Σειρά Δ' • Σαμ Σέραφυ (Sam Serafy)

Η επιμονή μας απέδωσε. Το σπίτι που τελικά επιλέξαμε ήταν ξεχωριστό. Αλλά ακόμα και σ’ αυτή την ευτυχή συγκυρία δειλιάζαμε. Καθίσαμε μαζί σ’ ένα ασταθές τραπέζι και με το βάρος του μέλλοντος να μας πιέζει προκαλούσαμε ο ένας τον άλλον να σηκωθεί πρώτος. Στο τέλος ήμουν εγώ που το έκανα και διακήρυξα ότι δεν μπορούσε να γίνει. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή τ’ αστέρια στη σειρά Δ' ευθυγραμμίστηκαν κι εσύ διαμαρτυρήθηκες πειστικά πως εγώ είχα προσηλυτιστεί πριν καν εσύ αρχίσεις. Γνωρίζαμε ότι είχαμε περάσει το τεστ. Από εκείνο το σημείο τα πάντα ήταν καθαρά και διαυγή και ξάστερα και σίγουρα. Σε τούτη τη στέρεα βάση χαράξαμε σχέδια τολμηρά και ξεκινήσαμε αμέσως να τα υλοποιούμε. Αλλά τίποτα στον κόσμο δεν είναι σταθερό κι όλοι γνωρίζουμε ότι τ’ αστέρια έχουν το συνήθειο να παρασύρονται. Για λίγο, με τη βοήθεια μονοκυαλιού, χαρτιού μιλιμετρέ και πινεζών κατορθώσαμε να χαρτογραφήσουμε την πορεία αυτών των περιπλανώμενων σημείων, αλλά καθώς οι ημέρες γίνονταν εβδομάδες αποδείχτηκε σταδιακά όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσουμε τα στελέχη του μικρού μας αστερισμού απ’ τα αναρίθμητα αντίστοιχά τους που στριμώχνονταν στον νυχτερινό ουρανό. Την ίδια στιγμή τα σχέδια που είχαμε κάνει με τόση σιγουριά αποδείχτηκαν μπερδεμένα κι άχρηστα. Αποκαμωμένοι, αρχίσαμε να πέφτουμε σε ασάφειες. Το παραμικρό μάς ενοχλούσε ενώ και τo πλέον ασήμαντο εμπόδιο έμοιαζε αξεπέραστο. Kαι, ω..., το ηττημένο σου βλέμμα όταν στάθηκες στην καρέκλα σου και διακήρυξες ότι δεν μπορούσε να γίνει κι ότι εσύ ήθελες απλά να φύγεις μακριά και να ζήσεις μια ζωή συνετή. Δεν ήταν αυτό που είχες πει τότε που ήσουν μια οπτασία στο πάρτυ ή όταν ψάχναμε για σπίτια με ασταθή ξύλινα τραπέζια ενώ όλοι σου οι φίλοι είχαν βολευτεί σε διαμερίσματα που δεν μας άρεσαν. Η ουράνια κίνηση δεν είναι τίποτα, αν όχι κυκλική. Η σειρά Δ' θα επιστρέψει, αν όχι αύριο, σε χίλια χρόνια. Στο μεταξύ θα κόβω βόλτες στους διαδρόμους των σούπερ μάρκετ, κρυφοκοιτάζοντας στα καλαθάκια των άλλων.

Μετάφραση: Ιωάννης Μουχασίρης

The D Series

Our persistence paid off. The house we finally decided on was unique. But even at this happy juncture we had cold feet. We sat together at a wobbly wooden table, the weight of our futures pressing upon us, daring one another to be the first to stand. At last it was I who stood and declared that it couldn’t be done. In that split-second the stars in the D series aligned and you protested so persuasively that I was converted almost before you’d begun. We knew that we had passed the test. From then on things were clear and defined and sharp and certain. With this solid foundation established we drafted bold plans and set about at once to realize them. But nothing in the world is constant and everyone knows stars are wont to drift. For a time, by dint of spyglass, graph-paper and pins, we were able to chart the course of those vagrant points but as days turned into weeks it became increasingly difficult to distinguish the members of our little constellation from their innumerable counterparts that littered the night sky. At the same time the plans we had made with such confidence proved to be muddled and unworkable. We grew vague and overcome by fatigue. Minutiae annoyed and the smallest inconvenience seemed insurmountable. And, oh, the look of defeat when you stood on your chair and declared that it couldn’t be done and that you simply wanted to go away and lead a sensible life. That was not what you said when you were a vision at the party or when we were looking at houses with wobbly wooden tables while all your friends had settled on apartments we didn't like. Celestial motion is nothing if not cyclical. The D series shall return, if not tomorrow then in a thousand years. In the meantime, I’ll roam the supermarket aisles eyeing what other people have in their baskets.