Πολλές φορές • Ιωάννης Μουχασίρης

Συχνά, καθώς αναδύεται απ’ τα έγκατα της γης στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό, νομίζει πως, σαν θα βγει στην επιφάνεια, θα πατήσει το πόδι του σε μια άλλη πόλη, πιο καθαρή, πιο πράσινη και δροσερή, πολύχρωμη…

Κάποια απογεύματα, όταν ανεβαίνει στο ασανσέρ και ψαχουλεύει στην τσέπη του για τα κλειδιά, φαντάζεται ότι θ’ ανοίξει την πόρτα σ’ ένα σπίτι πιο φωτεινό, τακτοποιημένο, όπου θα τον περιμένει μια πιστή σύζυγος, ένα ζεστό πιάτο φαΐ κι ένα μωρό που θα μπουσουλάει στο χαλί χαχανίζοντας…

Στην πτώση τη μακρά που ονομάζουν ζωή, σ’ αυτήν τη φαινομενικά ατέρμονη πτώση το τέλος της οποίας κρύβεται καλά μέσα στην αχλή, πολλές φορές όταν περνά μέσα απ’ τα σύννεφα πλανάται ότι ανυψώνεται.