Σήμερον εισήλθε ο Ιησούς εις την πόλη των Βρυξελλών, με το γαϊδουράκι του αλλά χωρίς τους μαθητές του οι οποίοι με την απουσία τους εξέφρασαν την αντίθεσή τους στον κατηχητικό χαρακτήρα των θρησκευτικών. Είχε μαζευτεί κόσμος πολύς, μα όχι για την αφεντιά του˙ στην πραγματικότητα κανείς τους δεν ήξερε πώς και γιατί είχε βρεθεί εκεί. Πάλλονταν και παρασύρονταν πέρα-δώθε από έναν κυματισμό αγνώστου προέλευσης, συνωστιζόμενοι σαν πολύχρωμα σκουπίδια σ’ ακροβράχια. Ήταν άπαντες μασκαρεμένοι, γι’ αυτό και η παρουσία ενός θεανθρώπου πέρασε εντελώς απαρατήρητη. Όλοι τους δε, από μία κληρονομική και μόνο διαίσθηση, κρατούσαν τις ενδεδειγμένες αποστάσεις, εν αγνοία τους εναρμονισμένοι με τις συστάσεις των ειδικών επιστημόνων για την περίπτωση μασκαράτας με σκοπό την υποδοχή Μεσσία. Κάπου κρυμμένη στο πλήθος κρατούσε σημειώσεις και η Μαρία Μαγδαληνή˙ προσπαθούσε να καταγράψει τη σκηνή όσο το δυνατόν πιο πιστά, μα τα όσα εκστατικά συνέβαιναν ήταν τόσο πεπλεγμένα που μόνο με ορνιθοσκαλίσματα ηδύναντο ν’ αποδοθούν. Εν μέσω μιας χάβρας από κηρύγματα, ο Ιησούς δεν είχε κάτι να πει… Παρασυρμένος από τις ίδιες του τις προκαταλήψεις, υπέθεσε ότι πίσω από τις μουτσούνες κρύβονταν άνθρωποι και σκέφτηκε πως την επόμενη φορά που θα κατεβεί στη γη θα είναι για να κάνει έρωτα… Vive La Sociale!