Οδυσσέας Δοξιάδης • Απόσπασμα από ''τα Άσματα του Βασιληά Απέθαντου''

«Καλέ μου φίλε, είπε η μικρά Αλίκη, πες μου σε παρακαλώ πολύ, ποια Αλήθεια είναι πραγματικά αληθινή; Είναι τόσες πολλές που νομίζω ότι είναι ψεύτικες και δεν ξέρω πώς να τς ξεχωρίσω...» Ο Καθρέπτης μειδίασε. «Καιρό πολύ είχες να φανείς κι είχα αρχίσει να θολώνω… Ξέρεις, αν δεν απεικονίζω κάποιον παύω να υπάρχω..., αλλά θα σου ειπώ ό,τι ο Απέθαντος μού εκμυστηρεύθηκε κάποτε. Όταν φθάσεις να β ι ώ σ ει ς ότι μόνον η δική σου Αλήθεια είναι απόλυτα αληθινή, η εντελώς μ ο ν α δ ι κ ή, τότε θα έχεις κατακτήσει την αυθεντική Ατομικότητα που είναι πλήρως συνολική. Τώρα κάτι τέτοιο ακούγεται σαν αλαζονεία και σαν αυταπάτη… Όμως απαιτείται μία γενναία παρρησία για να ξεστομίσεις κάτι τέτοιο… Ακόμη είσαι μία δυνατότητα, αν και βλέπω ότι πορεύεσαι σωστά… Αλλά πρόσεχε, πρέπει να βιώσεις την αλήθεια, όχι να την γνωρίζεις μόνον, πρέπει να την κάνεις ζωή σου και εσύ να γίνεις η δική της αλήθεια…». Αποτέλειωσε τα λόγια του ο Καθρέπτης και μονολόγησε σιωπηλά: «Καλό μου και πάναγνο κορίτσι, πόσο μικρή είσαι και με πόσο μεγάλα θέματα υπεράνω των δυνάμεων σου ταλανίζεσαι! Κρίμα που ο Απέθαντος είναι άφαντος εδώ και πολύ καιρό, αυτός έπρεπε να σε αναλάβει. Είμαι ένας φτωχός και μόνος Καθρέπτης που δεν έχω ένα αυθεντικό “εγώ” για να σε διδάξω κι ούτε ξέρω να σου υποδείξω τον ορθό τρόπο να μάθεις… Αν και όταν συναντήσεις τον Απέθαντο, το πρώτο πράγμα που θα σε παιδεύσει θα είναι να ξεμάθεις τα πάντα, ακόμη και τις αλήθειες σου, όσον ωραίες ή επώδυνες κι αν είναι…». Ξανά από ''τα Άσματα του Βασιληά Απέθαντου'' που μάλλον έχει πάει σε ακρώρειες.