Λένε πως, οι πρώτοι άνθρωποι που καλλιέργησαν τον έναρθρο λόγο, συνέλαβαν και τις πρώτες μελωδικές γραμμές. Πλάι στην άμεση ανάγκη για συνεννόηση, γεννήθηκε η ποιητική διάθεση για τις πρώτες εξηγήσεις του κόσμου. Η μουσική προκρίθηκε ως πιο αρμόδια να μεσιτεύσει, στην άγνωστη από τότε διαδρομή, από το μείον άπειρο στο συν άπειρο. Από κόκκαλο ανθρώπου φτιάχτηκε το πρώτο μουσικό όργανο, ένας πρόγονος του αυλού.
Αυτά όλα, είναι πολύ χοντρά ψέματα. Οι Βιεννέζοι στο κεντρικό μουσείο της πόλης τους επεφύλαξαν τον τίτλο: Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης. Και έχουν δίκιο. Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία της τέχνης του, και η τέχνη γεννήθηκε την ίδια στιγμή με την αγωνία του πρώτου ανθρώπου που σκέφτηκε ν’ αυτοκτονήσει. Του πρώτου αυτού δύστυχου, που αξιώθηκε περισσότερα σκοτάδια από εκείνα που μπορούσε ν’ αντέξει.
Κατά συνέπεια, το πρώτο μουσικό όργανο ήταν η ίδια η ανθρώπινη φωνή και τα πρώτα μουσικά έργα συντέθηκαν από κραυγές αυτοσχεδιασμού και αργότερα από συντεταγμένες κραυγές (μοιρολόγια). Αν η κραυγή αποτελεί την αυθόρμητη αντίδραση κάθε πολιτισμένου πνεύματος μπρος στο θάνατό του, τότε στην προϊστορία φαίνεται ότι ανάγεται η πρώτη και η τελευταία κοινότητα των ανθρώπων. Αν κοιτάξει κάποιος από πολύ κοντό τον οριζόντιο άξονα που ενώνει το μείον άπειρο με το συν άπειρο, θα προσέξει ότι στη μέση βρίσκεται το μηδέν. Εκεί, στη γειτονιά του μηδενός, μπορεί ακόμα κάποιος να επισκεφτεί τη μόνιμη κατοικία αυτών των ανθρώπων.