Φλύαρο μαύρο • Ιωάννης Μουχασίρης

Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, ένα μαύρο σκυλί –αόρατο και βουβό για όλους τους άλλους– κάνει κύκλους γύρω του τρέχοντας σαν δαίμονας χωρίς σταματημό, σέρνοντας από πίσω του το πέτσινο λουρί του που πετιέται εδώ κι εκεί, αριστερά-δεξιά σα νεκρωμένο άκρο. Δεν γρυλλίζει μήτε αλυχτά, αλλά με ανθρώπινη φωνή τον ζαλίζει με αλλεπάλληλες ερωτήσεις για το κάθε τι σημαντικό ή ασήμαντο. Δεν τον αφήνει να ησυχάσει, να ολοκληρώσει απερίσπαστος έναν συλλογισμό, μία σκέψη αυθεντική! Έχει σταματήσει να του απαντά εδώ και καιρό..., αλλά εκείνο το χαβά του. Ακόμα κι όταν κοιμάται, το σκυλί επιμένει˙ το συμπεραίνει απ’ τα όνειρά του που ’ναι πάντα θολά, κι από τον πονοκέφαλο που τον ξυπνά κάθε πρωί. Αλλά ακόμα κι αυτός ο άσπονδος σύντροφός του θα ’ταν στάλα πιο συμπαθής αν έστω μιλούσε με την αλέγρα, ψευδή απ’ τα δόντια που ακόμα δεν έχουν βγει λαλιά ενός μικρού παιδιού..., κι όχι με τη σπαστή, πνιχτή φωνή ενός γέρου, την τσευδή απ’ τα δόντια που ’χουν πέσει!

Περιμένει τη μέρα που το κεφάλι του θα γαληνέψει, που κάπου θα πιαστεί το πέτσινο λουρί και, έτσι με τη φόρα που θα ’χει, το αναθεματισμένο πλάσμα θ' απαγχονιστεί. Πρέπει όμως να ’ναι σύντομα, πολύ σύντομα˙ έχει προσέξει πως το φλύαρο σκυλί μεγαλώνει μαζί του και πως, όσο ο καιρός περνά, εκείνο όλο και κόβει ταχύτητα – δυστυχώς για τον ίδιο μόνο στα πόδια κι όχι στη γλώσσα! Γι’ αυτό και φροντίζει να πορεύεται σε μονοπάτια αιχμηρά, γεμάτα πεταμένα παλιοσίδερα, σπασμένα έπιπλα και τσιγκέλια σκουριασμένα.