Το νερό, δεν υπάρχει κάτι το οποίο να μην μπορεί να συγκαλύψει. Επιτέλους, τα ερείπια μέσα μου αρχίζουν να διαφαίνονται καλύτερα, αποκτώντας έτσι έναν μονιμότερο χαρακτήρα. Τελικά είχαν δίκιο όσοι υποστήριζαν ότι μια σταδιακά επιδεινούμενη ζωή, είναι όρος για τη διαύγασή μας. Κατ´ ουσίαν, το πολύ μια στιγμή είναι όλος κι όλος ο χρόνος που μας επετράπη να βγούμε απ´ το νερό. Ακριβώς όσο και η διάρκεια της εφημερίας μας.
Τόσοι και τόσοι συνθέτες δοκίμασαν να μιλήσουν για τη θάλασσα εξ ονόματός της. Ως επί το πλείστον όμως, περιορίστηκαν σε φυσιολατρικές περιγραφές αμφιβόλου αξίας. Το ίδιο και οι ζωγράφοι που προηγήθηκαν. Αφενός δεν τόλμησαν την κατακόρυφη πράξη της αφαίρεσης και αφετέρου βιάστηκαν να ονομάσουν κάτι που ολοφάνερα «τους φεύγει διαρκώς μέσα από τα δάχτυλα». Όπως ήταν επόμενο, πνευματικά έγκυρες, απέμειναν μόνο οι προσωπογραφίες της θάλασσας που δεν φέρουν το όνομά της. Με εξαίρεση ίσως αυτές που ζωγράφισαν ο Toru Takemitsu (Toward the Sea) και ο Caspar David Friedrich (The Monk by the Sea). Εκείνοι όμως δεν στράφηκαν προς τη θάλασσα, αλλά ακολούθησαν το χρησμό του ποιητή: «Το λυγερό κι αναίμαχτο νερό ναν το μιμείσαι».
Και να που φτάσαμε στη μόνιμη παρουσία γεφυριού πάνω απ´ όλα τα ποτάμια. Άλλωστε με τα χρόνια όλοι πιστέψαμε πως έπαψε να υπάρχει ροή. Σ´ αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Έως την τέλεια στεγανοποίηση, δηλαδή διάφανα περάσματα κατά μήκος όλων των νερών. Απέραντο και αιώνιο γεφύρι. Εκείνο που υπόσχεται την άρση κάθε διεύθυνσης και κατεύθυνσης. Ο άνθρωπος θεάται, δεν συμπαρασύρεται. Έτσι νομίζει.
Caspar David Friedrich - The Monk by the Sea