λίγο, μα δεν ξεφύγαμε απ’ τη ζωή. Και όταν επιστρέψαμε, το παλάτι της οδού των Μπλαμαντώ είχε γκρεμιστεί. Κι αν μείναμε μαζί ως τώρα είναι επειδή, κάπου εκεί κάτω από τα χαλάσματα, μαζί με τα χαριτωμένα αγρίμια έχουν θαφτεί και τα δικά μας χέρια ενωμένα.

What ever happened to the gentle beasts? A single shot at the ceiling was enough to scatter them all over. It was Maundy Thursday –remember?– at the house we used to call the palace of Blancs-Manteaux Boulevard. Jean-Luc was waving a loaded pistol he had smuggled in from Budapest. He was green with envy; pompous Otto was giving one of his usual lectures on Guy De Bore. To avoid the incoming storm, Paul the Giant stood upon a stool and read out loud a bunch of nonsense that somehow made perfect sense to us all. Greta followed under the spotlight, posing like dead Marat, all nude in the bathtub with a bra wrapped around her head; and we started cursing the past, singing “Bella Ciao” and dancing under a crescent moon in the palace of Blancs-Manteaux Boulevard. Only you lay indifferent on the bed, silent, calm and still; smiling like an ancient statue and dreaming of an island somewhere down south where the revolution swirls around the sea waves, the fig trees, the bee-hives and the birds. Then Hermann made our marching flag, putting together a broomstick and a rag; Easy-Gigi raised it. She kissed us one by one, giving us new names according to the sweetness of our tongues, and sent us off to fight the war on the front of Blanc Manteaux Boulevard. But you extended your hand towards me and all else disappeared. “This is no place for us!” you said “Grab my hand, take me to this place I’ve dreamt and I will change the world for you; come and change mine!” And hand in hand we started running towards the port. We were cutting through a funeral procession, when we heard the gun shot; but didn’t stop. And so we fled for that bright island where the revolution never ends, leaving all our friends behind … as they were being left behind. And we lived for a short while, but didn’t manage to escape life. When we returned, the palace of Blancs Manteaux Bouevard was lying in ruins. And we stuck together through the years, but only because, somewhere down there under the ruble, our arms got buried on a Maundy Thursday along with our friends … hand in hand.

26

Από παιδί το έχεις, μα δεν το έχω δει να δουλεύει ποτέ… και δε χωράει και τίποτα σχεδόν. Πόσο δικό σου ήταν τ’ όνειρό σου; Όλα τα κοριτσάκια βλέπουν μπαλαρίνες στον καθρέπτη και καταλήγουν γυναίκες που γυρίζουν γύρω απ’ τον εαυτό τους. Αλλά ναι, μια καλή πιρουέτα πάντα κλέβει τις εντυπώσεις. Όταν σου έλεγα πως είσαι άγγελος, πως δεν χρειάζεσαι κοσμήματα μ’ έλεγες ψεύτη˙ και πες-πες με έπεισες. Προσπάθησα να το φτιάξω και δεν μου το συγχώρεσες ποτέ. «Δεν είναι δική σου δουλειά!» είχες πει, μα αν δεν είχα προσπαθήσει θα με ξέγραφες. Πώς την έλεγαν εκείνη τη ταινία που μιλούσαν τραγουδιστά… με την ξανθιά γαλλιδούλα που φώναζε ζετέμ-ζετέμ-ζετέμ ενώ ο δικός της επιβιβαζόταν στο τρένο για το μέτωπο; Το είχες χωρατό και κάθε πρωί πριν πάω στη δουλειά έκανες αναπαράσταση. Και μια μέρα, πήγα και δε ξαναγύρισα, κι έκτοτε ένας ανάπηρος ήρωας γεμίζει το κρεβάτι σου. Συννέφιασε, να μου θυμίσεις να πάρω ομπρέλα αύριο. Από μόνη της δεν πρόκειται να κάνει ρούπι. Καμιά φορά νομίζω ότι μόνο γι αυτό ζεις˙ για ν’ ανοίξεις το κουτί μια μέρα και, ως δια μαγείας, η μπαλαρίνα ν’ αρχινίσει το χορό ξανά! Δεν είσαι άγγελος και, ναι, είμαι ψεύτης! Μα τα κοσμήματα δεν τα χρειάζεσαι… Πόσο δικό σου είναι τ’ όνειρό σου; Τραγούδα, τραγούδα του αύριο το πρωί και ίσως έτσι να επιστρέψω. Κοίτα… χιονίζει! Σκέτη μαγεία! Θαρρώ πως στην ταινία χιόνιζε στο τέλος…

You’ve had it for as long as I can remember, but I’ve never seen it work… not to mention that it fits nearly nothing! Your dream… how much of it was really yours? Every other girl sees a ballerina in the mirror… only to end up as a woman turning ’round and ’round chasing her own tail. But a good pirouette steals the show every time… I’ll say that much! When I used to call you an angel and say that you had no need for shiny trinkets, you would call me a liar… time after time; in the end, you convinced me. I tried to repair it and you never forgave me for it. “That ain’t your business” you had said, but if I hadn’t tried, you would have given me the boot. What was the name of that French sung-through film… with that cute blondie that was crying jetem-jetem-jetem while her bloke was boarding the train for the front? For months you would do the same each morning while I was getting ready for work … it was our joke! And then one day, I left and never returned, and ever since an amputated hero has taken the spot right next to you on the bed… It’s getting cloudy; remind me to take an umbrella tomorrow. She ain’t gonna budge by herself! Sometimes I think that’s all you live for; to open the box one day and, as if by some kind of divine intervention or magic, see the ballerina turn once again… No, you’re not an angel… and yes, I am a liar! But liar or not… you have no need for jewelry! How much of your dream was truly yours? Sing… sing to him tomorrow and perhaps then I will return. Look, it is snowing… pure magic! I believe at the end of the film… it was snowing.

27

Κλείσε το γενικό. Δέκα… Ήταν δέκα κι έκαναν μαγικά, έβγαζαν άσους και πουλιά και γίνονταν χιλιάδες όταν μετρούσαν τη ραχοκοκαλιά σου, όταν της μέσης σου τρυγούσαν τα λακκάκια κι ακόμα πιο βαθιά. Μα ήταν πολλά, και τα πολλά έδιναν και ζητούσαν, πονούσαν κι έκαναν ακόμα πιο πολλά, τόσα που δάχτυλα δεν έπρεπε να κάνουν˙ και έτσι έγιναν εννιά. Εννιά ζωές δεν είχαμε, μα τις ξοδεύαμε σε μια στιγμή κι εννέα μέρες κάναμε να βγούμε απ’ τα σκεπάσματα πριν βρούμε ένα Βορρά που απ’ το Νότο να μη ζητά ξεριζωμό. Οχτώ, σχήμα συμμετρικό και άρτιο. Ώρες οχτώ δουλεύαμε, οχτώ κοιμόμαστε και τις υπόλοιπες οχτώ ίσα που αγαπιόμαστε˙ απ’ το επτά κρυβόμαστε. Επτά και τι να πρωτοπείς… κάλιο να προσπεράσεις, άμα δε θες από τα τόσα λογικά να χάσεις και πριν λαλήσει πετεινός στο έξι να μην φτάσεις. Έξι θάλαμοι σ’ ένα περίστροφο, σφαίρες που έψαχναν για μέτωπο και σφύριζαν στα χείλη, φορές που είχες πει πως δεν αντέχεις πια και δόσεις για την καινούργια μηχανή του εσπρέσο. Πέντε του δέκα το μισό και άλλα τόσα μέχρι το καναβάτσο, φούχτα που κλείνει σα δαγκωματιά κι ανοίγει σα βεντάλια, σούπα ζεστή που κρύα ρουφιέται. Τέσσερα δίχως τον αντίχειρα και πώς να πιάσεις άλλο χέρι, κλειδί, μολύβι κι ακονισμένο αστέρι. Τρία χρώματα βασικά: μπλέ μάτια, κόκκινο φως και κίτρινη ματιά! Πόσο ακόμα θα με βασανίζεις, Παναγιά˙ έχω κοπεί στα δυο! Δυο-δυο φεύγουν τα χρόνια κι αυτό δεν είναι νίκη˙ είναι σφαγή! Πότε μου δεν περίμενα να φτάσουμε στο ένα… Ένα ίσον κανένα! Καλή χρονιά! Έλα να τσουγκρίσουμε, να φιληθούμε στο σκοτάδι. Κοίτα… σμάρια φωτεινά διαλύονται στον ουρανό. Κοίτα τα πουλιά που αλληλοσπαράσσονται! Σήκωσε το γενικό.

Turn off the master. Ten… there were ten and they performed magic, they would make birds appear and aces, and they would turn to thousands when measuring your spine, when harvesting the dimples on your back and even deeper. But they were many and gave too much and asked for more; and they would hurt and do even more, more than the fingers are supposed to do… and so they became nine. Nine lives we didn’t have, but we would spend them all in one single moment and nine days it took us to come out from the covers before finding a true North that wouldn’t truly chase the South below the equator. Eight: symmetrical and perfect shape. Eight hours we would work; eight we would sleep; and in the eight remaining, we had no time for loving … too busy trying to hide from seven. Seven… what can one say of all the things that one can say? You better pass all seven by, if you don’t want to lose all reason within reason and find no reason to make it all the way to six. Six chambers in a revolver; bullets searching for a front and whistling on the lips; times you cried, “I cannot take it anymore” and times it wasn’t true; interest free payments on the new espresso machine. Five: half of ten and five more to go till knockout; a fistful of teeth opening up like some exotic promise; a bowlful of hot soup, medicine freezing in the throat. Four missing a thumb… Now, what to suck on? How can one grab another arm, a key, a pencil, a star with slippery edges? Three basic colors: blue eyes, red light and yellow stare. How much longer will you torment me, mother of God? I am split in two! Two by two the years go by… and that’s no victory; it’s slaughter! I never thought we’d get to One! One equals none! Happy New Year! Let us toast and kiss in the dark! Look… look at that flock of starlings bursting out! Look at the stars… they’re turning on one another! Turn the master switch on.

28

Πυγολαμπίδες στόλιζαν τους σκοτεινούς θόλους των ματιών σου. Στο μαύρο δάσος των μαλλιών σου, κορυδαλλοί έστηναν φωλιές. Μονόκεροι σου πρόσφεραν μαργαριτάρια φτιαγμένα απ’ τη λόγχη τους και σύννεφα πότιζαν τη χλομάδα της μορφής σου με γάλα από βαμβάκι. Όταν μελαγχολούσες, ένα κίτρινο βατράχι φυσούσε και ξεφυσούσε, σα σβούρα στριφογύριζε για να σε κάνει να χαμογελάσεις, και ήλιοι με πέταλα ορθάνοιχτα έστριβαν το λαιμό τους σαν περνούσες. Μα εγώ, γέρος και κουρασμένος, δεν ήμουν πρίγκιπας… Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κρατήσω την ανάσα μου, να χωθώ στο μαγικό γοβάκι σου και να περιμένω να με πατήσεις˙ να λιώσεις… να σβήσεις τ’ όνομά μου προτού τελειώσει το παραμύθι. Ασημένιες μέλισσες σου έφερναν μέλι απ’ το φεγγάρι. Χήνες έπλαθαν μουστοκούλουρα και τα ’ψηναν δύο αρκούδοι κι ένα ρακούν. Όταν κοιμόσουν, βελούδινες σκούπες προγκούσαν τα τέρατα απ’ τα όνειρά σου, ενώ κουτάλια σε νανούριζαν μαζί με πορσελάνινες τσαγιέρες κι αστέρια από μάλαμα. Και άσπρα ποντικάκια μ’ αστεία καπέλα παρήλαυναν γύρω από το κρεβάτι σου κάθε πρωί, σαλπίζοντας ζουμπούλια, πλουμέρια και πασχαλιές για να ξυπνήσεις με χρώματα και μυρωδιές μεθυστικές. Πες μου, πού είναι τώρα οι αληθινοί, φανταστικοί σου φίλοι; Τώρα που είσαι εδώ μα λείπεις, χορεύουν ακόμα γύρω απ’ τα πόδια σου, διώχνουν ακόμα τους φόβους σου και τους οχθρούς; Μα θα κρυφτώ… Στο λέω, ανάμεσά τους θα κρυφτώ και με ατσάλινη κλωστή θα κεντήσω δύο φτερά… να τα φορέσεις και να πετάξεις πάλι μέσα στο παραμύθι. Κι ας γκρεμοτσακιστώ!

Fireflies flickered on the dark domes of your eyes; larks nested in the black forest of your hair. Unicorns would present to you pearls made of their horns, and cotton clouds would rain milk upon the paleness of your face. A yellow toad would huff and puff and swirl around to make you smile when you were down, and the sunflowers would turn their necks and open wide each time you walked by. But I was no prince, so all I could do was to crawl inside your magic shoe; to hold my breath and wait for you to take a stroll… for I was just too tired and old; and wait for you to step on me, to forget my name and brush me off before the fairy tale fades off… Silver Bees would bring you honey from the moon and geese would bake you cupcakes, along with two bears and a raccoon. Velvet brooms would sweep the monsters off your dreams and a chorus of spoons, teacups and stars would jingle the night away. Little white mice wearing funny hats would parade each morning ’round your bed, bugling on flower buds to wake you up with colors and sweet smells. Tell me… where are they now, your true imaginary friends… now that you’re here but gone? Do they still dance around your toes driving away your fears and foes? I’ll hide… I promise you I’ll hide amongst them and knit with thread of steel a pair of wings for you to fly into a fairytale again… And if I fail to deliver… then may I fly with you and fall and never be delivered.

29

Πότισα τα γεράνια˙ διώχνουν τα κουνούπια, ξέρεις... Τι σε μέλει η απέναντι, αφού το βλέμμα σου με διαπερνά; Σαν ποτήρι στον πάτο της θάλασσας˙ μήτε γεμάτο μήτε άδειο. Μια ολάκερη περιουσία πεταμένη σε σιντριβάνια, κέρμα-κέρμα σ’ έναν κουλοχέρη με φρουτάκια που περιστρέφονται ζουμερά και πέφτουν σαπισμένα! Κράτα τη σκάλα ν’ αλλάξω λάμπα˙ χθες βράδυ έπεσα τρεις φορές! Που γύριζες και είναι τα μαλλιά σου σκονισμένα; Via dolorosa στρωμένη με μωσαϊκό. Πόσα χιλιόμετρα είναι απ’ το σαλόνι ως το μπάνιο; Τα βήματα στο χωλ βασίζονται σε αληθινή ιστορία, μα ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Πού γύριζες και είναι τα μαλλιά σου σκονισμένα; Δυο κόντρα ρόλοι ίσως και ν’ ακυρώνονται, μα όσα λέγονται σε καιρό πολέμου μόνο για πόλεμο μιλούν. Πάντα απέναντι ήσουν, όμως ποτέ δεν έγινες η απέναντι. Πού να ’ξερα, όταν μπόμπιρας ονειρευόμουν το τσίρκο, ότι μια μέρα θα γινόμουν ακροβάτης σ’ ένα τριάρι… και θηριοδαμαστής και κλόουν… και ταχυδακτυλουργός! Τι θα ντυθούμε φέτος; Με στολές τα λέγαμε: πειρατής εγώ, γοργόνα εσύ˙ λύκαινα εσύ κι εγώ γουρούνι. Θυμάσαι τη χρονιά που και οι δυο ντυθήκαμε βαρυποινίτες; Μόνη σου είχες διαλέξει την αριστερή πλευρά και, στριμωγμένη ανάμεσα σ’ εμένα και τον τοίχο, τα βράδια έσκαβες. Σταμάτα να ξεθάβεις και να κοιτάς τ’ αποκόμματα απ ’τις συναυλίες, να παγιδεύεις τις μέρες σε κεχριμπάρι˙ πνίγουν το λαιμό, βαραίνουνε στο χέρι! Κολλούν οι χάντρες, σφιχτά η μια στην άλλη, λες και νήμα δεν υπάρχει που να τις κρατά. Φέτος δεν ψέκασαν κι είμαστε τίγκα στα κουνούπια. Φόρα τα ψηλοτάκουνα και γίνε η απέναντι, σκόρπα τις χάντρες στο μωσαϊκό και, πέρα δώθε στο χωλ, ολόγυμνη περπάτα.

I watered the geraniums; they keep mosquitoes away, you know. What do you care about the neighbor? Your eyes go right through me anyway… as if I were a glass at the bottom of the ocean; neither full nor empty! An entire fortune wasted in water fountains… coin by coin in slot machines with fruits and vegetables turning plum and juicy, yet falling all bruised and rotten! Hold the ladder steady… I need to change the light bulb; last night I tripped and fell three times. Where have you really been? You’ve got dust on your hair… Via Dolorosa five floors above ground… paved with Carrara marble… How many miles from the living room to the loo? The footsteps in the hall are based on a true story and bear no relation whatsoever to real people or events. Where have you been? Two antiheroes may cancel themselves out or simply make one hero; yet, whatever’s said in times of war speaks of nothing but confrontation… I was always on the other side, but you were never my neighbor! How could I have known, when as a kid I would dream of the circus, that one day I would become a great acrobat in a high rise flat… and a tamer… and a clown… and a magician? As what should we dress up this year? We always exchanged truths in costumes: pirate and mermaid; Satan and belly-dancer; she-wolf and swine! Remember that year we both dressed up as prison inmates? You had chosen the left side yourself and, cornered between me and the wall, you would scratch all night long. Stop digging up old concert ticket stubs, capturing the days in amber; they weigh heavy on the neck and scourge the hands. The beads stick to one another tight; no string shines through. The spray planes did not fly this year and the mosquitoes are having a ball. Where have you really been? Put on your high heels… be my neighbor; scatter the beads on the marble floor and naked start walking… to and fro…

30

Μήπως ν’ αλλάζαμε θέση στα έπιπλα; Καλή η Ακρόπολη, αλλά παλιώνει αν τη βλέπεις όλη την ώρα. Πάλι πλακώνονταν το απόγευμα οι διπλανοί… Χτύπησα στον τοίχο, μα δεν κατάλαβαν κι άρχισαν να φωνάζουν πιο δυνατά. Εκείνος έλεγε πως ποτέ της δεν υπήρξε πραγματικά όμορφη κι εκείνη στρίγγλιζε˙ τον απεχθάνεται επειδή όμορφη νοιώθει μόνο όταν την κοιτά! Μου κάνεις ένα καφέ, φίλτρου… με δύο γεμάτες κουταλιές; Είδα σε μια βιτρίνα ένα μπλε σακάκι κι ένα κίτρινο γιλέκο. Τα δοκίμασα˙ στη κούκλα έδειχναν ωραία, μα εγώ ήμουν σαν καρνάβαλος. Έσκουζαν και τα σκυλιά της γειτονιάς… όλα μαζί! Για μια στιγμή ανησύχησα. Κρέμασμα θέλει ο αλήτης! Έκανες ψώνια για το Σάββατο; Οι φιλενάδες σου κατεβάζουν τα μπουρεκάκια πιο γρήγορα κι απ’ τα πρόζακ! Θα μας τα κάνει τσουρέκια κι ο άλλος με τη σχολή της Φρανκφούρτης! Έχε χάρη που λέει και κάνα αστείο και περνάει η ώρα. Μήπως μόνο το σακάκι… χωρίς το γιλέκο; Μήπως υπερβάλω λιγάκι; Φαντάσου να βλέπαμε μόνο ντουβάρια! Θα μπορούσε να είχε κάνει καριέρα στο λυρικό τραγούδι… αν ένοιωθε όμορφη όταν δεν την κοιτούσε. Είναι λες και το κάνεις επίτηδες! Ο μέτριος δε θα γίνει γλυκός… όσο κι αν επιμένεις! Να βγάλουμε και τα σερβίτσια απ’ το Μεξικό, αυτά με τις νεκροκεφαλές. Πώς καταντήσαμε οι διπλανοί; Αν αλλάζαμε θέση στα έπιπλα; Τρέμει η γη και η Ακρόπολη καταρρέει…

What if we were to move the furniture around? The Parthenon looks great, but it gets old if you see it all the time! The couple next-door was at it again. I banged on the wall but they got the wrong message and pumped up the volume. He was saying that she was never really beautiful and she was yelling. She despises him, you know, because she only feels beautiful when he is looking at her. Could you make me a coffee… filter… with two spoonfuls of sugar? On the way home, I saw a stylish blue jacket and a fabulous yellow vest in a store window display. I tried them on; they looked dandy on the mannequin, but on me… What a clown! All the dogs in the neighborhood were barking in unison this afternoon; got me worried for a moment. That bastard needs hanging! Did you go shopping for Saturday night… your girlfriends gobble down the amuse-bouches faster than Prozac? And your colleague… he’ll bust our balls again with the School of Frankfurt! Mind you… he can be a riot or, even better, start a good fight! Perhaps I am exaggerating a tad; a brick wall wouldn’t make for a better view! What a voice though! She could have had a bright career as Madama Butterfly or Norma… if she felt beautiful when he was not looking at her. Sometimes I think you do it on purpose; medium will ever be sweet, no matter how hard you try! Should we use the dinnerware from Mexico… the ones with the skulls? How did we become the couple next-door? What if we were to move the furniture around? The earth is trembling and the Parthenon comes tumbling down…

31

Κλείσε το παράθυρο˙ ένα περιστέρι έχει ψοφήσει στο φωταγωγό και μυρίζει. Εσύ μπορεί να μην το νοιώθεις, αλλά εγώ έχω μύτη γι’ αυτά. Μα πόση φασαρία πια για το ποιος θα πετάξει τα σκουπίδια! Αν η ζωή μας ήταν ταινία, η κρεμμυδίλα δε θα έφτανε ποτέ απ’ τον τρίτο ως το ρετιρέ, ούτε το πλάνταγμα του πρώτου… βράδυ-πρωί! Θρίλερ ή αισθηματική κομεντί; Μ’ έναν και μόνο τρυφερό χορό τα Χριστούγεννα, θα εξαφανιζόταν η μούχλα που κρύβεται κάτω απ’ το χαλί κι η απλωμένη κατήφεια στο τζάκι θα γινόταν χαμόγελο απλά γυρνώντας τις κορνίζες ανάποδα. Αύριο λέω να κρεμάσουμε τη σημαία. Πρέπει ν’ αλλάξουμε και κουρτίνα στο ντους˙ αυτή δεν κρύβει τίποτα. Πώς γίνεται να σε βλέπω παντού στο δρόμο, αλλά εδώ μέσα να χάνεσαι στις ρίγες της ταπετσαρίας και τις νεκρές φύσεις; Σου πάνε οι ανταύγειες… να τις αφήσεις. Ξέρεις, ποτέ δε στο ’χω πει… πριν σε γνωρίσω είχα περάσει κι από δραματική σχολή. Κι ήμουν καλός, μα έμπαινα στο πετσί του κάθε ρόλου με τόση ευκολία που όλοι μου έλεγαν ότι ένα τέτοιο ταλέντο θα πήγαινε χαμένο στο θέατρο. Κλάματα, κλάματα… Αν κάνει έτσι για ένα καθίκι, καθίκι της αξίζει! Ο θρήνος πάνω απ’ το μνήμα μιας αγάπης, ο αληθινά σπαρακτικός, δεν είναι ο φωνακλάς που αντηχεί τη στιγμή που καταλαβαίνεις πως δεν αγαπιέσαι πια, αλλά εκείνος ο βουβός, ο πνιγερός, όταν συνειδητοποιείς πως πλέον εσύ δεν αγαπάς. Δεν έχεις κάτι να πεις; Ένα πεφταστέρι έχει ψοφήσει στο φωταγωγό και μυρίζει˙ κάποιος επιτέλους πρέπει να το μαζέψει! Υπάρχει ακόμα και λουλούδι που βρωμάει πτωματίλα˙ το είδα χθες σ’ ένα ντοκιμαντέρ. Έμπαινα για πλάκα στο πετσί του κάθε ρόλου – τρομάρα μου! Μύτη λαγωνικού και κυνηγάω την ουρά μου! Μην τους ακούς, κανείς δε χαιρετά σημαίες που στολίζουνε φωταγωγούς. Έρχονται και τα Χριστούγεννα… Μισή ζωή μαζί και δε σ’ έχω ρωτήσει αν ξέρεις ταγκό! Τσόντα ή μαγειρική; Αν παίρναμε δεύτερη τηλεόραση θα μπορούσαμε να βλέπουμε και τα δυο μαζί. Άνοιξε το παράθυρο. Πάω κάτω τα σκουπίδια. Ταινία είναι η ζωή.

Close the window; there’s a dead pigeon at the bottom of the light well. You may not smell it, but I got a nose for such things! So much fuss about taking the trash out! If life were a movie, the stench of onions would never reach the penthouse from the third floor… nor the baby cries all the way from the first… Thriller or romantic comedy? A slow waltz on Christmas day would be enough to make the mould stains disappear from under the carpet… and the sadness on the mantelpiece would turn to laughter simply by turning the frames upside down. Let’s raise the flag tomorrow. We have to get a new shower curtain; you can see right through this one! How can it be that I see you everywhere on the street, but in here you disappear between the stripes of the wall paper and in the still lives? Don’t change color; red becomes you! Took acting lessons once, you know… before I met you… was damn good at it, too! I would get into character with such extraordinary ease… “A talent like yours would be wasted on theater!” my teachers used to say… Oh, shut up, if you fancy the likes of him, an asshole is what you deserve! Over the tombstone of true love, wretched is not the lament resounding when you are confronted with the loss of the other’s affection, but the one that echoes silently upon discovering the death of love inside you. Don’t you have anything to say? There is a dead star rotting at the bottom of the light well; somebody needs to do away with it. There is even a flower that reeks of death… saw it last night in National Geographic. I would get into the role just like that… what a buffoon! Imagine… a hound’s nose and I go ’round in circles! Pay no attention; no one ever salutes flags hanging in light wells! Tango or telemarketing? If we had a second TV, we could watch both at once. Open the window; time to take the trash out… Life is nothing if not a film…

32

Τελευταία, κάθε φορά που ρίχνω τις στάχτες μου στη θάλασσα, ψάρια αλλόκοτα γύρω μου γλιστρούν, γελούν και βροντοτραγουδούν: «Οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν». Τα πρωινά, όταν ξυρίζω τη νύχτα από το πρόσωπο, γράμματα τρεμοπαίζουν στον καθρέφτη, συλλαβίζοντας: «Τι κρίμα… μ’ όνομα να ’χεις γεννηθεί και να το λες ελπίζοντας!». Κι έξω στους δρόμους εμφανίζεσαι εσύ, νύμφη φευγάτη πάνω στα τζάμια και τ’ ατσάλι. Μου λες πως κρύβεσαι στους λόφους τους κυματιστούς της Πιέντσα˙ να σε γυρέψω μου ζητάς. Κι εσύ θα πλύνεις τα πόδια μου με τα μαλλιά σου, θα με ταΐσεις λοτούς και σπάνιο μέλι απ’ τα στήθη σου. Για μένα θα σηκώσεις το βάρος των ωρών και μαζί θ’ αναπαυτούμε σε μια θημωνιά κάτω από έναν γαλαξία που θα ’χει μόλις γεννηθεί. Τελευταία, όποτε πέφτω σε ρολόι, οι δείχτες κυνηγούν το πουθενά και τρέχουν σαν αφιονισμένοι˙ άχρηστα τικ κι άσκοπα τακ… Τα βράδια όταν αποσύρομαι προβάροντας το πτώμα, έμβρυα ξετρυπώνουν κάτω από το κρεβάτι, σκαρφαλώνουν και σαλιαρίζουνε στο προσκεφάλι μου. Κι εσύ, τα όνειρά μου επισκέπτεσαι, γυμνή από ρούχα, φόβους και προσδοκίες. Και σιγοψιθυρίζεις: «Κοίτα με, κοίτα πώς καταδύομαι από τους βράχους του Μοχέρ! Μαζί μου έλα αν θέλεις να πετάξεις! Κι εγώ θα σκουπίσω την ντροπή από το πρόσωπό σου, θα ξύσω τους όρκους και τα φωνήεντα απ’ τα χείλη σου. Κι εκεί, πάνω απ’ τα κύματα, θα σε διδάξω το ουρλιαχτό!». Τελευταία, όταν σε βλέπω τρέμω, παγώνω και σιωπώ.

Lately, whenever I throw my ashes to the sea, strange fishes swim around me; they laugh at me and sing, “Hail to thee!” Each dawn, when I shave the night off my face, red letters on the mirror squirm and spell: “What a shame to be born with a name and live to tell.” And when I walk the streets you appear. Reflected on the glass and steel, you whisper, “I’m hiding in the rolling hills of Pienza… come… come look for me. And with my hair I’ll wash your feet, I’ll feed you lotus flowers and rare honey from my breasts … and I will lift the load of hours. And there, upon a hay stack we will lie under a milky infant sky…” Lately, every time I fix my stare upon the clock, the hands lose track of time, they start running amok; useless tick, pointless tock… At night when I retire and practice being dead, unborn babies crawl from right under the bed and drool upon my pillow. And in my dreams you appear, stripped of all garments, hopes and fears, and sing: “Look at me… I’m diving from the mighty cliffs of Moher. Come… come, fly with me and I will wipe the shame right off your face. With my tongue, I’ll scrape the vows and vowels off your lips; and there, high above the waves, I’ll show you how to howl.” Lately, whenever I lay eyes on you, I shiver … and I freeze.

33

Δεν υπογράφω! Η αλήθεια γίνεται ψέμα στο χαρτί και τ’ όνομά μου δεν μπορεί να στριμωχτεί σε μία γραμμή διακεκομμένη. Οι εξετάσεις βγήκαν αρνητικές, πρέπει όμως να κόψω το αλάτι. Θυμάσαι τότε που ξεβιδώναμε τ’ αλατοπίπερα και βάζαμε τα γέλια, αν και ποτέ δε βλέπαμε τους φουκαριάρηδες που την πατούσαν. Κάποιος μου κάνει πλάκα˙ θα ορκιζόμουν ότι η μαντάμ στον πίνακα δε φορούσε καπέλο. Κάτι δε μου κάθεται καλά… Τα τριαντάφυλλα πρέπει να είναι μονά, να στέκονται στο βάζο εραλδικά σα θυρεός, εκτός αν είναι περισσότερα από ντουζίνα οπότε και χάνεται το μέτρημα. Κάποτε τα ξέραινες ανάμεσα στις σελίδες βιβλίων… Πόσο είχες κλάψει με τη μοίρα του Ιαβέρη… κι εγώ χτυπούσα παλαμάκια! Ποτέ δεν μ’ ένοιαξε η γνώμη σου˙ μ’ ένοιαζε όμως η αληθινά δική σου φλέβα που στο μέτωπο τρεμόπαιζε. Τι λες, να βάψω τ’ άσπρα; Καλό είναι το φεγγάρι εκεί που είναι και… ξέρω, η ομορφιά πάντα κερδίζει. Αν όμως μου έδινες την ευκαιρία να το πατήσω, δε θα μπορούσα ν’ αντισταθώ… Δεν μπορεί, κάτι θα υπάρχει, εκεί στη βιβλιοθήκη ανάμεσα στις αδιάβαστες γραμμές! Από το ένα, προτιμώ τα δύο… και ας μη στέκονται καλά στο βάζο˙ ο μαρασμός θέλει παρέα. Ο γιατρός είπε πως, αν προσέχω, θα φτάσω τα εκατό. Πόσος χρόνος μας μένει; Χάσαμε το μέτρημα. Θα μου λείψουν τα σουτζουκάκια σου, έτσι λύσσα όπως τα κάνεις! Μη στριμώχνεις τ’ όνομά σου στη διακεκαυμένη ζώνη. Μην υπογράφεις. Το ψέμα γίνεται αλήθεια στο χαρτί.

I ain’t signing! Truth turns to fabrication on paper and my name can’t fit on a dotted line! The tests came out negative; nevertheless, I have to cut down on salt. Remember how we used to unscrew the caps of salt and pepper shakers and giggle… although we never actually witnessed our pranks fully unfold? Somebody must be pulling my leg; I could have sworn that the sad lady in the painting was not wearing a hat! Something doesn’t seem right! Roses should stand within a vase in odd numbers, heraldically as in a crest… unless they are more than a dozen, in which case no one can see the difference. You used to dry them up between the pages of old books… Oh, the tears you had cried with Javert’s miserable end … while I was cheering! I never cared much for your opinion, but I truly cared for the beauty mark under your chin and the vein pulsating on your brow… Do you think I should cover the greys? The moon is fine as it is and, I know, beauty wins every time; but if you were to give me the choice, I wouldn’t think twice about stepping on it! Something must have eluded us; perhaps it’s still hiding over there in the library, somewhere between the lines we never found the time to read. I’d take two over one anytime… even if they don’t sit too well within a vase; wilting asks for company… We’ve lost count. I’ll miss your meat balls… over-salted as they may be! Don’t squeeze your name in the fire line… don’t sign! A lie speaks true on paper.

34

Γιατί δεν κάνει ο καθένας μας από μια λίστα με τα υπέρ και τα κατά; Αν κάθε μέρα είναι και μια καινούργια αρχή, κάθε νύχτα είναι κι από ένα τέλος και κάθε τέλος αφήνει ένα τραύμα που ποτέ δεν κλείνει. Όλοι έλεγαν πως ήμασταν σαν το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα χωρίς τον Σαίξπηρ και πως θα έπρεπε ν’ αλλάξουμε τα ονόματά μας. Δεν ξέρω πού να βάλω τη γλώσσα σου… Εσύ πού έβαλες τη δική μου; Αυτό το σφύριγμα κάνει την τρίχα μου να σηκώνεται. Κι εσύ αμέτι μουχαμέτι να βράζεις τα πάντα: τις πετσέτες προσώπου˙ τα μπιμπερό που ποτέ δεν χρειαστήκαμε˙ τις ματιές στο κενό˙ τις Κυριακές… Είναι φορές που θα ’θελες –το ξέρω– να είμαι ένας από εκείνους τους άνδρες που βρίζουν το διαιτητή… Μα κι εγώ ήθελα να κοιμάσαι χωρίς εσώρουχα! Μ’ όλα αυτά τα εγχειρίδια πάνω στο τραπεζάκι, δεν έχει μείνει κενό για το φλυτζάνι. Ποτέ δε σταμάτησες να γλείφεις τις πληγές μου… μα πάντα έσταζες νερό απ’ τη Νεκρά Θάλασσα, κι εγώ το κάψιμο το ’χα περάσει για έρωτα όταν σε είχα πρωτοφιλήσει. Δεν ξέρω τι να κάνω με την υπομονή σου… Εσύ τι έκανες με την επιμονή μου; Έπρεπε να ξέραμε, τότε που μου ζητούσες να γίνω το σκιάχτρο, ότι μαζί με τις κουρούνες θα έφευγαν κι οι καρδερίνες. Κάθε εξομολόγηση έρχεται και με μία προδοσία˙ και πιο πολύ αυτή του έρωτα. Πού πηγαίναμε αν όχι γυρεύοντας όταν αρχίσαμε να ψάχνουμε για κάποιον Σαίξπηρ… όποιον να ’ναι; Μα μία μόνο λέξη κάτω απ’ τα θετικά! Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω, παρά μόνο ν’ αφαιρέσω απ’ όλα εκείνα που ποτέ δεν πρόκειται να πω. Νυχτώνει κι ο «θάνατος» είναι αρκετός˙ βγάλτα όλα κι έλα να ξαπλώσουμε. Πάλι μας γάμησε για τα καλά ο πουλημένος… ο καριόλης!

Why don’t we both make a list of all the pros and cons? If each day is indeed a new beginning, then each night is nothing but an end… and each end comes with a wound that never gets to heal. Everyone used to say that we were like a Romeo and Juliet … without a Shakespeare, and that we oughta change our names. Don’t know where to put your tongue… Where did you put mine? That whistling makes my skin crawl… yet you insist on boiling everything: the face towels; the nipples we never got to use; the stares into space; the Sundays. There were times –I know– when you wished I were that kind of man who swears at the referee… And I, as well… I longed for you to be that kind of woman that falls asleep butt naked. With all the manuals resting upon the coffee table, there’s no free spot left for the cup. You never stopped licking my wounds…but your lips were always dripping water from the Dead Sea, even back then, when I had tasted them for the first time and had mistaken the burning sensation for love! I don’t know what to do with your patience… What have you done with my persistence? When you had asked of me to dress up as a scarecrow we should have known that, along with all the ravens, the nightingales would also vanish. Every confession comes with some kind of betrayal… especially those of love. What were we looking for when we set out in search of Shakespeare… of any Shakespeare? Just one word under the pros? I’ve got nothing more to add… only to subtract from all the things I’ll never get to say. It’s getting dark and “death” is one word too many; take ’em all off and come lie right next to me… Once again, we got screwed by the referee… that motherfucker!

35

«Με σκότωσες» σημαίνει «με σκοτώνεις»˙ «σ’ αγάπησα» σημαίνει «δεν σ’ αγάπησα ποτέ». Πήγα στο ληξιαρχείο, μα η υπάλληλος αρνήθηκε να μου δώσει το πιστοποιητικό γέννησης˙ είπε πως η φάτσα μου δε συμφωνεί με τ’ όνομα. Κάθε λίγα χιλιόμετρα σταματούσαμε για να μαζέψεις μαργαρίτες και μέσα στο αυτοκίνητο τις ρωτούσες. Πόσο τσαντιζόσουν όταν απαντούσαν λάθος! Στραβομουτσούνιαζες, τις φώναζες ψεύτρες και τις πετούσες απ’ το παράθυρο, ενώ τις σωστές τις μάζευες μειδιώντας – μέχρι να φτάσουμε στη λίμνη, είχες αδειάσει την τσάντα με τα παπούτσια και την είχες γεμίσει με μαδημένα κοτσάνια! Ο υπεύθυνος μου ζήτησε συγνώμη, λέγοντας πως είναι η καλύτερη στο τμήμα, σκέτο μηχανάκι˙ όμως κάποιες φορές η ανθρωπιά της την προδίδει. Πήγαμε πολλές φορές στη λίμνη και κάθε φορά βρίσκαμε το δρόμο πίσω ακολουθώντας ψέματα στην άσφαλτο... πατημένες προφητείες. Η αγκαλιά μετά το ατύχημα μας έδωσε λίγα χρόνια ζωής παραπάνω, μα έκτοτε το σπίτι γέμισε πινακίδες: «ολισθηρό οδόστρωμα» στο μπάνιο˙ «πτώσεις βράχων» στο ταβάνι της κρεβατοκάμαρας˙ «αδιέξοδο» πάνω απ’ το κεφαλάρι˙ «δρόμος διπλής κατεύθυνσης» πάνω απ’ τον καναπέ˙ «διάβαση τρένου» στο χωλ˙ «προσοχή έργα» στην κουζίνα˙ «απαγορεύεται το προσπέρασμα» στην τραπεζαρία˙ «στοπ» στη βεράντα˙ «πάρκινγκ» στην αποθήκη! Αλήθεια, πού έχεις καταχωνιάσει τόσα μαδημένα κοτσάνια, τόσες ξεραμένες αλήθειες; Σου έμοιαζε, ξέρεις… η υπάλληλος. Είχε κάτι απ’ το βλέμμα σου όταν μου ’χες ζητήσει να εγκαταλείψω τα πάντα για σένα και είχες πει αυτάρεσκα πως εσύ είσαι πολλά περισσότερα. Πάμε πάλι στη λίμνη και ίσως να βγούμε ξανά ζωντανοί απ’ το ατύχημα. Μην πακετάρεις τίποτα πέρα από μια τσάντα με παπούτσια. Στη λίμνη, κάτω απ’ το νερό μπορεί επιτέλους να συμφωνήσει η φάτσα μου με τ’ όνομά μου. Αυτή τη φορά θα πάμε δίχως σταματημό. Με σκοτώνεις… και το πιστοποιητικό του θανάτου μου γράφει «σ’ αγαπώ». Είσαι… πάντα ήσουν πολλά περισσότερα.

“You killed me” means “you are killing me”; “I love you” spells “I never loved you”… The clerk at the registry refused to issue a copy of my birth certificate; she said my face didn’t agree with my name! We would stop every couple of miles; you’d pick up daisies and get back into the car where you would pose the question. How pissed you’d get each time they’d give the wrong answer! You’d frown, call them liars and throw them out the window, while you would smirk and keep the ones that would deliver – by the time we got to the lake, you had replaced the shoes in the duffle bag with stems. The manager apologized; he explained that she is by far the best employee –a true soldier, were his exact words– but sometimes her humanity gets the best of her. The lake was our favorite getaway… Each time upon returning, we would find our way home by following lies … prophecies scattered all over the asphalt… We would have called it quits years ago if it weren’t for the embrace over the wreckage… But ever since, our house turned into a display of road signs: “slippery road” in the bathroom; “rocks falling” on the bedroom ceiling; “dead end” above the headboard; “two way street” over the couch; “road narrows on both sides” in the hall; “road works” in the kitchen; “no overtaking” in the dining room; “stop” next to the window; “parking lot” in the storage room! Come to think of it… where did you tuck away all those plucked stems? She reminded me of you, you know… the clerk; the smug look on her face was a lot like yours… at the very moment you had proposed that I should give up everything for you, declaring with such childlike insolence that you were more… much more than everything! Should we try the lake again? Perhaps we’ll come out of the accident alive once more. Throw into a duffle bag a few pairs of shoes and let’s go. Over there under the water, perhaps my face will finally make peace with my name. This time there’ll be no stops for daisies. You are killing me and the death certificate has “I love you” written all over it. You are much more… you always were.

36

Ακόμα και το δέρμα θέλει σιδέρωμα για να νοιώσουν τα εντόσθια σχόλη. Όταν σου είχα ζητήσει το χέρι, αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου. Μπορεί να ’ταν αδύνατο να επιλέξω εαυτό, μπορούσα όμως τουλάχιστον να επιλέξω τα δάχτυλα που θα με περιχαράκωναν. Δεν ήμασταν παιδιά, μα οι αποφάσεις ήταν για μας παιγνίδια. Πάντα διάλεγες το χαρτί για να μ’ αφήνεις να κερδίζω, μα εγώ ήμουν από πέτρα κι έχανα τα πάντα. Πώς γίνεται η ψυχή να βυζαίνει το στήθος της ανυπαρξίας και να θεριεύει τόσο αδαμάντινη; Αν η αριστερή σου θηλή δεν ήταν πιο μεγάλη, η συμμετρία θα μ’ είχε κόψει στα δυο. Ακόμα και η γλώσσα θέλει κρέμασμα για να μυρίσουν τα τσακισμένα κόκκαλα άνοιξη.

Even the skin needs ironing every once in a while, so that the viscera may finally get a breather. Asking for your hand was not some figure of speech. Perhaps it would have been impossible to choose a self, but at least I had the luxury of selecting the fingers that would get to entrench me. Kids we were not and yet decisions were nothing but games to us. You would select “paper” every single time in order to let me win, but I was made of stone and I’d lose everything. How can it be that a soul feeding on the breast of nonexistence flares up so adamant? If your left areola was not larger, the symmetry would have cut me in two. Even the tongue needs hanging, so that the broken bones may smell of rain.

37

Το αστέρι μπαίνει τελευταίο˙ πάνω-πάνω. Ξεφλουδίζει το κεφάλι μου κι οι νιφάδες πέφτουν στους ώμους. Είναι λίγο στραπατσαρισμένο, μα το ’χα φτιάξει με τα χεράκια μου στο νηπιαγωγείο. Εσύ τότε ήσουν ακόμα αγέννητη. Κι όμως, όταν η κυρία το ’χε δείξει σ’ όλη την τάξη κι εγώ είχα ανακοινώσει καμαρωτός-καμαρωτός πως όταν θα μεγάλωνα θα γινόμουν κατασκευαστής άστρων, ήταν τα δικά σου χάχανα που ’χαν αντηχήσει˙ πόσο μ’ είχαν τρομάξει τότε τα σιδεράκια σου! Σταύρωσα τα χέρια, προσευχήθηκα να γίνουν επιτέλους δικά μου… κι αυτά μούδιασαν και δεν τα νοιώθω πλέον. Άσ’ τα με τη συσκευασία τους˙ το περιτύλιγμα αξίζει μόνο για τη στιγμή εκείνη που το σκίζεις. Έχω ενστάσεις για τη διαδικασία. Η θέση του είναι στη γωνία, ασφαλές, σα σε τιμωρία! Ποιος τα ξεμπλέκει τώρα; Τα μισά είναι καμένα και τα λαμπάκια πρέπει να μπούνε πρώτα, από κάτω προς τα πάνω. Πώς να μην μυρίσει… σε μια κούτα στο πατάρι έντεκα μήνες το χρόνο πλάι στο θερμοσίφωνα, τα κύπελλα και τ’ αποκριάτικα; Οι γιορτές είναι για κείνους που τις έχουν λιγότερο ανάγκη˙ για τα παιδιά και τους άπιστους. Εγώ δεν θέλω να γίνω ήρωας για λίγες μέρες για να χάσω και πάλι τη φωνή μου μετά. Αν δεν κοιτούσα από ’δώ κι από ’κεί, αν δε σκεφτόμουν άλλες, τότε πώς θα συνέχιζα να σε επιλέγω; Κάποτε όταν τα ξετυλίγαμε, ό,τι και να ’χαν μέσα, πάντα απέδιδαν˙ τώρα δεν κρύβουν παρά μόνο απογοήτευση. Τα περσινά λουστρίνια είναι ακόμα το ίδιο γυαλιστερά. Πάω στοίχημα ότι και φέτος θα φέρουν ένα καινούργιο αστέρι κι εσύ πάλι θα με κοιτάξεις με μισό μάτι˙ να λοιπόν που κι αυτά βρωμάνε το ίδιο! Θ’ αρχίσουν πάλι με τα χάπια, με τις επιδόσεις των παιδιών και τους δήθεν τσακωμούς για το ποιος θα κόψει τη γαλοπούλα! Τα στολίδια που φτιάχναμε με μπάλες από αφρολέξ και κουρέλια έλαμπαν περισσότερο… τότε που έπεφτε πάνω τους το πράσινο φως της πινακίδας του φαρμακείου που αναβόσβηνε απέναντι. Λες να εισακούστηκα ή μήπως το μούδιασμα είναι τιμωρία; Θα μπορούσαμε φέτος να πάρουμε ένα αληθινό˙ η γη θα τα βγάλει πέρα ερήμην μας. Και το τέλος του, μαδημένο πλάι σ’ έναν κάδο στην άκρια του δρόμου, θα μας άξιζε. Πόσο με τρομάζουν τα όμορφα δόντια σου˙ χαμογέλα και για τους δυο κι εγώ θα γενώ κατασκευαστής αστεριών! Ανέβα κι εσύ στη σκάλα να το βάλουμε μαζί. Εδώ που φτάσαμε, είτε θα πετάξουμε είτε θα γκρεμοτσακιστούμε. Το αστέρι πέφτει τελευταίο. Αυτό που λένε ότι από αύριο θα βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά ισοδυναμεί με κάποιου είδους λοβοτομή. Ας ξεχάσουμε τα πάντα. Μπορούσα και μόνος μου ν’ αγοράσω τις ορειβατικές μπότες˙ ήθελα όμως να μου τις πάρεις εσύ.

The star goes last … on the very top. My scalp is peeling off. The snowflakes are falling on my shoulders. It’s a bit battered, but it was modeled by my own two hands at kindergarten. You were not born yet. Nevertheless, when the miss had raised it up high for all the class to see and I had proclaimed full of pride that upon growing up I would become a star builder, your giggles were the ones ringing in my ears; what a fright your shiny braces had given me back then! I crossed my hands, prayed that they would finally become my own … and they turned numb and I can’t feel them anymore. Leave them in their packaging; the wrapping is worth all the trouble only for that brief moment you get to rip it off. I object to the procedure! Its proper place is in the corner, safe, as in punishment… Who gets to untwine them now? Nearly half of them are burned out… and the lights need to go first, from the bottom up! How could it not reek, eleven months a year in a cardboard box in the basement next to boiler, the trophies and the Halloween costumes? The holidays are for those who need them the least: the children and the infidels. I don’t wanna be a hero for few days only to lose my voice after. If I weren’t looking around for others, how could I still keep choosing you? There was a time when upon unwrapping them they would deliver no matter what; now they carry nothing but disappointment. Last year’s patent leather shoes are as glossy as ever. I bet you they’re gonna bring a star again this year, and you will give me that usual look… Well, they also reek, you know… They’re gonna start again with the pills, the outstanding talents of the kids and the mock fights over who’s gonna cut the turkey! The ornaments we used to concoct with Styrofoam balls and rags shone brighter… back then when the green, flashing light of the pharmacy’s sign from across the street would fall upon them so cheerfully. Do you reckon my prayers actually got heard, or is the numbness merely a punishment? Perhaps this year we could get a real one; the earth will do just fine in spite of us – and its sorry end, wilted by the dumpster, would do us rght justice. Your bright teeth… how they scare me so! Smile and I’ll finally be a star maker! Step on the ladder with me and we shall place it on the top together. Standing here, we have no choice but fly or fall. The star falls last. What they say about the smoke clearing by tomorrow is nothing short of a lobotomy… Let’s forget everything. I could have bought the hiking boots myself, but I wanted you get them for me...

38

Με περίμενες καθισμένη σταυροπόδι πάνω σ’ έναν σκουπιδοτενεκέ έξω απ’ το σινεμά. Φορούσες ένα κυπαρισσί φουστανάκι, αρβύλες κι ένα μαύρο μαντήλι γύρω απ’ τα κόκκινα μαλλιά σου. Κοιτούσες ψηλά σαν να μη μ’ έψαχνες και κάπνιζες επιδεικτικά με χέρι σταθερό. Κι εγώ δεν ήξερα ποιον να ευχαριστήσω, αφού δεν πίστευα σε θεό ή πεπρωμένο… και η βιολογία αδιαφορεί παγερά για τις εκκλήσεις μας. Καλά-καλά δεν ήξερα για τι ακριβώς να ευχαριστήσω˙ έμοιαζες με απάντηση, μα αγνοούσα την ερώτηση. Δεν θυμάμαι τι είδαμε… Θυμάμαι όμως πως έκλαιγες σε σημεία που δεν δικαιολογούσαν δάκρυα κι αυτό, αντί να με τρομάζει, μ’ έλκυε ακόμα πιο δυνατά. Σήμερα τ’ απόγευμα πέρασα έξω απ’ τον Εθνικό Κήπο. Εκεί έχει τρία-τέσσερα δέντρα που ο άνεμος έχει με τα χρόνια σπρώξει προς το φράχτη κι εκείνα έχουν αρπαχτεί απ’ τα κάγκελα, με τους κορμούς σαν ανοιγμένα στόματα να δαγκώνουν τα σίδερα. Ένα απ’ αυτά πρέπει να ’χε σαπίσει. Το έκοψαν, αλλά φαίνεται δεν θα μπορούσαν να το αποκολλήσουν εντελώς χωρίς να καταστρέψουν την περίφραξη. Έτσι, ξύρισαν και την κορφή κι απέμεινε μόνο ένα κούτσουρο να αιωρείται στον αέρα, ακόμα γραπωμένο πεισματικά στα κάγκελα. Στάθηκα μπρος του απ’ την έξω πλευρά κι άρχισα να του εξομολογούμαι όλα εκείνα τα εγκλήματα που δεν κατάλαβα ποτέ ότι διέπραξα. Επί μία ώρα έκλαιγα σιωπηλά, προτού φτάσει ένας μπάτσος της φρουράς του Προεδρικού Μεγάρου για εξακρίβωση στοιχείων. Εκείνος ικανοποιήθηκε, μα εγώ έφυγα με το κεφάλι σκυφτό να μετρώ αρμούς στο πεζοδρόμιο. Σταμάτα να παίζεις την απώλεια στα δάχτυλα, να την ανάβεις και να ρουφάς˙ μπορεί να μην ξέρεις τίποτα, μα εμένα με ξέρεις απ’ έξω κι ανακατωτά. Σταμάτα να κάθεσαι στον καναπέ με τη νυχτικιά και να με κοιτάς σα να βλέπεις το φάντασμα που περίμενες˙ τα χέρια σου τρέμουν! Πες μου πως δεν είμαι εγώ εκείνος που σ’ έμαθε να κλαίς στα σωστά σημεία. Δε με νοιάζει τι παίζει! Πάμε μια βόλτα μέχρι τον Εθνικό Κήπο... Γίνε η ερώτηση και τα στοιχεία μου θα εξακριβωθούν. Αν χρειαστεί θα κόψω και τα χέρια μου και θα τ’ αφήσω εκεί… να αιωρούνται γραπωμένα στα κάγκελα! Κι αν τότε είχα τελικά ευλογήσει τα μάτια μου, τώρα… εσένα ευχαριστώ.

You were waiting for me outside the cinema, sitting on a trash bin with your legs crossed; hunter-green dress, army boots and a black scarf around your ginger hair. Your head was slightly tilted up. You were smoking ostentatiously, pretending not to be looking for me, holding the cigarette with a cold, steady hand. And I knew not who to thank, since I believed in no god or destiny and knew all too well that the tides of biology rise and fall indifferent to our pleas. Can’t recall what we saw… But I do remember that you were crying in parts that were not calling for tears, and this, instead of scaring me way, drew me even closer to you. This afternoon, I was walking by the Botanical Gardens, across the street from the presidential residence. There stand three or four trees that the wind has in time pushed against the fence, and they clutch to it with their barks opened up like jaws biting the iron bars. One of the must have died at some point, and though they did eventually cut it, it seems they could not detach it without damaging the fencing. So they shaved off the top, leaving only a lifeless log floating on air, stubbornly clinging on to the bars. I stood in front of it and started confessing all those crimes I never realized I committed. I stood sobbing for a whole hour before a copper approached in order to check my ID. He was satisfied, but I walked away with my head stooped, counting joints on the pavement… Stop fiddling with loss at your fingertips, lighting it up and inhaling; you may know nothing, but you know me inside and out. Stop lying on the couch in your nightie, looking at me as though you’ve seen the ghost you have been waiting for. Your hands are trembling! Tell me I am not the one who taught you how to cry at all the right places. I don’t give a damn what’s playing! Let’s go for a walk in the Botanical Gardens… Be the question and my identification will finally check out. If need be, I’ll cut off my hands at the wrists and leave them hanging over there, clasped to the iron bars. And if back then, outside the cinema, I had blessed my own eyes, at this very moment… I have only you to thank.

39

Ξέρω ένα ερειπωμένο γηροκομείο στο τέλος ενός δρόμου με μουριές. Απ’ την περίφραξη λείπει ένα κάγκελο˙ για να χωρέσουμε θα πρέπει να γίνουμε άκαπνα παιδιά σε αναζήτηση πολέμου. Στη ζούγκλα του κήπου όπου τα ξερά συμμαχούν με τα χλωρά και τα σκουπίδια απογαλακτίζονται, θ’ αφήσουμε τα ρούχα μας πάνω σ’ οξειδωμένα ικριώματα που κάποτε διαφήμιζαν τη λήθη σε σφυρήλατη μορφή. Θα μπούμε μέσα με το δεξί… πληγιασμένο… με κουτσό, σαν ανάπηροι ήρωες πολέμου που επιστρέφουν στο πεδίο μάχης για να μυρίσουν στις παπαρούνες τη λιποψυχία τους. Εσύ θ’ ανέβεις σ’ ένα τραπέζι έτοιμο να καταρρεύσει για να χορέψεις. Πάνω στις φράουλες της φορμάικας και σε σκονισμένους ρηγάδες, θα αρχίζεις να βροντοφωνάζεις «αέρα», «ελευθερία ή θάνατος» και άλλες ακαταληψίες, ενώ εγώ θα χαράσσω με σπασμένα πλακάκια στους ξεφλουδισμένους τοίχους σύννεφα και σπιτάκια χωρίς προοπτική. Θα τρέξουμε στους διαδρόμους, θα μπούμε σ’ όλα τα δωμάτια για να δοκιμάσουμε κάθε νοτισμένο στρώμα προτού βρούμε το τρίξιμο της καρδιάς μας. Θα καλύψουμε τα χέρια με λιγδιασμένες μαξιλαροθήκες και θα σπάσουμε με τις γροθιές μας όσα παράθυρα έχουν γλιτώσει απ’ τις γροθιές του χρόνου. Θα ξαπλώσουμε σε κουτσουλιές, θα χαθούμε σε γαλαξίες μούχλας στο ταβάνι και θα ευχηθούμε σ’ ετοιμόρροπους σοβάδες. Σιγά-σιγά οι μορφές μας θ’ αρχίσουν να μοιάζουν η μία στην άλλη, όπως συμβαίνει με τα ζευγάρια που γερνούν μαζί. Και όταν θα έχουμε συρρικνωθεί αρκετά, θα ντυθούμε και, με τα ρούχα να πλέουν πάνω μας, θα βγούμε όπως μπήκαμε. Φεύγοντας, θα γεμίσουμε τις τσέπες μας με μούρα. Μέχρι να φτάσουμε σπίτι θα έχουμε έρθει στα ίσια μας. Θα σε λούσω, θα με πλύνεις και θα κάτσουμε στην τραπεζαρία να φάμε ό,τι μαζέψαμε. Θα σε ρωτήσω πώς πέρασες τη μέρα κι εγώ θα σου πω για τ’ αφεντικό που την πέφτει στη γραμματέα και για κείνην που δεν ξέρει αν θα πρέπει να ενδώσει ή όχι. Θα κάνω ένα άκομψο αστείο για το μπούστο της και θα γελάσεις, Τα δόντια σου θα είναι μπλε.

I know of a deserted nursing home at the end of a street defined by two rows of mulberry trees. A single bar is missing from the fence; in order to squeeze through, we have to become unfledged kids in search of a war. In the jungle of its garden, where green grasses mingle with dry weeds and where all junk is weaned, we shall undress and hang our clothes on oxidized scaffoldings that once used to advertise forgetfulness in forged form. We’ll hopscotch in on the right foot, like two wounded heroes returning to the battlefield in order to smell their own faintheartedness upon the poppies. You’ll climb upon a table on the brink of collapse and start to dance. Stepping upon Formaica fruits and dusty aces, you’ll yell “oorah”, “freedom or death” and other such nonsense, while I, armed with blades of broken tile, will chisel clouds and rows of houses with no perspective upon the weather beaten walls. We’ll run through all the corridors, try every room and every sodden mattress before we hear the squeaking of our hearts. We’ll cover our fists with stained pillow cases and break all the windows still surviving the blows of time. Lying on bird droppings, we’ll lose ourselves in moldy galaxies upon the flaking ceiling. Gradually, our faces will begin to resemble one another, as it happens to couples aging together. And when we will have shrunk enough, we’ll get dressed and leave the same way we had entered. On the way back, we’ll stop and stuff our pockets with berries. And by the time we reach home, we will have grown back into our regular size. I’ll wash your hair, you’ll bathe me and we will sit at the dining table to eat our harvest. I’ll ask about your day and tell you about the boss hitting on the secretary and how she is torn between giving in or not. I’ll make a crude joke about her boobs and you will start to giggle. Your teeth will be blue.

40

Ορίστε… το φακελάκι της ημέρας˙ το τελευταίο της χρονιάς! Πόσο κάνει τριακόσια εξήντα πέντε επί είκοσι τρία… συν τα δίσεκτα; Ήμασταν ρέστοι και το σπίτι ήταν αστόλιστο. Σε φίλησα και σου ’δωσα το δώρο σου: ένα μικρό φακελάκι και μέσα ένα χαρτί. Τ’ άνοιξες κι έκλαψες˙ ποτέ κανείς δεν σου ’χε γράψει ποίημα. Τα δάκρυα σου ήταν δώρο αρκετό για μένα. Μου ζήτησες να σου γράφω κάτι κάθε μέρα, έστω και μικρό, να σου το δίνω κάθε βράδυ μέσα σ’ ένα κλειστό φακελάκι˙ το υποσχέθηκα. Πόσο έλαμπε το πρόσωπό σου όταν, πριν πέσουμε για ύπνο, έπαιρνες το φακελάκι απ’ το χέρι μου. Καμιά φορά έκανα τάχατες ότι το ’χα ξεχάσει κι έκρυβα το δώρο σου κάτω απ’ τα σεντόνια. Εσύ κατσούφιαζες δίχως να πεις κουβέντα και γύριζες πλευρό, και όταν τελικά χάιδευα την πλάτη σου με τη γωνία του χαρτιού, ούρλιαζες, πηδούσες μέχρι το ταβάνι από χαρά και με χτυπούσες με το μαξιλάρι για να με τιμωρήσεις. Τοποθετούσες τα φακελάκια δίχως να τ’ ανοίξεις στο συρτάρι του κομοδίνου δίπλα σου στο κρεβάτι, προσεχτικά, με τάξη, σε δώδεκα μικρά κουτάκια˙ ένα για κάθε μήνα. Και παραμονή πρωτοχρονιάς, άναβες το τζάκι, έβγαζες έξω τα κουτάκια κι ένα-ένα πετούσες τα φακελάκια στη φωτιά, με ήρεμες, απαλές κινήσεις –χαμογελούσες και δάκρυζες, λες και τα διάβαζες. Μα με τα χρόνια σταμάτησα τα ποιήματα… όχι όμως και τα φακελάκια. Έγραφα ότι μου κατέβαινε, παρόλες που άκουγα εδώ και κει ή ακόμα κι ασυναρτησίες… ή έβαζα μέσα χαρτάκια που έβρισκα όπου να ’ναι: αποδείξεις απ’ το μπακάλικο˙ αποκόμματα εφημερίδων˙ φυλλάδια παλαιοημερολογιτών˙ διαφημιστικά κλειδαράδων που τσιμπούσα απ’ τα παρμπρίζ αυτοκινήτων… Αλλά κι εσύ, σταμάτησες να λάμπεις˙ δεχόσουν τα φακελάκια με βλέμμα όλο νόημα και φαρμάκι, και τα πετούσες ζοχαδιασμένη στο κομοδίνο. Στο τέλους το χρόνου δε, άρπαζες το συρτάρι και τ’ άδειαζες μονομιάς στο τζάκι μ’ ανακούφιση. Μα συνεχίζαμε… Μέχρι που κατέληξα να σου δίνω φακελάκια με λευκό περιεχόμενο, κι εσύ να τα δέχεσαι με βλέμμα κενό, να τα τοποθετείς μηχανικά στο συρτάρι και να τα πετάς στις φλόγες παγωμένη. Κι όμως, αυτό το δώρο –που έγινε συνήθειο που έγινε αγγαρεία που έγινε υποχρέωση που έγινε δεσμός– μας κράτησε ζευγάρι, όπως συμβαίνει σ’ άλλους με τα παιδιά, την περιουσία ή το φόβο. Υπάρχει άλλος λόγος να σου δώσω το αυριανό, πρωτοχρονιάτικο φακελάκι; Αν γράψω και κρύψω μέσα ένα ποίημα όπως παλιά, άραγε θα το καταλάβεις; Αν πετάξω όλα τα στολίδια, θα αστράψεις και πάλι; Ρίξ’ τα μονομιάς! Τριακόσια εξήντα πέντε επί είκοσι τρία κάνει ένα… και τα δίσεκτα να πάνε εκεί απ’ όπου ήρθαν!

Here it is… today’s envelope, the last one for this year! How much is three hundred sixty-five times twenty-six… plus the leaps? We were broke, in a house with no lights or decorations. I kissed you and then gave you your gift: a small white envelope with a piece of paper inside. You opened it and started to cry; no one had ever written a poem for you before. Your tears were more than enough for me. You made me promise to write something to you every single day, no matter how small, seal it in an envelope and hand it to you late at night. How bright your smile would light up when, before going to bed, you’d grab the envelope from my hands! Every now and then, I would pretend to have forgotten it and hide your gift under the bed sheets. You’d frown and, without saying a single word, turn your back to me and lie down. And then, when I would gently caress your neck with the corner of the envelope, you’d jump up all the way to the ceiling and start pounding me with the pillow to get even. You would carefully arrange the sealed envelopes in small wooden boxes –one for each month– which you kept in the bedside commode. And on New Year’s Eve, you would light up the fireplace, take the boxes out and throw the envelopes into the fire one at a time, smiling and crying all at once, as if you were reading the poems. But in time, I got tired and stopped the verses… but not the envelopes. I’d write instead anything that would come to mind, nonsense, bits and pieces of random conversations; or I would just place inside scraps of paper I’d find here and there: newspaper clippings, grocery store receipts, tickets and religious pamphlets I’d pick up from car windshields. But you as well… you stopped glowing. You would receive the envelopes dubiously and just toss them in the commode. While at the end of each year, you would grab the whole drawer and throw its contents into the fireplace all at once. Yet we kept on… till I ended up handing you envelopes concealing blank pieces of paper and you ended up receiving them all frigid, placing them with bleak movements in the drawer and letting them fall into the flames with equal apathy. Nevertheless, it was this daily habit –which became an obligation which became a nuisance which turned into a bond– that kept us together, as it happens to other couples with children, common property or simply fear. Can you think of any other reason why I should give you tomorrow’s gift, the very first of the New Year? If I were to write a poem as in the good ol’ days, would you feel it? Good riddance to all the decorations… Would you then light up again? Throw them all at once! Three hundred and sixty-five times twenty-three equals one… and the leaps can screw themselves!

41

Κάποιος γυρεύει να μας διαλύσει˙ είναι ήδη καθ’ οδόν. Τα παιδιά στα οδοφράγματα έχουν τη δική τους νιότη να μπαρουτοκαπνίσουν˙ σιγά μην κουνήσουν δαχτυλάκι για να τον εμποδίσουν! Κάτω απ’ το φως του ήλιου σέρνεται, όμως καλπάζει στο σκοτάδι που όταν σχέδια απεργάζεται μας αναπαύει. Είναι πιο εύκολο να ονειρεύεσαι κάποιον χωρίς περίγραμμα˙ κι απ’ το να ελεείς, πιο εύκολο είναι ν’ αγαπάς. Εγώ σ’ αγάπησα γιατί όταν ήμουνα παιδί τ’ αδέλφια μου χτυπούσαν το κουδούνι στα κρυφά και μου ’λεγαν πως ήτανε ο νόμος που ερχόταν να με πάρει˙ κι εσύ γιατί στα ξεφτισμένα μου πανωφόρια έβλεπες χρυσοκέντητα σιρίτια. Πέφτουν μολότοφ και τα σκουπίδια λαμπαδιάζουν σε καθεδρικές σορούς. Κάποιος έρχεται να μας μετρήσει και από τι να πρωτοκαλυφθούμε… Μπορεί να το κάνει με φτερά˙ μπορεί με κόμπους και χάντρες στη σειρά˙ μπορεί με πέτρες από βιτρίνες ρημαγμένες˙ μπορεί και με στιχάκια από ημερολόγια και από μπισκοτάκια τυχερά. Σαν από θαύμα συναντηθήκαμε στη μέση του πουθενά και χωριστήκαμε για ένα ψίχουλο ξεχασμένο πάνω στο τραπέζι. Τσούζουν τα μάτια σου όσο και τα δικά μου; Πίσω από κάθε δάκρυ υπάρχει κι από ένας μπάτσος με το χέρι στη σκανδάλη. Βράσε νερό, κρύψε τις κουρελούδες και πέτα τ’ ασημικά απ’ το παράθυρο. Κάποιος έρχεται να διεκδικήσει τη θέση που πάντα είχε ανάμεσά μας. Κάθε φορά που κάνεις το σταυρό σου τον φέρνεις όλο και πιο κοντά. Θα μας θυμίσει εκείνο τον Αύγουστο που κάθε πρωί δύο πέρδικες ξαπόσταιναν για λίγο στο περβάζι του κήπου... κι εμείς τις χαζεύαμε και λέγαμε πως μας μοιάζουν… Όμως ετούτη τη φορά η ανάμνηση δεν θα ’ναι συνεπαγωγή, μα αρμύρα στο πετσί και πεταλούδα μέσα στο αίμα. Πίσω από κάθε αναφιλητό σκούζει και από μια σειρήνα. Φόρεσε το σακάκι μου κι εγώ θα χτυπήσω το κουδούνι. Σπάσε το τζάμι. Αν θυμηθούμε από μόνοι μας μπορεί και να προλάβουμε…

Someone is looking to tear us apart; he is already on the way. The youngsters behind the barricades have their own youth to set ablaze; they ain’t gonna lift a finger to stop him. He drags his feet under the light of day, but gallops through the night that nurses us while scheming all long. It’s easier to dream of someone with no silhouette; and rather than showing mercy, it is much easier to love. I loved you ’cause when I was kid my brothers would secretly ring the doorbell and they would make me hide under the bed from the long arm of the law that was coming to get me; and you, because upon my raggedy overcoat you recognized stars of gold and shiny stripes. Molotov bombs are blasting and dumpsters burn down to pious jumbles. Someone’s coming to seize us up. From who should hide first? Perhaps he’ll do it with wings; perhaps with and knots and amber beads; maybe with stones collected from smashed window displays; or maybe with verses from almanacs and fortune cookies… It was nothing short of a miracle that we met in the middle of nowhere, only to part over a breadcrumb left over on the dinner table. Your eyes…are they stinging as much as mine? Behind every tear hides a copper with his finger on the trigger. Boil some water, hide the patchworks and throw the silverware out the window. Someone’s coming to claim the space he always occupied between us. Each time you cross yourself you bring him a bit closer to us. He will remind us of that summer long ago, when a couple of partridges would stop in our garden every morning and rest for while upon the ledge, and we would watch them in tears and count the ways we thought we were a lot like them. Yet this time, the memory won’t come as an inference, but as a crust of salt over the skin and as a moth flapping its wings inside the veins. Behind every sob cries a siren. Put my jacket on and I shall ring the bell. Quickly, break the window glass. If we remember ourselves, perhaps we might just make it on time.

42

Ο παππούς μου μεγάλωσε σ’ ένα ορεινό χωριό στη στέγη του πουθενά κι όταν έφτασε η ώρα να νοικοκυρευτεί, οι κοπέλες σε ηλικία παντρειάς δεν ξεπερνούσαν τα δάχτυλα του ενός χεριού. Κι όμως, ανάμεσά τους βρήκε τη μία να ερωτευτεί! Εμείς διαγκωνιζόμασταν για χρόνια με χιλιάδες κορμιά και βρωμίζαμε το ένα ξένο σεντόνι μετά το άλλο… Και θα το κάναμε ακόμα και τώρα, αν ένα βράδυ σε κάποια αδιάφορα γενέθλια, δεν είχαμε τυχαία στριμωχθεί σ’ ένα παγκάκι πλάι-πλάι, σα σε κρατητήριο όπου είχαμε προσαχθεί δίχως να ξέρουμε το γιατί. Και ψάξαμε να το βρούμε: μήπως και είχαμε προσβάλει την ανατολή˙ μήπως η δύση μας ήταν σκοτάδι παρά φύση˙ μήπως δέναμε τα κορδόνια μας με λάθος τρόπο ή λύναμε τους κόμπους με τον ενδεδειγμένο… Και ορκιστήκαμε να μην χωριστούμε αν πρώτα δε βρούμε εκείνο το γιατί. Σου γράφω από την εσχατιά του κόσμου… Δεν είναι όπως θα τη φανταζόσουν˙ ένας ερημότοπος, δηλαδή, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Αντίθετα εδώ, πεταγμένες απ’ χέρια μιας αλήθειας που περιστρέφεται για ν’ αποφύγει το δημιουργό της, έχουν εξοριστεί όλες εκείνες οι μορφές που δε συμφώνησαν ποτέ με περίγραμμα. Αναδύονται μέσα από έναν βούρκο που φτάνει ως τα γόνατα –όχι μουντό, αλλά στρωμένο μ’ όλα τα χρώματα που υπάρχουν και μ’ άλλα τόσα που δεν μπορείς να φανταστείς– και στροβιλίζονται σα σε κοπάδια ψαριών. Είναι δε απειράριθμες, τόσες που δεν αφήνουν ουρανό να διαφανεί ούτε για δείγμα. Με διαπερνούνε δίχως πόνο, μα όλες αφήνουν κι από κάτι μέσα μου. Εδώ πεινάω διαρκώς, αν και για να φάω δεν χρειάζεται παρά ν’ ανοίξω το στόμα μου. Τα πάντα είναι γνωστά και αποφορτισμένα. Είμαι παντού και παντού συναντώ εσένα… κι αυτό δεν είναι όμορφο˙ μα δεν θα το ’λεγες κι ενοχλητικό. Εδώ δε λες κουβέντα, αφού οι λέξεις, ρευστές όπως το κάθε τι άλλο, δεν ξεχωρίζουν. Όπου να ’ναι θα σχίσω αυτό το γράμμα, θα κλείσω το φως και θα ξαπλώσω πλάι σου στο κρεβάτι. Φταίω γιατί, κάθε βράδυ προκειμένου να βρω το δρόμο της επιστροφής, σ’ αγκαλιάζω για να μυρίσω τα μαλλιά σου. Κι αυτή θα είναι η τιμωρία μου.

My granddad grew up in a village high up on the mountains and, when the time came for him to settle down, the girls of marrying age were not more than a handful. Yet amongst them, he managed to find the one to fall in love with. We on the other hand… we were rubbing elbows with countless others for years and soiling the mattresses of strangers one after the other… And we would still be carrying on, if one night at the birthday party of someone I cannot even recall, we had not squeezed side by side on the same bench, as if in a holding cell where we were thrown without really knowing why. So we tried to figure it out: if per chance we had insulted the sunrise in some way; if our dusk had drawn a darkness against the grain nature; if we were tying our shoe laces the wrong way; or untying knots according to prescription. And we swore never to part before we solve the riddle. I am writing you from the end of the world… It’s not like you would imagine; a wasteland, that is, for as far as the eye can see… Instead, over here, flung by the hands of a truth that’s constantly spinning in order to avoid its maker, armies of forms are cramped; all those shapes that never managed to make amends with an outline. They rise from a shallow, up to the knee marsh –not murky, but bright with all the colors you can imagine and many more beyond description– and swirl around in groups like shoals of fish. And they are infinite in numbers, one behind the other; so many that they leave no space for the sky to shine through. They pass right through me causing no pain, but they all leave something inside. Over here, I am constantly hungry, though in order to eat all I have to do is to open my mouth. All is known and uncharged. I am everywhere and see you all around… and that ain’t beautiful; but you wouldn’t call it annoying either… Over here, it makes no sense to speak, since words –fluid just like everything else– do not stand out. At any moment now, I’ll tear up this letter… I’ll turn off the light and lie right next to you on the bed. I am to blame, ’cause each night, in order to find my way back, I have to smell the locks of your hair… And this shall be my punishment…

43

«Γαλάζιο» είχα πει –ήξερα ότι αυτό ήθελες ν’ ακούσεις– αν και θεωρούσα ότι το να επιλέγεις αγαπημένο χρώμα είναι το λιγότερο χυδαίο… αν όχι ύβρις˙ όπως ύβρις είναι να περιχαρακώνεις το αλλότριο με χρυσοκέντητες φασκιές. Μην τρώγεσαι με τα ρούχα σου˙ σήμερα είχα δύσκολη μέρα. Πάλι κοκκινιστό! Στο δρόμο χάιδεψα ένα αδέσποτο σκυλί κι εκείνο με πήρε από πίσω. Ένοιωσα ενοχές˙ ήξερα πως δε γινόταν να το μαζέψω και φοβόμουν μήπως και γίνει χαλκομανία καθώς διέσχιζε το δρόμο στο κατόπι μου. Έτσι σταμάτησα και το πρόγκιξα. Κοντοστάθηκε το ταλαίπωρο. Να έβλεπες το βλέμμα του… Συνέχισα, μα εκείνο το χαβά του… ξανά και ξανά. Έφυγε μόνο όταν αναγκάστηκα να του πετάξω μια πέτρα, τρέχοντας με την ουρά ανάμεσα στα σκέλια. Μη σταυροκοπιέσαι και πιάσε μου το πιπέρι. Κάνουμε κύκλους γύρω απ’ το τραπέζι. Όμως… ποιος ακολουθεί ποιόν; Μην έχοντας από πού να ζητήσω συγχώρεση, βρέθηκα σχεδόν σαν υπνωτισμένος σε μία εκκλησία – από παιδί είχα να το κάνω. Άναψα ένα κεράκι μηχανικά και προσκύνησα μια κακοζωγραφισμένη τοιχογραφία. Δεν έφτανα ψηλά ως τον καβαλάρη, έτσι κατέληξα ν’ ασπάζομαι το δράκο! Φεύγοντας είδα τη νεωκόρο να μαζεύει τα κεριά πριν καν αυτά σωθούν˙ σ’ έναν κόσμο όπου το σάλιο θα σήμαινε κάτι, θα την είχα φτύσει! Πόσες φορές η ίδια αμαρτία συγχωρείται εξομολογούμενη; Ξέρω ότι την είχες πάρει για καλό, μα τη μισώ αυτήν τη θαλασσογραφία πάνω απ’ τον καναπέ! Στην υγειά όλων των ταξιδιών που ξοδεύτηκαν σε προσομοιώσεις και των ανασασμών που πνίγηκαν στη λύσσα! Φτύσε με αν θεωρείς ότι μάζεψα τα λόγια σου προτού αυτά εξαντληθούν. Εμένα μ’ αρέσει το πολυτελείας˙ κι ας είναι το χωριάτικο πιο υγιεινό! Έτσι κι αλλιώς, πολυτέλεια είναι να βουτάς το ψωμί στη σάλτσα! Μόνο ένας ανόητος δεν καταλαβαίνει ότι μια αδέσποτη ψυχή που τον ακολουθά, προσφέρει… δε ζητά. Όσες πέτρες και να μου πετάξεις εγώ εδώ θα κάτσω… στο γαλάζιο αμπάρι των ματιών του παραμορφωμένου κοριτσιού που κρατάς κλειδωμένο μακριά απ’ τον κόσμο.

“Blue” I had answered, knowing all too well that it was what you wanted to hear; although I considered it vulgar –if not a hubris– to select a favorite color, as vulgar is to entrench all things foreign with swaddling strips of gold. Stop chasing your own tail on pins and needles; I had a hard day today. Meat loaf again! I petted a stray on the street and it started following me. I felt guilty, knowing that I could not take it home with me, and was afraid that it might get run over by a car while crossing the street on my trail. So I stopped and shooed it away; the poor thing came to a halt. You should have seen the look in its eyes… I continued on my way, but so did the dog, always a few steps behind me. I yelled again… the same story… and again. It only fled running with its tail between its legs when I flung a stone at it. Not knowing where to turn to for forgiveness, I found myself in church; I hadn’t set foot in one since I was a kid. Almost in a daze, I lit a candle and worshiped a badly painted mural – couldn’t reach the saint, so I ended up embracing the dragon instead. Upon leaving, I noticed the vergeress blowing off the candles and collecting them before they got to burn the length of their wick; in a perfect world where spit would amount to something, she would have gotten her due share! How many times can a sin be repeated before it can no longer be absolved? I know you were trying to do something sweet, but I hate this seascape above the couch! Cheers to all the travels wasted on simulations and the sighs that drowned in salt pits. Spit at me if you think that I blew off your words before they burned all the way to the end! I like white, healthier though sourdough may be; dipping in the sauce is a luxury in itself anyway! Only a fool cannot see that a stray soul does not ask; it offers! No matter how many stones you hurl at me, I’m staying right here; in the blue cellar of the eyes of the deformed girl you keep locked away from the whole world.

44

Έβρεχε για μέρες κι οι γκαργκούγιες χαμογελούσαν. «Εσύ φέρνεις τη βροχή» είχες πει, κορίτσι που ζωγράφιζες λουλούδια με δάχτυλα για πέταλα. Κι εγώ –αγόρι ακόμα που μιλούσα μ’ ανθισμένες φούχτες– το πίστεψα, μόνο και μονό επειδή το πίστευες εσύ. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η στιγμή, όχι από μίαν άλλη, αλλά μέσα απ’ τ’ άμωμό μας κοντανάσεμα. Και στις σταγόνες της βροχής, μικρά λευκά μπουμπούκια εμφανίστηκαν αθέατα. Και χωριστήκαμε, για να μη δώσει η στιγμή άλλον ανθό. Αλλά όπως πάει η ζωή, με τον καιρό σταμάτησε η βροχή. Τα λευκά λουλουδάκια χάθηκαν και οι γκαργκούγιες έπαψαν να χαμογελούν. Και όταν άρχισαν και πάλι, ήταν για άλλα αγόρια και κορίτσια άλλα. Κι όμως… βαθιά μέσα στη γυναίκα που πλέον δε ζωγραφίζει λουλούδια με δάχτυλα για πέταλα, ένα ρόδο της Ιεριχούς ακόμα αναπηδά από έρημο σε έρημο, κουλουριασμένο και ξερό, και περιμένει να πιστέψεις σ’ εμένα ξανά…

It had been raining for days and the gargoyles were smiling. “You make it rain…” you said – girl who painted flowers with fingers for petals, floating on air and sliding through all things impenetrable. And I –a boy who spoke with hands that blossomed– was convinced for a second, only because you were. And thus, the moment was created, born not out of another, but through our immaculate gasp; and in the drops of rain tiny white flower buds took shape unseen. And we parted, so that the moment bore no other fruit. But in time the rain stopped falling and the tiny white flowers perished. The gargoyles stopped smiling; and when they did so again, it was with a different smile… for other girls and boys to recognize. Yet, inside the woman, who paints flowers no more with fingers for petals, a rose of Jericho is still tumbling from desert to desert all curled up, waiting for you to believe in me once again.

45

Ένα λιοντάρι γερνάει στο κρεβάτι μας˙ βλέπω τρίχες που δεν αναγνωρίζω. Ξεκούτιανε και το κρεβάτι κι έχει τα δικά του αρθριτικά να φροντίσει. Πέρασα απ’ τον κουμπάρο κι έβγαλε πάλι τ’ αποκόμματα˙ τώρα που έχει αρχίσει να τα χάνει, οι ιστορίες του έχουν πιο πολύ γούστο. Του θύμισα πως κάποτε είχε πει ότι μια μέρα θ’ ανέβαινε στην ταράτσα, θα τα έκανε όλα σαΐτες και θα τα ’στελνε στο καλό. Κι εκείνος απάντησε: «Άλλος μιλούσε τότε, όχι εγώ!». Εννέα χιλιάδες εξακόσιες ενενήντα έξι μέρες και νύχτες˙ τόσες είχαμε αποφασίσει ότι θα γιορτάζαμε όταν θα ’ρχόταν η ώρα – φάνταζε όμορφο στο χαρτί, σαν σπερματοζωάρια που τρέχουν άσκοπα εδώ κι εκεί! Σου ’χε ζητήσει να πάτε περιοδεία μαζί… θυμάσαι; Εσύ είχες αρνηθεί ευγενικά˙ αν δε με νανούριζες, είχες πει, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Παραμύθι ήταν, όμως όχι και ψέμα – εκείνη την εποχή κοσμοθεωρίες δεν χωρούσαν στο στρώμα μας. Με τα χρόνια, ακόμα και οι χριστοπαναγίες μαλακώνουν ή έστω, μας σώζει η κουφαμάρα… Ξέρεις ποιος είμαι ’γώ; Εγώ είμαι εκείνος που έκανε σαΐτες τον ημερήσιο τύπο, εκείνος που κάθε βράδυ στις εννιά χαμήλωνε την τηλεόραση κι απήγγελλε στιχάκια για το τίποτα πάνω απ’ τον αγγελιοφόρο που ανοιγόκλεινε το στόμα σα γραβατωμένο ψάρι. Άλλος μιλούσε τότε, όχι εγώ… Αλλά κι εγώ τα ίδια θα ’λεγα! Το μετάνοιωσες που δεν πήγες περιοδεία; Ένα λιοντάρι γλείφει τις πληγές του στο κρεβάτι μας και κοιτά έξω απ’ το παράθυρο την αγέλη που κάποτε ήταν δική του. Άραγε αναπολεί περασμένα μεγαλεία ή έχει αποδεχτεί τη μοίρα του ως τη μοναδική πραγματικότητα; Βλέπει άραγε τρίχες που δεν αναγνωρίζει; Κάποια στιγμή πάγωσε το βλέμμα του˙ νόμιζα ότι θα μείνει στα χέρια μου. Ευλογημένος ο ερχόμενος… μόνο που δε θα ’ναι αυτός που περιμένουμε˙ ή ακόμα χειρότερα, ακριβώς αυτός! Ώρα να το γιορτάσουμε, ακόμα κι αν τα γόνατα έχουν ξεχάσει πώς. Εννέα χιλιάδες εξακόσιες ενενήντα έξι! Η φωνή σου σπασμένη ακούγεται πιο γλυκιά και πιο καθαρή από κάθε θεωρία. Φτάνει πια! Κανένα σπερματοζωάριο δεν πήγε χαμμένο˙ όλα γύρευαν εσένα κι αυτό φτάνει.

A lion is growing old upon our bed; I can see hair I do not recognize. It’s gone senile and the bed has its own arthritis deal with. I passed by the best man and he pulled out the clippings again. Now that he’s losing it, his stories have gotten even more amusing. I reminded him that he had once declared that one day he would get up on the roof, fold them into paper planes and send them to good riddance; and he answered: “Someone else was talking back then, not me!” Nine thousand six hundred and ninety-six days and nights; that’s how many we had decided to celebrate when the time would come – it looked so jolly on paper, like sperms aimlessly running here and there! He had asked you to join him on tour… remember? You had politely refused. Without you serenading me, you had said, I wouldn’t be able to sleep a wink. It was a fabrication, of course… but not a lie; during those days, there was no room in our bed for worldviews. As the years pass, even profanities soften up, or at least we become deaf to them. Do you know who you’re talking to? I am the one who every day for years would concoct planes out of the morning news and every night at nine would turn down the TV volume and recite sweet nothings over the anchor man who would open and close his mouth like a fish out of water. Somebody else was talking back then… not me; but I would have said the exact same words. Did you ever regret not going on tour? An aging lion is licking his wounds upon our bed and is staring out the window at the pack that used to be his. I wonder if he reminisces of his past grandeur… or has he accepted his fate as the one and only true reality? Does he see hair he fails to recognize? At some point, his stare just froze. For a moment I thought that he would kick the bucket right there in my arms. The Lord may be coming, but he ain’t gonna to be the one we are waiting for; but God save us if he will be… The time to celebrate has arrived! Nine thousand six hundred and ninety-six! Your voice sounds sweeter broken, sharper than any theory. Enough! No sperm of mine ever went to waste; they were all looking for you… and that is more than enough.

46

Και θα γονατίσω στη γωνιά του δρόμου, ανάμεσα στο καφάο και το παρκόμετρο. Ο περιπτεράς θα τρέξει για βοήθεια και θα μου χώσει την εφημερίδα στην τσέπη του παλτού. Θ’ ανάψει τσιγάρο και θα μου πει για την Ρωσίδα του τρίτου που βγήκε χαράματα μέσα από μια κουρσάρα. Η απέναντι με το Τσιουάουα θα με καλημερίσει σα να μην τρέχει τίποτα και, φλερτάροντας όπως συνήθως, θα μου πει: «Μη φοβάστε, δε δαγκώνει!». Μια μητέρα με καρότσι θα με βρίσει που θα μπλοκάρω το πεζοδρόμιο, ενώ το μωρό θα χαχανίζει. Θα σταματήσει ένα περιπολικό˙ το όργανο θα με ρωτήσει τι κάνω εδώ… Θα μου κόψει κλήση. Άγνωστοι θα βγαίνουν απ’ το προποτζίδικο και θα με ρωτάνε νούμερα. Κάποιος θα υπογράψει ένα εξώδικο στην πλάτη μου κι ένα νεαρό ζευγαράκι θα χουφτωθεί πλάι μου σα να μην υπάρχω. Μια μαυροντυμένη γριά, αφού πρώτα με φιλήσει στο μέτωπο, θα ευλογήσει το γιο της που χάθηκε στη θάλασσα. Ένα κορίτσι θα μ’ ερωτευτεί, μα θα ντραπεί να μου το πει και θα με μισήσει που δε θα το καταλάβω. Θα μου αφήσει την κάρτα του ένας κονφερασιέ, ένας νεκροθάφτης κι ένας δεσπότης. Ένα πρεζόνι θα συμφωνήσει με τη σιωπή μου κι ένας φωτογράφος με την πόζα μου. Οι τσέπες μου θα γεμίσουν ψιλά από περαστικούς. Θα με ψάξει ένας παλιατζής. Το βράδυ θα με βρει συντροφιά μ’ ένα τυφλό σκυλί. Και τότε εσύ θα βγάλεις το φαί απ’ τον φούρνο και θα κατέβεις να με μαζέψεις. Θα με ταΐσεις, θα με κάνεις μπάνιο και θα με βάλεις για ύπνο. Θα ξαπλώσεις δίπλα μου λύνοντας σταυρόλεξα και θα με ρωτάς ενώ θα κοιμάμαι. Στο όνειρό μου, το ένα καθέτως και το ένα οριζοντίως θα τέμνονται στη μέση. Κι ύστερα θα κλείσεις το φως, θα μ’ αγκαλιάσεις και θα ψιθυρίσεις: «Αύριο πάλι…».

And I shall fall on my knees on corner of our street, between the park meter and the phone booth. The kiosk owner will come running for help and will shove the newspaper inside my coat pocket. He will light up a cigarette and start yapping about the Russian chick at the third that came out from a black limo early before dawn. The chubby widow from across the street with the wound up Chihuahua will greet me casually and, flirting as usual, will say: “Nothing to fear, love; she doesn’t bite!” A mom pushing a carriage will swear the hell out of me for blocking the sidewalk, while the baby will be laughing its head out. A patrol car will stop by; the man in blue will make inquiries and write me up.... Strange men will keep coming out of the mini market, inquiring for the winning lotto numbers. Someone will sign an affidavit on my back and a young couple will make out right over my head as if I weren’t there. An old woman in black will kiss my forehead and bless the son she lost to the sea. A girl will fall in love with me, but, too embarrassed to admit it, will eventually hate me for not guessing. Various passers-by will hand me their business cards: a ring leader; a caretaker; a bishop… A junkie will agree with my silence and a photographer with my pose. My pockets will fill up with change. I will be frisked by a scavenger. The evening will find me with a blind dog by my side. And then you will take the roast out of the oven and come down to get me. You will feed me, bathe me and tuck me in. You will lie next to me solving crossword puzzles and every now and then will ask for help with the clues as I’ll be sleeping. In my dreams, “One-vertically” and “One-horizontally” will intersect right in the middle. And then you’ll turn off the light, put your arms around me and whisper: “Again tomorrow…”

47

Πριν από εσένα, κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια, η ίδια εικόνα εμφανιζόταν: πάνω μια ασπράδα κι ασπρίλα χαμηλά… Δεν ήξερα αν ήταν σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό ή καταρράκτες από γάλα, ούτε αν η γη ήταν στρωμένη με χιόνι ή μ’ αλάτι˙ δεν ήξερα καν αν χώμα κοιμόταν από κάτω. Και δε φαινόταν κάπου ορίζοντας να διαχωρίζει τα χθόνια απ’ τα υψηλά. Μια πολική αρκούδα τριγύριζε κάπου εκεί˙ ένοιωθα τα χνώτα της, μα δεν μπορούσα να τη διακρίνω πουθενά. Μόνο τα χνάρια πίσω μου ξεχώριζαν και μια συστάδα μαύρα ξερόκλαδα μακριά, σα ράμματα πάνω σε λευκή επιδερμίδα που μετά βίας συγκρατούνε μία πληγή απ’ το ν’ ανοίξει. Και όσο τα πλησίαζα, τόσο εκείνα τραβιόντουσαν. Μα όταν ήρθες, αν και δεν φάνηκες, άλλαξες την εικόνα δίχως ν’ αλλάξεις το παραμικρό˙ έπαψα πια ν’ αναρωτιέμαι αν τα πόδια μου πάγωναν στο χιόνι ή αν έτσουζαν από τ’ αλάτι˙ σταμάτησα να ψάχνω την προαιώνια απειλή και τα ξερόκλαδα γενήκαν ματοτσίνορα. Χαθήκαμε μια Κυριακή αργά το βράδυ ενώ είχαμε πάει για τσιγάρα. Εγώ, μπροστά στο ταμείο του μίνι μάρκετ, ψαχούλευα για ψιλά στο βάθος της τσέπης, ενώ εσύ μες στο αυτοκίνητο κοιτούσες στο καθρεφτάκι και έβαζες στα χείλη κοκκινάδι, όταν ένα κορίτσι πέρασε από μπροστά σου. Δεν την πρόσεξες... Φορούσε μαύρο, βαθύ ντεκολτέ από φτηνή δαντέλα, κόκκινη μίνι φούστα από δερματίνη και διχτυωτό καλσόν. Μπήκε τρεκλίζοντας στο ψιλικατζίδικο, με το ένα της τακούνι σπασμένο. Στάθηκε πλάι μου κι άρχισε να ψάχνει τις σοκολάτες με μανία. Το πρόσωπό της είχε μια φρεσκάδα αλλόκοσμη, σχεδόν κέρινη, μα η πράσινη ματιά της ήταν γερασμένη και το χλωμό της χέρι μες στις χαρακιές. Μύριζα τις μαλαματένιες μπούκλες της, όταν σκοτείνιασε ολάκερη η πόλη… Μόνο το λαμπάκι πάνω απ’ το καθρεφτάκι έφεγγε ακόμα, ενώ εσύ δεν είχες πάρει χαμπάρι τίποτα. Άφησα πίσω μου το σκοτεινό γιασεμί˙ το φως με τράβηξε πάλι κοντά σου. Στο δρόμο της επιστροφής νοιώθαμε παράξενα, σαν κάτι μνημειώδες να επρόκειτο να συμβεί… Όμως ξάφνου άναψαν τα φανάρια κι έτσι γυρίσαμε ασφαλείς σ’ ό,τι είχαμε αφήσει πίσω, και χαθήκαμε στο ίδιο τ’ απαράλλαχτο… εκτός από το χάζι στα τυφλά που ’χε φορέσει τα μέσα έξω και είχε μελανιάσει όπως πάντα του ήτανε γραφτό. Και από τότε περιμένουμε κάτω από λάμπες φθορίου την επόμενη γενική διακοπή… Γιατί; Κλείσε μου τα βλέφαρα να σκοτεινιάσει και πάλι η πόλη. Πίεσε τα μάτια μου με όλη σου τη δύναμη και θα συρθώ ξανά στ’ αλάτι που ορθώνει τείχη και αυτοκρατορίες γκρεμίζει. Ξέγραψε τα γραμμένα, μιλιά με το ραμμένο βλέμμα. Με άκρα νεκρωμένα και στα χείλη γάλα, μπορεί επιτέλους να φτάσω ως τα ξερόκλαδα κι εκεί να βρω από κάπου να πιαστώ.. Φίλα με, και στην ανάσα του θεριού μπορεί και να ξαναβρεθούμε…

Before you came along, each time I would close my eyes, the same image would appear: white on top and white down low… I didn’t know if it were clouds were covering the sky or milky falls, neither did I know if the ground surface was laid with snow or grains of salt; couldn’t even tell if any earth was sleeping underneath… No horizon could be seen separating the celestial and terrestrial planes. A polar bear was wandering somewhere around there. I could feel its breath, but couldn’t spot it anywhere. Only my footprints were faintly visible… and a bunch of dead branches in the distance, standing out like stitches on pale skin that barely keep a wound from opening up – and the closer I got, the more they would pull away. But when you arrived, although you never showed up, the picture changed without you changing a single thing. I stopped wondering what was causing the burning sensation under my feet. I stopped looking for the age-old threat and the stitches turned into eye lashes. We lost one another late one Sunday night while we’d gone out to get some smokes. I was searching in my pocket for change in front of the cash registrar and you were waiting in the car, looking in the rear-view mirror while putting on make-up, when a young woman entered the scene. You failed to notice her. She was wearing a black, low cut blouse made of cheap lace; a latex red mini skirt; and a torn fishnet panty hose. She stumbled into the mini market; her one heel was broken. She stood right next to me and started searching through the chocolate bars frantically. Her face had a dreamy, almost waxlike glow, but her green stare was time-worn and her ashen hand nicked. I was getting a whiff of her golden locks, when everything went black. Only the car roof light was still shining; you were completely oblivious to what was going on. Drawn by the light back to you, I left behind the dark jasmine. On the way back through a comatose city, a strange sensation came over us, as though something monumental was about to happen… Yet suddenly, all the street lights came on at once… and so we returned safely home to everything we had left behind… and we both got lost in the unchangeable… Only the inner view had been transformed; it had worn its insides out and had turned coal black, as it was meant to be. And ever since, we’ve been waiting for the next black-out… What for? Cover my lashes with your hands and the city will go dark again. Press my eyes with all your might and I will crawl again upon the salt that raises the greatest walls and tears down the mightiest empires. Erase all that is written… tongue with the stitched up stare. With dead limbs and milk on the lips, I might finally make it to the branches and find something to hold on to. Kiss me, and in the breath of the beast we might find one another once again…

48

Αφού η μέρα δεν αλλάζει για την αφεντιά μας, εμείς γιατί ν’ αλλάζουμε για χάρη της κάθε που με φανφάρες και τυμπανοκρουσίες χαράζει; Μια φυγόκεντρος έλξη μας πέταξε σα σκόνη στη γωνιά όπου στριμώχνονται τ’ ασυμμάζευτα. Κι εκεί, πάνω σ’ ένα στρώμα από λάσπη, ο άγιος που προστάτευα αντάλλαξε χέρια με κείνον που νανούριζες. Κι ολάκερη η Ρώμη ζητωκραύγαζε: το όνειρο δεν είναι παρά ένας λάκκος μ’ έναν σταυρό και μια καμπάνα. Αν αντί για εσένα είχα ρωτήσει ένα νόμισμα, θα ’χα μια απάντηση εγχάρακτη στη μέσα τσέπη του παλτού, κληροδότημα από πατέρα σε γιο από την απαρχή του χρόνου που έφτασε ως εμένα. Κλείδωνες τόσο τέλεια στην αγκαλιά μου που ξέχασα ότι είχα αγκαλιά, τότε που κρυμμένοι σ’ ένα καλάθι μ’ άπλυτα δραπετεύαμε απ’ το σανατόριο. Και τρέξαμε προς τους αγρούς γυρεύοντας όνομα για την ασθένειά μας˙ το βρήκαμε σε μία πασχαλίτσα που είχε το μαύρο για καμάρι και του πεταματού το κόκκινο. Μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς… Ιησούς ή Βαραββάς; Σε μια τραμπάλα ζυγιστήκαμε και, με τον ίλιγγο για μπούσουλα, συμφωνήσαμε να μην πατήσουμε ποτέ στη γη κι οι δυο μαζί ταυτόχρονα. Σαν τα μωρά που ό,τι ποθούν με κλάμα το ζητούν, δακρύσαμε πάνω σε πολεμίστρες για να γεμίσει το φεγγάρι, κι εκείνο ανταποκρίθηκε συλλαβιστά… μα όχι στα δικά μας παρακάλια. Δόση με δόση, στη στέρηση εθιστήκαμε. Μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς… Κορώνα ή γράμματα; Ποιος το περίμενε εμείς –δυο ενσαρκωμένες λιποψυχίες ενός αυτοκτονικού θεού– να υψώσουμε ανάστημα ως ένα και μια σημαία ανάποδα για να κρατήσουμε τον ουρανό ψηλά; Κανείς… κανείς δε θα μας δει˙ ούτε καν εμείς οι ίδιοι. Θα χαθούμε με παφλασμό σαν κέρμα μέσα σ’ αλαβάστρινο συντριβάνι. Κλαγγές καλούνε τους πιστούς σ’ όρκο σιωπής κι άγιοι ζητούνε πίσω τις χειρονομίες τους. Ζαλίζομαι σα να ήμουν μόνο σάρκα˙ πέτα με στον αέρα σα να ’μουνα αμφιβολία! Αλήθεια ή θάρρος; Όσο η Ρώμη θα χτίζεται κάθε μέρα απ’ την αρχή, στα σαγόνια του λιονταριού θ’ αξίζουμε όσο το κρέας γύρω απ’ τα κόκκαλά μας. Νοιώσε την πασχαλίτσα που περπατά στα χείλη μου. Το στόμα κλείσε μ’ όλη τη δύναμή μου και με το δικό σου το μαράζι. Όσο θα φλέγεται η Ρώμη, κάτω από τα σκεπάσματα η μέρα δε θ’ αλλάζει.

If the day doesn’t change on our behalf, then why should we each time the sun arises to hissing drum rolls and fanfares? A centrifugal traction tossed us aside like specks of dust and cornered us where all that cannot be collected congregates. And there, upon a layer of sludge, the holy man I was protecting exchanged hands with the one you were softly serenading to sleep, as the whole of Rome was cheering: a dream is a pit with a cross and a bell. If I had posed the question to coin instead of you, I would have had a solid answer engraved in the inside pocket of my coat – the ragged cloak passed on since the beginning of time form father to son and straight onto my back. We interlocked so perfectly… I almost forgot that open arms when filled amount to an embrace, back then when cuddled inside a laundry basket we were escaping from the sanatorium. And we ran towards the open fields in search of a name for our affliction; we found it in a ladybug flaunting its black and shiny spots and blushing red with shame for everything else. You love me… you love me not… Jesus or Barabbas? On a see-saw we measured our weight and, with the vertigo for a compass, we swore never to set foot again on earth… both of us at the same time. Like newborns crying for what they yearn, we wept upon the battlements for the moon to have its fill of light and the moon spelled out a yesyesyes… but not to our pleas. Dose after dose, we got hooked on withdrawal. You love me… you love me not… Heads or tails? Who would have thought that we –two incarnated pusillanimites of a suicidal god– would have raised our stature as one and a flag upside down to keep the sky up high? No one… no one will see us… not even we. We shall disappear with a plash into an alabaster fountain. Clangs summon the believers to an oath of silence and the saints ask for the gestures back. I feel dizzy as if I were only flesh; throw me up in the air as if I were nothing but doubt. Truth or dare? For as long as Rome will be built each day from scratch, in the mouth of the beast we will be worth the meat round our bones. Feel the ladybug walking on my lips. Shut my mouth up with all my might and lock away all grief with yours. For as long a Rome will be ablaze, under the covers, the day will never change.

49

Το δάχτυλο είναι μονάδα μέτρησης του σκότους. Ένα-μηδέν! Πώς γίνεται πάντα να χάνουμε, ακόμα κι όταν κερδίζει η ομάδα μας; Παίζαμε με παίκτη λιγότερο, με εχθρική διαιτησία, κι όμως φέραμε τα πάνω-κάτω με μια βολίδα στο ενενήντα τρία! Θα ’πρεπε να πανηγυρίζουμε, μα εμείς αναμασάμε τα ίδια, και τα ίδια περιμένουμε να παπαγαλίσει και το ζωντανό στο κλουβί, με την ίδια λαχτάρα που περιμένουν οι νέοι γονείς την πρώτη κουβέντα του μωρού τους. Στέκομαι απέναντί σου μ’ έναν παίκτη λιγότερο ˙ ένα μηδέν. Μη μου κουνάς το δάχτυλο. Όσο θα βρίζεις στο κενό εγώ θ’ ακούω κάτι άλλο, κάτι αθεράπευτα ρομαντικό όσο κι ένα αναποδογυρισμένο μαμούνι με κομμένα φτερά όταν στον αέρα τα πόδια του κουνά. Πώς γίνεται να έχουμε πληρώσει όλους τους λογαριασμούς κι ακόμα να χρωστάμε; Παίζουμε εκτός έδρας˙ ο ένας στο βλέμμα του άλλου, με το μαλακό υπογάστριο στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τα ίδια και τα ίδια με διαφορά ηλικίας. Από τα γεννοφάσκια μας κουβαλούσαμε αυτό το χρέος και ήρθαν και τα πήραν όλα: τους καναπέδες, τις σερβάντες, τα φωτιστικά, την τηλεόραση… Μέχρι και τις φωτογραφίες των παππούδων σήκωσαν. Μόνο το κλουβί άφησαν. Μα τι περιμέναμε κι εμείς από έναν πλαστικό παπαγάλο; Άνοιξε την πόρτα μήπως και ξεχρεώσουμε. Κάνε το κενό σκοτάδι και το σκοτάδι, νίκη… Τι κι αν το παιγνίδι είναι στημένο; Μπορείς να περπατήσεις πάνω μου με τα πόδια στον αέρα και ν’ ακούσεις τη μουσική καθώς τα δέκα δάχτυλα θα σπάνε ένα-ένα… «Μια νέα αρχή» είπα από μέσα μου. Αλλά σύντομα κατάλαβα ότι το ποτήρι, όχι μόνο δεν ήταν μισογεμάτο, αλλά είχε αδειάσει ως τον πάτο… όταν συνειδητοποίησα ότι εσύ στο άδειο σπίτι έδειχνες πιο όμορφη, ενώ εγώ πιο κουρασμένος…

The finger is a measurement unit of darkness. One-zero! How can it be that we are always on the losing side, even when our team gets to snatch victory from the jaws of defeat? We were playing short of one, against a hostile referee, and yet we managed to turn things around at overtime with a blazing shot from half-court! We should be jumping up and down… Instead, we rehash the same ol’ same ol’, waiting from the parrot to repeat them from inside the cage, with the same anticipation that new parents await for their toddler’s first word. I am standing in front of you short of one player; nothing but a zero. Don’t you point your finger at me! For as long as you’ll be cursing out into empty space, I will be receiving something entirely different, something incurably romantic – as romantic as a turned upside-down beetle with severed wings waggling its legs up in the air. How can it be? We’ve paid off all the bills and loans, yet we’re still in debt up to our necks. We are playing away from home, the one in the stare of the other, with the soft underbelly exposed in rainbow colors. Same ol’ same ol’… different new age… We’ve carried this debt from the cradle, so they finally came and took everything away: the couches, the sideboards, the lampshades, the television… They even took the photos of grandma and grandpa! They only left the cage. What were we thinking of, betting it all on a plastic parrot? Open the door… this might be the way to pay everything back in full! Turn the void into darkness and the darkness into a win. So what if the game is rigged? You may walk on me with your legs up in the air and listen to the music as my ten fingers will be breaking one after the other. “A new start” I mumbled to myself. But soon I realized that the glass, not only wasn’t halfway full, but was empty all the way to the bottom… when I recognized that you looked even more radiant inside an empty house; while I... more tired.

50

Και να που φτάσαμε στο ρετιρέ! Πώς στ’ αλήθεια περιμέναμε να γεμίσουν οι κοιλότητες των λέξεων με κούφια γράμματα, σαν εκείνες τις μωρές παρθένες που κάθε μέρα κάνουν κι από ένα τεστ εγκυμοσύνης δίχως να ξέρουν αν ανυπομονούν για έναν σταυρό ή ένα πλην; Έτσι να με φιλάς: όπως πετάς˙ και να πετάς κουτσαίνοντας στη χλόη. Τι είναι αυτό που αχνίζει πάνω στο περσικό χαλί; Είχαμε κι οι δυο ακούσει ένα γουργουρητό πίσω απ’ τη μουσική, τα χάχανα και τις εξυπνάδες. Ακολουθώντας το είχαμε φτάσει έξω απ’ τη Βουλή, όπου είχαμε ρίξει ψίχουλα και πασατέμπους, μα δεν είχαμε καταφέρει να εντοπίσουμε ποιο απ’ τα περιστέρια με τα τουμπανιασμένα πόδια και τα κομμένα δάχτυλα ήταν το σωστό. Πλάι στον τσολιά είχες ποζάρει σα σύννεφο και μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη μου ’χες πει «σ’ αγαπώ», αν και δεν με ήξερες καθόλου˙ κι εγώ πως κάθε χάραμα λιποτακτώ, για να με βρει το δειλινό στη πρώτη τη γραμμή. Ξάφνου άνοιξαν οι ουρανοί και τρέξαμε βρίζοντας και τους τριακόσιους. Χωθήκαμε στην ημιυπόγεια γκαρσονιέρα μου κι εκεί μου έταξες: «Εδώ θα μείνω!». Κι εκείνη τη στιγμή, πάνω στο τσιμεντένιο πάτωμα χάσαμε το πρώτο μας παιδί. Βγάλαμε τη νύχτα στο κρεβάτι κάτω απ’ το παράθυρο μετρώντας ποδοβολητά. Μετά από λίγα χρόνια, άδειασε το διαμέρισμα του πρώτου και μετακομίσαμε˙ το δεύτερο παιδί μας το χάσαμε στο μωσαϊκό. Μα συνεχίσαμε να πηδιόμαστε και να γυρεύουμε το γουργουρητό, ακόμα και όταν στο παρκέ του τρίτου χάσαμε το επόμενο παιδί… Κι ακόμα ακούγαμε τις μπότες στο πεζοδρόμιο. Βροντοκοπούσαν και στα μάρμαρα του πέμπτου, όπου τ’ απόβλητα έγραφαν πιο καθαρά κι αρχαία επάνω στην ασπράδα. Και να που φτάσαμε στο ρετιρέ με τους χιλιάδες κόμπους! Αν δεν αλλάξουμε κτίριο, δεν μας μένει παρά να βγάλουμε τον κόπανο και τα χαλιά στο μπαλκόνι και να τα πετάξουμε. Έτσι να κουτσαίνεις πάνω στη χλόη: όπως πολεμάς˙ και να πολεμάς με νανουρίσματα. Εκεί κάπου πίσω από τις κεραίες κείτεται ακόμα ο γνωστός στρατιώτης. Όταν πετάς δεν υπάρχει ορίζοντας και χωρίς ορίζοντα δεν υπάρχει λάθος. Πάρε μια βαθιά ανάσα, φίλα με και πάμε να βρούμε το σωστό γουργουρητό. Μας περιμένουν τα παιδιά…

So here we are, finally at the penthouse! How silly of us… to expect hollow letters replenish the cavities of words, much like those five foolish virgins who take a pregnancy test each day, not knowing if it is the cross or the minus sign they’re longing for! That’s the way to kiss me: just like you fly; and you should fly on the green grass hobbling. What’s that thing steaming on the Persian rug? We had both heard a gurgling coo behind the music, the giggles and the clever talk. We had followed the eerie sound all the way outside the parliament, where we had tossed sunflower seeds, but had failed to spot the right pigeon amongst the bloated legs with the severed fingers. You had then posed like a cloud next to the guard, and in front of the Unknown Soldier you had declared “I love you”, although you hardly knew me; and I had confessed that I defect with the coming of each dawn, only to find myself back on the front line at the setting of each sun. Suddenly, the heavens opened up and we fled running, cursing all three hundred of them. We snuck into my semi-basement studio and, eight there and then, you promised: “This is where I’ll stay!” And right at that moment, upon the concrete floor, we lost our firstborn. We spent the night in bed, under the window counting footsteps. Few years later, we moved up one floor, where we lost our second child upon the tiles.. But we kept on humping, always in search of that gurgling coo, even after we lost yet another child on the polished parquet of the third floor… And we could still hear the boots beating on the sidewalk… They were still banging on the marbles of the fourth, where all offscourings stood out brighter and more primordial on the pallor. So here we are at the penthouse with the countless knots. If we don’t move somewhere else, there’ll be nothing left for us to do than take out the beater and the rugs and throw them off the balcony. This is how you should hobble on the green grass: same way you fight; and you should fight with lullabies. Somewhere over there beyond the antennas, still lies a soldier known to all. When you fly there’s no horizon and without an horizon you can’t lose. Take a deep breath, kiss me and let’s go find the right coo. The children are waiting for us.