Τρεις Ondines (Πνεύματα του νερού)

Ettore Tito - Le Ondine

Aloysius Bertrand - Ondine (από τον Gaspard de la Nuit)

ΚΥΜΩ.

......... και άκουγα, θαρρείς

Μιαν αρμονία ακαθόριστη στον ύπνο μου ν'απλώνει

Και πλάι μου έναν ψίθυρο μαγευτικό ν' αρθρώνει

Ύμνους κοφτούς, κάποιας φωνής θλιμμένης, τρυφερής.

Σ. ΜΠΡΥΝΙΩ. — Τα δύο Δαιμόνια.

—«Άκουσε!—Άκουσε! Είμαι εγώ, ειν' η Κυμώ που αχναγγίζει με του νερού τις στάλες της τα ηχηρά του παραθύρου σου διαμάντια, καθώς εκείνο φέγγει απ'τις περίλυπες αχτίδες της σελήνης˙ και να, η κυρά του πύργου στο μπαλκόνι της με κυματόπλεκτο μανδύα, ν' αγναντεύει την ωραία έναστρη νύχτα και την όμορφη κοιμωμένη λίμνη.

«Το κάθε κύμα είν' ένα πλάσμα του νερού μυθικό που κολυμπά μέσα στο ρεύμα, και κάθε ρεύμα ειν' ένα μονοπάτι φιδωτό που οδηγεί προς το παλάτι μου, και το παλάτι μου ρευστό οικοδόμημα βαθειά στη λίμνη, μέσα στο τρίγωνο φωτιάς, γης και αέρα.

«Άκουσε! —Άκουσε!— Ο πατέρας μου δέρνει μ' ένα χλωρό κλαδί σημύδας το νερό που κοάζει, κι οι αδελφές μου χαϊδεύουν μ' αφροκαμωμένα χέρια τα νησιά τα δροσερά από γλαδιόλες, νούφαρα και μυρωδικά, ή περιπαίζουν τη γενειοφόρο ιτιά που, με ριχτά κλωνάρια, αμολάει την αρμιθιά της.»

*

Με το τραγούδι της μουρμουριστό, με ικέτεψε ν' αποδεχτώ τη βέρα της στο δάχτυλό μου, σύζυγος να γενώ μιας Νηρηίδας – να την ακολουθήσω στο παλάτι της και να στεφθώ άρχοντας της λίμνης.

Κι όπως αποκρινόμουν ότι αγαπούσα μια θνητή, παραπονιάρα κι όλο πείσμα, έκλαψε κάποια δάκρυα, ξέσπασε λίγα χάχανα, και χάθηκε – χιονόλυτο, που κύλησε λευκό στα γαλανά βιτρώ μου.

Μετάφραση: Αγγελική Μωραϊτίνη-Πατριαρχέα

Maurice Ravel - Ondine (από τον Gaspard de la Nuit)